Σου αρέσει ή βαριέσαι;

Ο έρωτας αποτελεί πάντα ένα μυστήριο που όλοι επιθυμούν να ζήσουν, ελάχιστοι να το προσπαθήσουν κι ακόμη πιο λίγοι να κάνουν υποχωρήσεις για να τον κρατήσουν. Θεωρητικά πάντα, όταν ξεκινάς μια νέα ιστορία στη ζωή σου, αυτή πρέπει να έρχεται ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης καψούρας, να τρελαίνεσαι για τον άλλον και να θέλεις να είσαι μαζί του συνέχεια. Αν δεν είναι αποτέλεσμα τρέλας και καψούρας, μπορείς να ξεκαθαρίσεις στον εαυτό σου αν όντως σου αρέσει ή απλώς βαριέσαι μόνος σου κι επέλεξες αυτόν τον άνθρωπο για να περάσεις κάπως πιο ευχάριστα την ώρα σου;

Αν, πάλι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό κι αδυνατείς να είσαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό σχετικά με το ποια είναι η σχέση που επιθυμείς να έχεις με τον άνθρωπο απέναντί σου, τότε μήπως τραβάς λιγάκι την κατάσταση από τα μαλλιά και παιδεύεις άδικα, τόσο τον εαυτό σου, όσο και τον άλλον;

Σε οποιαδήποτε κοινωνική ή προσωπική μας σχέση, επιζητούμε τον σεβασμό. Θέλουμε τα άτομα με τα οποία σχετιζόμαστε να μας εκτιμούν κα να αναγνωρίζουν αυτό που είμαστε κι αντίστοιχα θα πρέπει να τους σεβόμαστε κι εμείς γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Προχωρώντας όμως σε μια κατάσταση στην οποία μπαίνουμε χωρίς να έχουμε συναισθήματα, ή χωρίς να έχει γίνει εκείνο το απαραίτητο κλικ με το άλλο άτομο, χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει ότι αυτό έχουμε να προσφέρουμε και παράλληλα καλλιεργώντας προσδοκίες για περισσότερα, δε δείχνουμε τον πρέποντα σεβασμό απέναντί του.

Αντιθέτως, τα κίνητρά μας είναι απολύτως εγωιστικά, αφού το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το πώς εμείς θα έχουμε κάτι ν’ απασχολεί το μυαλό μας, πώς θα εκπαιδεύσουμε συναισθηματικά τον εαυτό μας να παίρνει περισσότερα απ’ όσα δίνει, συνειδητά ξεγελώντας κάποιον που μας θέλει. Ασχολούμαστε χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι όλο αυτό που δημιουργούμε μάς ενδιαφέρει, προσέχοντας πολύ να μη βάζουμε το 100% του εαυτού μας στη συγκεκριμένη σχέση. Μας ενδιαφέρει απλώς να έχουμε να στείλουμε κάπου ένα μήνυμα, κάποιον να μας πει δυο καλά λόγια όταν δεν είμαστε στα καλά μας κι έναν άνθρωπο να βγούμε και να περάσουμε καλά όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο.

Στη σχέση που βρίσκεσαι απλώς για να μη βαριέσαι θα δηλώνεις πάντοτε απασχολημένος, θα στέλνεις μηνύματα -για κλήσεις ούτε λόγος- μόνο όταν είναι να βρεθείτε και σπανίως, μπορεί και ποτέ, θα υπάρχει η ερώτηση «εσύ;» σε οποιαδήποτε ερώτηση κι αν ειπωθεί, μιας και δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για το τι κάνει, πού είναι ή πώς νιώθει το άλλο άτομο. Αυτού του είδους οι καταστάσεις, όπου πειραματιζόμαστε απλώς για να περάσουμε την ώρα μας κι ενώ ξέρουμε ότι ο απέναντι δεν το βλέπει έτσι, συνήθως μετράνε θύματα. Κι αυτό γιατί κάποια στιγμή, ο ερωτευμένος θα επαναστατήσει και θα τα παίξει όλα για όλα, την ώρα που εμείς θα περιμένουμε απλώς να ξεφουσκώσει το πράμα. Κάπως έτσι γεννιούνται χωρισμοί που ο ένας φεύγει νύχτα, όσο ο άλλος δημιουργεί ένα ωραιότατο τραύμα.

Σε αντίθεση με τον αληθινό έρωτα και τη σχέση με την οποία θέλεις να προσπαθήσεις και να χτίσετε από κοινού κάτι, στην οποία ψάχνεις το άλλο άτομο, σε ενδιαφέρει πιο πολύ να δώσεις εσύ, σχεδόν αρρωσταίνεις αν δε δείξεις τις προθέσεις σου και διψάς για το αμοιβαίο, δηλώνοντας παράλληλα κάθε στιγμή την παρουσία σου.

Ο έρωτας είναι ωραίος μόνο όταν είναι αμοιβαίος κι έτσι είναι καλό να ξεκινούν οι σχέσεις˙ με αμοιβαιότητα. Διαφορετικά, κανένας άνθρωπος που θα επιλέξεις απλώς για να γεμίσεις τον κενό χρόνο σου ή την ανία της ψυχής σου δε θα έχει σημασία. Κι αν δεν έχει σημασία, γιατί να τον επιλέξεις;