Οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να είμαστε αχάριστοι. Συνήθως δε συνειδητοποιούμε τι έχουμε μέχρι να το χάσουμε και δε θέλουμε να δείξουμε σε κάποιον πόση ανάγκη έχουμε να βρίσκεται στη ζωή μας μέχρι να έρθει η στιγμή που κινδυνεύει να μην είναι πια κομμάτι της. Τι; Δεν είναι έτσι;
Τους απολογισμούς μας τους κάνουμε στις κρίσιμες στιγμές μας, τότε που νιώθουμε αδύναμοι κι ευάλωτοι, τότε που κάτι δεν πάει καλά και θέλουμε απεγνωσμένα να νιώσουμε ότι μας αγαπούν, μας εκτιμούν και οι άνθρωποι που θεωρούμε δικοί μας μας στηρίζουν. Κάθε φορά που αρρωσταίνουμε ή περνάμε δύσκολα, καταλήγουμε να κάνουμε μια αναδρομή σε πράξεις και επιλογές του παρελθόντος. «Ήμουν καλός άνθρωπος; Φέρθηκα σ’ όλους όπως έπρεπε ή μήπως αδίκησα κάποιον και τώρα περνάω τα πάνδεινα πληρώνοντας το τίμημα των πράξεών μου;».
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλές σκέψεις όταν δε νιώθουμε καλά και συνήθως κατηγορούμε τον εαυτό μας που κάτι έκανε λάθος, κάτι είπε που δεν άρμοζε στην περίσταση, κάπου δε φέρθηκε σωστά. Η αρχή της ανταπόδοσης είναι γνωστή από τα Ομηρικά χρόνια. Βάσει αυτής, αν κάποιος σου έκανε κάτι καλό ή σε βοήθησε με κάποιον τρόπο, πρέπει αυτό το καλό να του το επιστρέψουν οι Θεοί. Αν πάλι έκανε κάτι κακό, θα το βρει μπροστά του. Αυτή η πεποίθηση είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και εκφράζεται με χιλιάδες διαφορετικές εκδοχές, όπως «κάνε καλό για να σου γυρίσει διπλό» ή «η μοίρα μάς επιστρέφει ό,τι δίνουμε». Έτσι, έχουμε φτάσει σε σημείο όταν συμβαίνει κάτι που μας δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα να σκεφτόμαστε πως κάπου φταίμε. Πως δεν είναι μια τυχαία ίωση που κολλήσαμε ούτε μια αναποδιά που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, αλλά το αντίκτυπο των πράξεών μας που μας θέτει προ των ευθυνών μας.
Είναι γεγονός πως όταν νιώσεις πως κάτι πάει στραβά κι αντιληφθείς την πραγματική σου αδυναμία, θέλεις -ή καλύτερα απαιτείς- να σε στηρίξουν και να καλύψουν το κενό που νιώθεις φίλοι, συγγενείς και αδέρφια, οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει. Εκεί παίζονται όλα. Πώς θα φερθούν στα ζόρια σου; Περιμένουμε οι δικοί μας να σταθούν δίπλα μας, να σπάσουν τα τηλέφωνα με ερωτήσεις του τύπου «Χρειάζεσαι κάτι; Θέλεις να έρθω να σου κάνω παρέα;». Θέλουμε να μας δείξουν πόσο σημαντικοί είμαστε για εκείνους, ώστε να νιώσουμε ότι μετράμε, ότι είμαστε στη ζωή τους αναντικατάστατοι (κι ας είναι στην πραγματικότητα ένα ψέμα).
Στα δύσκολα σκεφτόμαστε πόσα έχουμε κάνει για τους ανθρώπους μας και πόσα αυτοί για μας. Είναι οι στιγμές που ξεκινάμε την καταμέτρηση, που μπαίνει στο παιχνίδι το «δούναι και λαβείν». Στα εύκολα, στις όμορφες στιγμές μας, όλα είναι καλά και σπάνια μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να κάνει απολογισμό. Όταν είμαστε ευάλωτοι βγαίνουν στην επιφάνεια οι προθέσεις μας και φαίνεται αν και κατά πόσο εννοούμε τα «είμαι εδώ για σένα» και τα «σ’ αγαπώ» μας.
Τους ανθρώπους σου θα τους καταλάβεις όταν τα πάντα μέσα σου καταρρέουν, γιατί θα έρθουν, θα καθίσουν δίπλα σου και θα σου απλώσουν το χέρι να σηκωθείς, χωρίς μετά να στο χτυπήσουν, σαν να σου έκαναν χάρη. Αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να τους θεωρείς «δικούς σου».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
