Σε παιδικό πάρτι χωρίς παιδί∙ μαρτύριο

Παιδική χαρά, χαρούμενες φωνούλες που σπάνε τα ανεκτά ντεσιμπέλ παίζοντας και γονείς που χαζεύουν τα παιδιά τους. Έφθασες σε μια ηλικία που οι περισσότεροι φίλοι σου έχουν κάνει τις οικογένειές τους, έχουν μεγαλώσει τα παιδάκια τους κι είναι πια σε ηλικία που κάνουν ανοιχτά γενέθλια.Έτσι σε προσκαλούν κι εσένα στην ξεχωριστή μέρα των σπλάχνων τους. Παίρνεις το δωράκι σου, ντύνεσαι, ετοιμάζεσαι και πας. Όταν καταφθάνεις εκεί, χαιρετάς τους καλεσμένους, εύχεσαι στους γονείς, αγκαλιάζεις το μικρό και κάθεσαι στη θέση σου. Εκεί κάπου ξεκινά και το μαρτύριο!

Επιδόσεις στο σχολείο, αγαπημένα αθλήματα, ταλέντα, παιδικές ασθένειες. «Δεν ήθελε να πάει σχολείο, με το ζόρι τον πήγαμε» ο ένας. «Έκλαιγε κι έλεγε “μαμά, μη μ’ αφήνεις”» τονίζει η άλλη. Χαμογελάς κι εσύ από ευγένεια, τι άλλο να κάνεις; Δεν ξέρεις τι να πεις, ούτε τι να σχολιάσεις, είναι συναισθήματα που εσύ δεν τα έχεις γνωρίσει (ακόμα)! Όταν λένε ότι τα γλυκά τους τα παιδάκια δεν μπορούν χωρίς τις μανούλες τους, εσύ το μόνο που έχεις να πεις είναι ότι πρέπει να τα κάνουν ανεξάρτητα για να πετύχουν στη ζωή τους.

Όταν λένε ότι δεν τους αρέσει το φαγητό που τους δίνουν κι ακούς τους γονείς να ανταλλάσσουν συνωμοτικά συμβουλές για το πώς θα τα πείσουν να φάνε τον αρακά, σκέφτεσαι ότι μάλλον η πίστη στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης παύει να υπάρχει μετά τη μητρότητα.

Έρχονται τα παιδιά για να μιλήσουν στους γονείς τους, να ζητήσουν κάτι, είτε να παραπονεθούν επειδή δεν παίρνουν σειρά στην τσουλήθρα είτε επειδή κάποιο παιδάκι έκανε κάτι που τα πείραξε, κι εσύ απλώς κοιτάζεις αμήχανα και χαμογελάς. Αφού δεν έχεις ιδέα πώς να τα χειριστείς.

Στις αδιάκριτες ερωτήσεις γιατί δεν έχεις ακόμα παιδιά, επαναλαμβάνεις συνεχώς ότι ήταν επιλογή σου, θα προχωρήσεις σ’ αυτό το βήμα όταν αισθανθείς έτοιμος, όταν έρθει η στιγμή ή δηλώνεις πως δεν ανήκει στα δικά σου «θέλω» και πως δεν είμαστε όλοι γεννημένοι να γίνουμε γονείς, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό σε κάποιους. Το λες και το ξαναλές και παίρνεις ανάσες προσπαθώντας να αντέξεις ως το τέλος της γιορτής.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που η αγένειά τους σε φέρνει σε αμηχανία. Το ίδιο σκηνικό αντιμετωπίζεις και κάθε φορά που πηγαίνετε στον παιδότοπο με το φιλαράκι σου και το πιτσιρίκι του. Ακόμα και με τους ίδιους τους φίλους σε τέτοιους χώρους οι συζητήσεις γίνονται άβολες. Μοιράζονται τους προβληματισμούς τους και τα άγχη τους για το παιδί, αλλά δεν έχεις καμία συμβουλή να τους δώσεις, αφού έχεις πλήρη άγνοια για όλα αυτά.

Για κάποιους ίσως να μοιάζει θλιβερή εικόνα ένας singe ή απλώς άτεκνος σε ένα περιβάλλον γεμάτο παιδάκια. Για ‘σένα απλά άβολο κι ίσως κάπως μοναχικό. Κοιτάζεις τριγύρω και παρατηρείς τους μπόμπιρες ενώ πίνεις τον καφέ σου, απορείς με τις αντοχές των γονιών τους και κάποτε χαμογελάς καμαρώνοντάς τους.

Οι εποχές άλλαξαν κι οι κουβέντες σας πλέον στην παρέα διαφέρουν. Εκεί που μιλούσατε για γκομενικά, ποτά και ξενύχτια, τώρα μιλάτε για μπιμπερό, σχολεία, ζωγραφιές και γονικές ανησυχίες. Αλλάζει ριζικά η ζωή κάποιου όταν αποκτά τη δίκη του οικογένεια, μπαίνουν σε προτεραιότητα άλλα πράγματα, οπότε είναι λογικό οι συζητήσεις που θα κάνει να γυρίζουν γύρω απ’ το θέμα που τον απασχολεί περισσότερο απ’ όλα.

Το γεγονός ότι η φιλία σας άντεξε στον χρόνο δεν είναι τυχαίο κι εφόσον περάσατε τόσα μαζί, θα σταθείτε μαζί και σ’ αυτό και θα στηρίξετε ο ένας τον άλλον, ανεξαρτήτως των διαφορετικών σας καταστάσεων κι επιλογών. Νιώθεις άβολα κι αμήχανα, γιατί βρίσκεσαι εκεί σαν εξωτερικός παρατηρητής, χωρίς να μπορείς να κατανοήσεις επ’ ακριβώς τι συμβαίνει ούτε να συμμετάσχεις ενεργά σε καθετί που μοιράζονται μαμάδες και μπαμπάδες.

Αν δε θες να αποκτήσεις δικά σου παιδιά, εκμεταλλεύσου τη δυνατότητα να μοιράζεσαι στιγμές με τα παιδιά φίλων, παίρνοντας κάτι απ’ την ενέργεια και τον αυθορμητισμό τους κι αν περιμένεις τη στιγμή που θα ‘σαι εκεί ως γονιός πια, να θυμάσαι πως όλα έρχονται τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να τα δεχθούμε και να τα ζήσουμε. Μέχρι τότε, πάρε μαθήματα κι εμπειρίες.