Το εντελώς αναπόφευκτο κομμάτι του χωρισμού

Λέμε ότι το πιο δύσκολο πράγμα σ’ έναν χωρισμό είναι η ανακοίνωσή του, η στιγμή που θα κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και θα πρέπει να παραδεχθείς ότι ό, τι κι αν ήταν αυτό που είχατε έχει πια τελειώσει και πρέπει να προχωρήσετε παρακάτω. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Σκέφτηκες ποτέ, τι ζόρι κουβαλά η ψυχή αυτού που πρέπει να το πει, αυτού που το κατάλαβε πρώτος ότι όσο προχωρά ο καιρός τόσο το συναίσθημα λιγοστεύει;

Έχουμε μάθει να κατηγορούμε αυτόν που χωρίζει, αδιαφορώντας για το λόγο που το έκανε, μη δίνοντας καμία σημασία για τα συναισθήματά του και ξεχνώντας τελείως ότι όλοι έχουν δικαίωμα να περάσουν τη ζωή τους έτσι ακριβώς όπως θέλουν αρκεί να τους γεμίζει ευτυχία. Σίγουρα πονούν και οι δύο εξίσου, σίγουρα θα κλάψουν και θα στεναχωρηθούν, ειδικά αν το άκουσμα του χωρισμού τους ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά δε θα πεθάνουμε κιόλας επειδή το έτερον ήμισυ αποφάσισε ότι θα ψάξει αλλού την ευτυχία του.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να παίρνουμε τους χωρισμούς μας λίγο πιο σοβαρά από ό,τι θα έπρεπε, να μπαίνουμε στη διαδικασία δίκης, να μοιράζουμε ρόλους και να μπαίνουμε σε στρατόπεδα. Νομίζουμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή ο άνθρωπος που ήμασταν μαζί του είτε λίγο για καιρό είτε για πολύ καιρό, ο δικός μας άνθρωπος έπαψε πια να είναι δικός μας. Το ακούμε αυτό και κάνουμε λες και δεν έχει ξανά συμβεί, λες και δεν έχουν ξανά φύγει σημαντικοί άνθρωποι από τη ζωή μας λες και το τέλος δεν είναι κομμάτι της ιστορίας, της όποιας ιστορίας.

Κάθε φυγή κάποιου αγαπημένου αποτελεί κι έναν μικρό επώδυνο χωρισμό. Δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος πριν και μετά τον χωρισμό σου, όποια σχέση και να αφορούσε αυτός ο χωρισμός είτε φιλική είτε ερωτική είτε στο χώρο της δουλειάς σου. Ο άνθρωπος, όμως, βρίσκεται σε μια συνεχή εξέλιξη σε όλη του τη ζωή, αλλάζει κάθε λεπτό αυτής και του είναι αδύνατο να παραμείνει στάσιμος, ακόμα κι αν το προσπαθούσε. Ακόμα και το παραμικρό πράγμα που ενδέχεται να συμβεί ή να αντιμετωπίσεις, θα αφήσει το σημάδι του.

Η δουλειά που πάλεψες τόσο αλλά στο τέλος δεν πήρες, ο άνθρωπος που για χρόνια ήταν συνοδοιπόρος σου και αποφάσισε ότι αυτό δεν του ήταν αρκετό, η φιλία που με τα χρόνια ξεθώριασε και δεν ταιριάζετε τόσο πλέον, ο συγγενής που δε σου μιλά για δικούς του λόγους. Όλα αυτά και τόσα άλλα αποτελούν καταστάσεις που υπήρξαν στο δρόμο σου με ή χωρίς τη συγκατάθεσή σου, μα σε όποια πλευρά κι αν βρισκόσουν δε θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις ως εύκολη. Παίρνουμε πιο δύσκολες αποφάσεις όταν στεναχωριόμαστε και τις τηρούμε περισσότερο επειδή μας παρακινεί η απογοήτευσή μας, μα ίσως είναι ευκολότερο τελικά αν είμαστε η πλευρά του -και καλά- αδικημένου γιατί η κοινή γνώμη είναι με το μέρος μας. Μα αλήθεια, υπάρχει δικαιωμένος σε έναν χωρισμό;

Ό,τι και να γίνει, όσα και να έρθουν ή να φύγουν, όση χαρά ή απογοήτευση και να σου χαρίσουν οι άνθρωποι της ζωής σου, κράτα όσα ειπώθηκαν μεταξύ σας, κράτα το τέλος και δούλεψέ το μέσα σου αργότερα. Όταν θα είσαι πιο αντικειμενικός, όταν ο πολύς κόσμος δε θα χρειάζεται να σου χαϊδέψει απαλά την πλατούλα, όταν θα νιώσεις ίσος προς ίσο με τον άνθρωπο που το λήξατε. Και τότε ίσως δεις, πως εύκολο δεν είναι για κανέναν, μα τι να κάνουμε, συμβαίνει. Το εντελώς αναπόφευκτο κομμάτι του χωρισμού είναι το ίδιο το τέλος. Άρα, ίσως να πρέπει να το πάρουμε επιτέλους λιγάκι πιο χαλαρά.