Όταν το «είμαι εδώ για σένα» σου δεν το σέβονται

«Τίποτα δεν είναι δεδομένο, γι’ αυτό πρέπει να ζεις την κάθε σου στιγμή!», πόσο συχνά άραγε ακούς αυτή τη φράση μεγαλώνοντας; Κι όσο περισσότερο την ακούς, τόσο πιο παράδοξη μοιάζει. Είναι σίγουρα όμορφο να ζεις την κάθε σου στιγμή, αλλά κάθε στιγμή, όλοι μας, δεν κυνηγάμε ένα «δεδομένο»; Μια σιγουριά, μια απάντηση, μια ασφάλεια; Τα δεδομένα δεν είναι αυτά που εν τέλει μας βοηθούν να προχωρήσουμε; Κι αφού τόσο πολύ τα χρειαζόμαστε, όμως, γιατί μετά τα βαριόμαστε;

Οι ίδιες σκέψεις μπορεί να σε βασανίζουν κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς και κάθε πρωί αφού ξυπνήσεις, κάθε φορά που χαλαρώνεις και αντιλαμβάνεσαι μέσα σου, ότι κάτι σου λείπει. Νιώθεις ότι για μια στιγμή τα είχες όλα˙ τη συναισθηματική ασφάλεια, την τρέλα, τα αμοιβαία συναισθήματα, τη σιγουριά να προχωρήσεις. Κι εκείνα τα “όλα” τώρα λείπουν γιατί το άτομο που στα δημιουργούσε έφυγε θεωρώντας ότι εσύ, ήταν δεδομένο πως δεν είχες να προσφέρεις τίποτα επιπλέον- πού να ήξερε ότι μπορεί να μην είχες δείξει ούτε τα μισά!

Τώρα η φράση του να ζεις την κάθε σου στιγμή χτυπά διαφορετικά στ’ αυτιά σου αφού όταν τις ζούσες εκείνες τις στιγμές προσπαθούσες πάντα να συγκρατείς τον εαυτό σου, μήπως κάτι είναι υπερβολικό, ή γρήγορο ή απλώς λάθος. Συγκρατούσες τον εαυτό σου, αλλά δεν ήταν αρκετό για να μη θεωρηθείς το βαρετό δεδομένο κάποιου, δεν ήταν αρκετό το ότι προσπαθούσες να παρέχεις τη συναισθηματική ασφάλεια που θεωρείς ότι έπρεπε να βιώνει κι ο άλλος για να εξελιχθεί η σχέση. Κι αν αφηνόσουν, τι θα γινόταν άραγε;

Περίεργη η φύση των ανθρώπων που απαρτίζουν μια σχέση εφόσον πρόκειται για δύο διαφορετικές οντότητες που αποφασίζουν να δημιουργήσουν μια κοινή πορεία με διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικό τρόπο ανατροφής και σίγουρα διαφορετική άποψη για τον έρωτα. Σαφέστατα θα έχετε κοινά αλλιώς δε θα μπορούσατε να είστε μαζί, αλλά ο τρόπος που τα αποκτήσατε διαφέρει. Για άλλους το δεδομένο είναι αυτό που ψάχνουν, αφού κουράστηκαν να παλεύουν για όλα τα αβέβαια που τους έδιναν στο παρελθόν, ενώ για άλλους το δεδομένο είναι κάτι ανιαρό και ξενέρωτο μέχρι να γίνει ξανά ζητούμενο για να το ψάξουν.

Είναι κι εκείνοι που αρέσκονται στο κυνήγι και την αβεβαιότητα θέλοντας πιθανόν να κρύψουν από πίσω τη δική τους συναισθηματική ανεπάρκεια. Ενδεχομένως οι ίδιοι να μην ξέρουν πώς να ανταποδίδουν ένα συναίσθημα, να μην έχουν μάθει να μένουν μ’ έναν άνθρωπο και με εκείνον να προσπαθούν να χτίσουν κάτι. Δεν έμαθες όμως κι εσύ να εκφράζεις το «πολύ» σου σε σχέση με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου κι επέμενες πως αν πνίξεις κάποιον στο ενδιαφέρον τότε αυτό αρκεί για να ενδιαφερθεί.

Θέλεις να γίνεις δεδομένο, από αγάπη, για να προσφέρεις και να λάβεις συναισθηματική ασφάλεια, για να ξέρει το άτομο δίπλα σου ότι το «είμαι εδώ για σένα» το εννοείς και με το παραπάνω. Μα καμιά φορά αυτή η κίνηση δεν είναι γενναία, μα ασύμβατη με τον άνθρωπο που επέλεξες να την κάνεις και μάταιη. Εσύ θα παλεύεις για να συγκρατείς τον εαυτό σου μην τυχόν τρομάξει από το συναίσθημα κι η άλλη πλευρά θα παλεύει να αντιμετωπίσει με σεβασμό την πίεσή σου, όσο θα νιώθει ανεπαρκής μπροστά στο δικό σου ξέσπασμα.

Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου. Αν ψάχνεις το δεδομένο σου, φρόντισε να ξεκινά από την ασφάλεια που προσφέρεις εσύ στον εαυτό σου. Κι αν αυτός ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου μπορεί να το δει και του ταιριάζει, έχει καλώς. Αν όχι, μην προσπαθείς να πείσεις κανέναν ότι είσαι εδώ κι αυτό πρέπει να εκτιμηθεί. Πρώτον γιατί το ξέρουν ότι είσαι εκεί. Και δεύτερον, γιατί εκτιμήθηκε. Απλώς λίγο. Πολύ λίγο.