Συνάδελφοι που δε χωνεύαμε και τώρα τα πίνουμε παρέα στο σπίτι

Τις περισσότερες ώρες της μέρας σου τις περνάς στον χώρο εργασίας σου. Μάλιστα, πολλές φορές καταλήγεις να βλέπεις περισσότερο αυτούς με τους οποίους εργάζεστε στον ίδιο χώρο από ό,τι βλέπεις την οικογένειά σου ή τους φίλους σου. Σαφέστατα, δεν είναι όλοι άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελες να κάνεις παρέα ή να συναναστρέφεσαι όλη την ώρα- δε συμπαθούμε τους πάντες, ούτε κι αυτοί μας συμπαθούν. Αυτό θα έπρεπε να είναι εντάξει, αφού κάθε άνθρωπος που συναντάς κουβαλά μέσα του δικά του θέματα, έχει τα δικά του όνειρα, τις προσδοκίες και τα προβλήματά του.

Φαντάσου τώρα, να πρέπει να συνυπάρξουν άτομα που το μέσα τους δεν ταιριάζει ούτε λίγο και δεν έχουν σκοπό να κάνουν υποχώρηση για να ταιριάξει. Στον εργασιακό σου χώρο, ενδέχεται να υπήρχε κάποιος με τα χαρακτηριστικά αυτά, που στην αρχή σε κοίταξε κάπως περίεργα κι ανταπέδωσες το βλέμμα. Σκέφτηκες ότι δε θα ταιριάξετε, αλλά θα πρέπει να κάνετε όλοι υπομονή, να δείξετε ανεκτικότητα ώστε να περάσει ομαλά το 8ωρο χωρίς προβλήματα- και θύματα. Έτσι και γίνεται.

Μιλούσατε απλώς για να πηγαίνει καλά η κοινή σας εργασιακή εμπειρία. Κι όσο μιλούσατε, τόσο περισσότερο καταλαβαίνατε ότι δεν έχετε τόσες πολλές διαφορές. Ότι υπερτερούν κατά πολύ αυτά που μπορούν να σας φέρουν κοντά, σε σχέση μ’ εκείνα που σας κάνουν να διαφέρετε. Ο καθένας σας έβλεπε το ίδιο θέμα υπό διαφορετική οπτική, μεν, που όμως εν τέλει συμπλήρωνε τη μεγάλη εικόνα κι αυτό μόνο θετικά αποτελέσματα μπορούσε να σας επιφέρει. Με το πέρασμα του χρόνου γίνατε από συνάδελφοι, παρέα κι από εκεί περάσατε χωρίς να το πάρετε πρέφα στη φιλία. Κοίτα να δεις πώς αλλάζουν οι καιροί!

Ίσως τώρα θα μπορούσες να δηλώσεις ότι «αυτοί από το γραφείο», οι άλλοτε εκνευριστικοί και ξένοι, έχουν γίνει κάποιοι πολλοί σημαντικοί άνθρωποι για σένα, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που θα τους στείλεις μήνυμα εκτός δουλειάς για να τους ρωτήσεις τι κάνουν, τα νέα τους ή απλώς για να τους ενημερώσεις για κάτι που συνέβη. Έγιναν άνθρωποι που τους εμπιστεύεσαι κι αναζητάς την παρέα και την άποψή τους. Τι κι αν στις αρχές, το μόνο που σας ένωνε ήταν ένα βλέμμα κούρασης κι απελπισίας την ώρα που είχατε να επιλύσετε ένα κάρο ζητήματα στη δουλειά σας! Καταλάβατε πως τελικά ήταν ένα βλέμμα που σήμαινε «τα ίδια περνάμε, φίλε κατάδικε εργαζόμενε». Το ίδιο που αργότερα έγινε δυο κουβέντες του τύπου «πάμε μετά να τα πιούμε;». Κι έτσι, από αυτά τα μικρά πηγαδάκια που απλώς ανταλλάζατε δυο-τρεις κουβέντες βρεθήκατε να πίνετε τον πρώτο σας καφέ κι έπειτα το πρώτο κρασί και τη δέκατη τρίτη βότκα στο μπαλκόνι.

Καφέ στον καφέ, πηγαδάκι στο πηγαδάκι, ποτό στο ποτό, άνοιξε ο καθένας σας την πόρτα για την ιδιωτική του ζωή στον άλλο. Άνοιξε ξαφνικά την καρδιά του για να κάνει χώρο να μπει και να καθίσει, ενώ στην αρχή μπορεί να μην ψηνόταν πολύ ούτε για μια καλημέρα. Πόσο μοναδικά υπέροχες είναι οι φιλίες με τους άλλους ανθρώπους στη ζωή μας, που έρχονται απρόσμενα από συνδυασμούς που δεν είχαμε σκεφτεί! Δεν μπορείς να βάλεις σίδερα στην καρδιά σου ώστε να μη νιώσει οικειότητα με κάποιον άνθρωπο, ούτε ξέρεις ποτέ πώς θα καταλήξει η καθημερινή σου επαφή μαζί του. Εχθροί στη δουλειά, καρδιακοί φίλοι στο σπίτι. Ποιος θα σου το ‘λεγε;

Οι συνάδελφοί σου μπορεί να γίνουν κάποιοι από τους καλύτερούς σου φίλους -ακόμα κι αν δεν ξεκινήσετε καλά- μπορεί να γίνουν ο άνθρωπος που παίρνεις στις 3 το ξημέρωμα για να του πεις ότι έκανες βλακεία και δε θα πας το πρωί στη δουλειά οπότε πρέπει να σε καλύψει, μπορεί να γίνουν κουμπάροι σου και νονοί των παιδιών σου. Ευκολότερα μπορείς να έρθεις πιο κοντά με άτομα που εργάζεστε ή εργαστήκατε στον ίδιο χώρο, γιατί ζείτε την ίδια καθημερινότητα, περνάτε παρόμοιες φάσεις κι έχετε να σχολιάσετε κοινά ζητούμενα -τον φόρτο εργασίας, τον προϊστάμενο που σας δυσκολεύει τη ζωή, τον συνάδελφο που είπε κάτι αστείο, τη μέρα που θα ήταν ιδανική για εκδρομή αλλά εσείς πήζετε στο γραφείο. Κάπως έτσι γεννούνται οι μεγάλες φιλίες∙ από τα μικρά, από τα καθημερινά.