Τα ίδια και τα ίδια στον έρωτα ίσως και να είναι το ιδανικό σενάριο

Τελειώνεις τη μέρα σου και γυρνάς σπίτι. Ανοίγεις και αφήνεις τα κλειδιά. Επέστρεψες πάλι στη γνωστή σου ησυχία, στην ασφάλειά σου, στο σπίτι σου! Κλείνεις την πόρτα και νιώθεις την ηρεμία να σ’ αγκαλιάζει. Η σχέση σου, μπορεί εκεί, στο ίδιο σημείο φορώντας τις γνωστές πιτζάμες. Κάθε βράδυ η ίδια σκέψη, κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα. Δεν ξέρεις αν είναι ευτυχία όλη αυτή η ρουτίνα, όλη αυτή η ακριβής επανάληψη των ίδιων κινήσεων, η συνάντηση με τους ίδιους ανθρώπους, ο ίδιος έρωτας ή η απουσία αυτού. Η ίδια καλημέρα και καληνύχτα. «Καλύτερα τα ίδια, παρά τα χειρότερα» σκέφτεσαι κι όντως το πιστεύεις. Όχι μίζερα, ίσως το ακριβώς αντίθετο από αυτό.

Πέρασες πολλά, δεν είναι ψέμα, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η ρουτίνα είναι αυτό που τελικά προτιμάς. Οι αλλαγές- όση ευτυχία και να έφερναν στην αρχή- σε απογοήτευαν και σε πλήγωναν. Νιώθεις γαλήνη με την ησυχία σου τώρα. Ξέρεις ότι όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου, κλείνεις και όλον τον κόσμο και βρίσκεσαι στον δικό σου κόσμο, στη δική σου εδέμ κι ίσως να έχει εντός της κι έναν άνθρωπο που ξέρεις τι να περιμένεις. Γνωστό, άρα καλό. Σωστά;

Κάθε άνθρωπος το βράδυ παλεύει με τους δαίμονες του, όλες τις πληγές και τις όμορφες αναμνήσεις του, και κάθε πρωί βγαίνει νικητής μαζεύοντας δυνάμεις για το όμορφο ταξίδι της ζωής.

Ξέρεις, είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να πεις σε κάποιον τι κάνεις και γιατί ακριβώς το κάνεις χωρίς εκείνος να μπει στη διαδικασία να σε αλλάξει, να σε επιδιορθώσει σαν παπούτσι που ξεχείλωσε, να σε πιέσει να προχωρήσεις. Οι άνθρωποι έχουν τη τάση να θέλουν να αλλάξουν όλα όσα δεν μπορούν εύκολα να καταλάβουν. Είπαμε πως η ίδια ρουτίνα είναι κακή και ξαφνικά έγινε ο μπαμπούλας λες κι αν θέλεις μια σχέση (με τον εαυτό σου ή με τον άλλο) γνωστή κι ασφαλή, πρέπει να γονατίσεις με μεταμέλεια ζητώντας συγγνώμη. Γιατί; Για το γαμώτο της περιπέτειας; Κι αυτό τι φέρνει;

Φέρνει μια ζωή μυστική. Προτιμούμε να κλείνουμε την πόρτα πίσω μας γιατί είναι δύσκολο να αφήσουμε τους άλλους να γνωρίσουν τα σκοτάδια μας. Είναι εύκολο να πεις σε κάποιον «φύγε, δε θέλω άλλο» από το να βουλιάξεις τη βάρκα του εγωισμού σου και να εξηγήσεις τους λόγους που θέλεις τόσο πολύ να μείνει κοντά σου. Είναι εύκολο να διαλέξεις την παγερή πλευρά του εαυτού σου και να την ονομάσει ανάγκη για περιπέτεια, από το να δείξεις πόση αγάπη κρύβεις μέσα σου και πόσο τελικά θέλεις μια ομοιόσταση στη ζωή σου.

Αυτή είναι η λέξη που ψάχνουμε στ’ αλήθεια. Γι’ αυτό όταν κλειδώνουμε την πόρτα το βράδυ, νιώθουμε γαλήνη επειδή δε χρειάζεται να προσποιηθούμε άλλο ότι θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ποθούμε να έχουμε -κι ίσως να το έχουμε ήδη-. Σήμερα το βράδυ που θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου και θα μπεις στη δική σου Εδέμ, να χαμογελάσεις στον εαυτό σου και να του υπενθυμίσεις ότι δεν είναι κακό να απολαμβάνεις τις επιλογές σου. Σίγουρα έτσι ρισκάρεις να πληγωθείς αλλά αν δεν το κάνεις, ρισκάρεις όταν κλείνει η πόρτα να σε βρίσκει πάντα με την ίδια σκέψη και με το ίδιο παράπονο.