Τα υπέρ-κουλ ζευγάρια που κλέφτηκαν για να παντρευτούν χωρίς όλο το σόι

Όσο μεγαλώνουμε κι αποκτούμε πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουμε τις ίδιες ανάγκες και φυσικά δεν επιθυμούμε τα ίδια πράγματα. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα γεγονότα στη ζωή του καθενός μας διαφέρουν –αν δεν αντιτίθενται κιόλας- αυτό που για σένα είναι σημαντικό, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι τελείως αδιάφορο και τραμπάλα. Με την ίδια λογική, καθένας από εμάς θέλει να τα ζήσει όπως το ποθεί η καρδούλα του.

Στη ζωή μας συμβαίνουν πολλά κάθε μέρα, το πώς θα την επηρεάσουν έγκειται στην επιλογή της αντίδρασης του καθένα μας προς αυτά. Ζούμε διαφορετικά τη θλίψη, τον πόνο, τη χαρά, την επιτυχία και φυσικά, τον έρωτα. Έχουμε, εξ’ άλλου, ξαναπεί ότι ο έρωτας αλλάζει συνεχώς μορφές ανάλογα με τα πρόσωπα στα οποία στρέφει τα βέλη του κάθε φορά.

Δε χωράει σε κουτάκια ο άτιμος κι όμως, προσπαθούν σε κάποια φάση της ζωής μας να τον βάλουν ίσως στο μεγαλύτερο, να τον κόψουν και να τον ράψουν στα μέτρα μιας παράδοσης κι ένα κάρο εθίμων που πρέπει να τηρηθούν για να τον κρατήσουμε ζωντανό- λες κι ο έρωτας βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο κρεβάτι κάποιου φορείου και πρέπει γρήγορα να φορέσουμε νυφικό, γαμπριάτικο, να φωνάξουμε χίλια άτομα και να κάνουμε μια ωραία τελετή για να σωθεί μέσω της δέσμευσής μας. Έλα, ακόμα δεν κατάλαβες για ποιο κουτάκι μιλάμε εδώ; Ε, ένα άσπρο, μεγάλο με μια κορδέλα απ’έξω και δέκα τόνους τούλι· του γάμου, φυσικά.

Μια πρόταση γάμου θεωρείται από πολλούς η σημαντικότερη στιγμή μέσα σε μια σχέση και το απόγειο ενός έρωτα, εκεί που αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους για πάντα- μεγάλη κουβέντα ξέρω αλλά μ’ αυτές τις προοπτικές ξεκινάς με μια αφελή κι ελπιδοφόρα ταυτόχρονα εντύπωση σε μια αιωνιότητα που χωράει δύο. Όταν κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να ξυπνά και να κοιμάται μ’ αυτό το άτομο δίπλα του για το υπόλοιπο της ζωής του, ότι θέλει να βρίσκει ασφάλεια και γαλήνη σ’ αυτήν την αγκαλιά κι είναι το πρώτο άτομο με το οποίο θέλει να μοιραστεί τα άσχημα και τα όμορφα, μένει να βρουν με το έτερόν ήμισυ με ποιον τρόπο θέλουν να πραγματοποιήσουν και να το ανακοινώσουν σε όσους επιθυμούν.

Κι αν αποφασίσουν να παντρευτούν κάπου αλλού, όπου γουστάρουν ολομόναχοι χωρίς να πουν κουβέντα σε κανέναν; Πραξικόπημα τουλάχιστον! Μα πάνε καλά; Θα πάνε ενάντια στα ελληνικά δεδομένα; Στη μαμά, την πεθερά και τους θείους από το χωριό; Θα στεριώσει γάμος χωρίς να ρίξουμε έναν χορό με το νυφικό; Χωρίς να τραγουδήσουμε «Σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη» για να κλάψουμε και λίγο; Χωρίς να συναντήσουμε κάτι ξεχασμένα ξαδέρφια που δε γνωρίζαμε ότι είχαμε και κάμποσους συναδέλφους των γονιών μας που ανάθεμα κι αν έκαναν και τόση παρέα όταν δούλευαν μαζί; Μη γελάς, σε βλέπω και ξέρεις ότι αυτό γίνεται σ’ έναν παραδοσιακό ελληνικό γάμο.

Θα έρθουν το πρωί τα όργανα να παίξουν, να ντυθεί νύφη και γαμπρός χωριστά, παρέα με όλο το σόι κι όλα τα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν εκείνη τη μέρα, να είναι μέσα στο άγχος και τον πανικό το ζευγάρι αλλά να χορεύουν ώρες μέχρι την εκκλησία λες κι είναι αγένεια έστω κι ένα λεπτό να καθίσεις, πριν το κέντρο να βγει και το ζευγάρι φωτογραφίες με όλους τους καλεσμένους γιατί πώς αλλιώς θα θυμάται την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του;

Βρε, μήπως δεν είναι όλα αυτά που κάνουν τη μέρα τους αυτή την πιο ευτυχισμένη τους αλλά την πιο κουραστική τους; Χρειάζονται πράγματι όλα αυτά για να πάνε την αγάπη τους ένα βήμα παραπέρα; Για να δείξουν ότι είναι πλέον ένα ή απλώς αν αρνηθούν όλα αυτά, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τσακωθούν με όλο το σόι επειδή αποστασιοποιούνται από τα έθιμα;

Ίσως είναι πιο ειλικρινές να είναι όπου επιθυμούν οι δυο τους, να πουν σε όσους επιθυμούν και να δημιουργήσουν τη δικής τους μικρή παράδοση, αυτή που έχουν κόψει και ράψει στα μέτρα του έρωτά τους που τον έντυσαν σήμερα με τα καλά του και τον ανέβασαν επίπεδο.

Σκέψου το λίγο, δε θα ήταν όλοι οι γάμοι λιγάκι πιο ειλικρινείς έτσι; Λιγάκι πιο ουσιώδεις; Χωρίς θεατές, χωρίς ανθρώπους που δεν έζησαν αυτή την αγάπη μαζί σου, χωρίς αγνώστους, χωρίς ψεύτικα χαμόγελα κι ένα σωρό φωτογραφίες για το φαίνεσθαι, χωρίς διαπιστευτήρια αλλά με έντονα συναισθήματα, άνεση κι ευτυχία, μαγεία που έχει δημιουργεί από την αγάπη του ζευγαριού, μια πραγματικά βαθιά προσωπική στιγμή. Έτσι ναι, το «για πάντα» ακούγεται πραγματικά πολλά υποσχόμενο.