Πόσο εύκολα, άραγε, θα παραδεχόσουν κάτι τέτοιο; Όχι πολύ εύκολα, είμαι σίγουρη. Ίσως, ούτε εγώ θα το παραδεχόμουν γιατί θα ένιωθα ότι δε σέβομαι αρκετά την ύπαρξη του ανθρώπου που απασχολώ, σπαταλώντας τον χρόνο του για να καλύψω τη βαρεμάρα μου και την ανία που υπήρχε εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Σίγουρα το σκέφτεσαι κι εσύ. Πώς λες σε κάποιον ότι δεν ξέρεις αν σ’αρέσει όντως, αλλά θέλεις να έχετε επαφή για να γεμίζεις τον χρόνο σου μέχρι να βρεις κάτι άλλο για τον οποίο ενδιαφέρεσαι περισσότερο;
Δεν το λες εύκολα κι εννοείται ότι ούτε ο άλλος το χωνεύει εύκολα και πάντα υπάρχει η πιθανότητα -είναι και μεγάλη- να μην το δεχθεί. Θα δεχόσουν εσύ να είσαι ο αναπληρωτής στη ζωή κάποιου; Εν γνώσει σου να περνά την ώρα του μαζί σου ενώ ταυτόχρονα ψάχνει κάτι άλλο; Δε νομίζω!
Πολλές φορές μπορεί να μην έχουμε κάτι ενδιαφέρον στη ζωή μας, κάτι που να μας χαρίζει στιγμές χαρές, να ανεβάζει την αυτοπεποίθησή μας και να μας κάνει να περνάμε κάπως πιο ευχάριστα τη μέρα μας, οπότε αυτό να το αναπληρώνουμε με τον άνθρωπο που μας στέλνει μηνύματα και διεκδικεί μια θέση στη ζωή μας. Την ίδια ώρα εμείς δεν πολυψηνόμαστε για κάτι αλλά δεν πολυψηνόμαστε να το ξεκαθαρίσουμε κιόλας και να αφήσουμε το άτομο αυτό να βρει το αμοιβαίο του, αλλού. Γιατί δεν το ξεκαθαρίζουμε; Γιατί αν το ξεκαθαρίσουμε εμείς δε θα έχουμε με τι να ασχοληθούμε.
Μπορεί να κρατάς αυτό τον άνθρωπο- ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που ψάχνεις- για πολλούς λόγους. Ενδέχεται όντως να βαριέσαι οπότε κάνεις αυτό το «μίλα μωρέ, δεν έχεις κάτι να χάσεις ίσα- ίσα σου περνάει κι η ώρα» ή μπορεί να το κρατάς επειδή η καρδιά σου ανήκει αλλού, αλλά το «αλλού» σου ασχολείται με τα «να περνάει η ώρα» του, οπότε μιμείσαι τη συμπεριφορά του στο έπακρο. Ίσως θέλεις να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να γνωρίσεις κάτι νέο, αφού αυτό που επιθυμείς αδιαφορεί. Όμως, αντιλαμβάνεσαι ότι το σωστότερο και το ηθικότερο σ’ αυτή την περίπτωση είναι να γίνει εν γνώσει του άλλου, ώστε να είναι και δική του απόφαση αν θέλει να μείνει ή όχι σ’ αυτή την κατάσταση. Μόνο που έτσι, ρισκάρεις την πόρτα, και η πόρτα είναι μια δύσκολη συνθήκη, ακόμα και για κάποιον που δε γουστάρει τόσο.
Σκέψου το ενδεχόμενο να είσαι εσύ αυτός ο άνθρωπος στα μηνύματα κάποιου που το βλέπει και λέει «αχ! Αυτ@ πάλι; Ας απαντήσω σε 7 ώρες». Δεν το λες και πολύ τίμιο, έτσι δεν είναι; Κι αν πιστεύεις ότι δε φαίνεται η αδιαφορία σου, μάντεψε! Κανένας δεν είναι τόσο απασχολημένος που δεν μπορεί να αφιερώσει 2 λεπτά για να απαντήσει στο άτομο που το ενδιαφέρει. Κάνεις πάνω από 2 ώρες; Είσαι το «δεν τρελαίνομαι αλλα καλά είναι» στη ζωή του, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν κι άλλα ονόματα που περιμένουν απάντηση. Και δε θα αργήσει να το δει.
Να μη δέχεσαι να είσαι το «λίγο» τους αλλά ούτε να είσαι με ανθρώπους που είναι το δικό σου. Να ψάχνεις το «πολύ» σου και να επιμείνεις εκεί, αν είσαι αμοιβαία το ίδιο. Γιατί εκεί είναι η ουσία: Να διαλέξεις να βαριέσαι με τον άνθρωπό σου, αλλά ταυτόχρονα να μη θέλετε να «βαρεθείτε» με κανέναν άλλον!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
