Συναντάς τον πρώην κι έχει αλλάξει ριζικά

Μια καθημερινή μέρα, όπως όλες οι άλλες ως τώρα. Ξυπνάς, ετοιμάζεσαι και πηγαίνεις να πάρεις καφέ για να πας στη δουλειά σου. Βγαίνοντας από το μαγαζί, τι να δεις; Μια γνώριμη φυσιογνωμία. Τον ξέρεις αυτόν τον άνθρωπο, δε σου θυμίζει απλώς «κάτι».

Ναι, τώρα που τον ξανακοιτάς, είναι εκείνος. Μα πώς μπόρεσες στην αρχή να μην τον αναγνωρίσεις; Είναι εκείνος. Εκείνος που ήσασταν κάποτε μαζί, εκείνος που ζήσατε μια πολύ όμορφη ιστορία, που σε έκανε να πετάς μ’ ένα του βλέμμα και όταν σε άγγιζε έχανες τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Πέρασαν τα χρόνια και μαζί με αυτά περάσατε και εσείς. Προχωρήσατε τις ζωές σας, τις αλλάξατε. Δεν είστε οι ίδιοι άνθρωποι με τότε, αλλάξατε προτεραιότητες, επεκτείνατε τον κοινωνικό σας κύκλο, ίσως αλλάξατε και δουλειά, βρήκατε άλλα πράγματα και δώσατε διαφορετική ροπή στους δρόμους σας. Όλα αλλάζουν όταν περνούν τα χρόνια -ο συγκεκριμένος άλλαξε και λίγο παραπάνω, τόσο, που τρόμαξες να τον αναγνωρίσεις.

Τον κοιτάς, τον ξανακοιτάς, αλλά η εξωτερική του εμφάνιση δε σου θυμίζει τίποτα από τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες τότε, αυτό που ήταν, που πρέσβευε. Τρέχεις και τον φωνάζεις, θέλεις να βεβαιωθείς ότι οι αναμνήσεις σου από αυτόν τον έρωτα έχουν πάρει σάρκα και οστά και είναι όντως μπροστά σου. Του μιλάς κάπως διστακτικά στην αρχή μέχρι να βεβαιωθείς ότι και αυτός σε θυμάται. Μπορούσε να σε ξεχάσει; Η αγάπη δε χάνεται επειδή παίρνεις με κάποιον χωριστούς δρόμους και προχωράτε τις ζωές σας.

Μέσα στη συζήτησή σας συνειδητοποιείς ότι ο τότε σύντροφός σου το τελευταίο πράγμα που άλλαξε είναι ο τρόπος που ντύνεται. Εδώ έχει αλλάξει τα πάντα· κοσμοθεωρία, στέκια, φίλους, είδος μουσικής. Ο έρωτας που τότε λάτρευες δεν έχει προχωρήσει απλώς τη ζωή του αλλά την έχει αλλάξει ριζικά.

Το στέκι που πηγαίνατε τα βράδια οι δυο σας ή με την παρέα σας το έχει ξεχάσει, έχει να το δει από την τελευταία φορά που πήγατε μαζί. Δεν πίνει το ίδιο ποτό, ούτε ακούει εκείνη τη μουσική που άκουγε. Τα τραγούδια σας, εκείνα που είχατε συνδέσει με κάποιες όμορφες στιγμές σας, δεν του λένε κάτι πλέον. Έχει βρει το νόημα αλλού και αυτό το «αλλού» είναι πολύ διαφορετικό από τότε.

Μεσημέρι η συνάντησή σας και τώρα έξω είναι βράδυ. Τα βράδια είναι που σε πνίγουν οι σκέψεις και οι δικές σου τώρα ουρλιάζουν. Ουρλιάζουν από την πραγματικότητα που αντίκρισαν. Ουρλιάζουν γιατί αυτό που είδαν δεν έμοιαζε με αυτό που θυμόντουσαν, μ’ αυτό που περίμεναν. Αν έχει αλλάξει τόσο πολύ στα πάντα ο άνθρωπος που είχες ερωτευτεί, είναι όντως εκείνος ο άνθρωπος; Υπάρχει ακόμα μέσα του αυτό που ερωτεύτηκες ή χάθηκε μαζί με αυτό που ήταν κάποτε; Μήπως το έπνιξε το πέρασμα του χρόνου;

Βυθίζεσαι και εσύ τώρα στη δίνη των αναμνήσεών σου. Είναι σαν να μπήκες σε χρονομηχανή και βλέπεις ξανά να ζωντανεύουν μπροστά σου τα γέλια σας, οι αστείες σας στιγμές, τα φιλιά σας, το πάθος σας, τα βλέμματά σας που τότε σπινθοβολούσαν σαν συναντούσατε ο ενός τον άλλον. «Αναμνήσεις», λες και ξεφυσάς.

Δεν άλλαξε μόνος αυτός όμως, κι εσύ δεν άλλαξες; Είσαι εσύ ο ίδιος άνθρωπος με τότε; Εντάξει, θα πεις, εσύ δεν άλλαξες σε βαθμό να μην μπορεί να σε γνωρίσει. Δεν μπορείς να το λες, όμως, κι αυτό με σιγουριά. Δεν ξέρεις τι συναισθήματα μπορεί να δημιουργήθηκαν και σ’ εκείνον μετά τη συνάντησή σας, ποιο κουτί μνήμης ξύπνησε.

Κλείνεις το χροντούλαπο τοποθετώντας και αυτή την ανάμνηση μέσα του. Έτσι είναι συνηθισμένοι οι άνθρωποι. Να προχωρούν και συχνά για να προχωρήσουν είναι αναγκαίο και να ξεχάσουν και να αλλάξουν. Γιατρός και μεταμορφωτής ο χρόνος στις ζωές των ανθρώπων. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι επειδή προχωρήσατε τις ζωές σας χάθηκαν τα σημάδια σας από τη ζωή του άλλου.

Πάντα υπάρχεις στις ζωές των ανθρώπων που γνώρισες όπως πάντα υπάρχουν και αυτοί στη ζωή σου. Έστω και σαν αναμνήσεις!