Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική, έχει τους δικούς της κανόνες και τις δικές της συνήθειες. Υπάρχουν οικογένειες χωρίς παιδιά, οικογένειες με πολλά παιδιά και άλλες με ένα μόνο παιδί. Όλες έχουν τη χάρη τους και συνήθως το κοινό τους είναι η αγάπη που μοιράζονται και η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των μελών τους. Ας δώσουμε όμως έμφαση στην οικογένεια εκείνη που έχει μονάχα ένα παιδί. Ποια επιπλέον άγχη μοιράζεται το παιδί αυτό και πώς καταλήγει προστάτης της οικογένειας, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ενήλικα γονέα;
Το μοναχοπαίδι μεγαλώνει έχοντας διπλό ρόλο -του παιδιού που δέχεται υπερβολική φροντίδα και του ατόμου που καλείται να ωριμάσει για να φροντίσει τους γονείς του ώστε όσο περνάει απ’ το χέρι του να μην πάθουν τίποτα. Απ’ την άλλη, οι γονείς που έχουν μονάχα ένα παιδί προσπαθούν να το κάνουν ανεξάρτητο -όσο κι αν τους βγαίνει η υπερπροστατευτική τους πλευρά-, έχοντας ως βασική επιδίωξη να το μάθουν να στέκεται του στα πόδια του και να βασίζεται στις δυνάμεις του, ώστε όταν εκείνοι δε θα μπορούν να είναι πια κοντά του να τα καταφέρει και μόνο του.
Το παιδί με τη σειρά του νιώθει έντονα την ανάγκη όσο μεγαλώνει να προσέχει τους γονείς, ενώ αποκτά φιλικές σχέσεις μαζί τους και τους στηρίζει, σαν να είναι το ίδιο γονιός κι ο γονιός να έχει πάρει τον ρόλο του παιδιού. Αυτό το συναίσθημα δεν πηγάζει μόνο από την επίγνωση του φθαρτού και από την ιδέα πως οι γονείς δε θα ‘ναι πάντα πλάι του, αλλά από τη σκέψη πως όταν οι γονείς φύγουν απ’ τον κόσμο αυτό -αν και εφόσον η απώλειά τους προηγηθεί- το ίδιο θα βιώσει μια πρωτόγνωρη μοναξιά, μιας και θα μείνει χωρίς κανέναν στενό εξ αίματος συγγενή να τον στηρίξει. Δε θα έχει δηλαδή κάποιον να μοιραστεί το βάρος της απώλειας, πέρα απ’ την οικογένεια που ίσως έχει ως τότε δημιουργήσει. Κι ακόμα κι αν έχει δίπλα του ανθρώπους να του προσφέρουν αγάπη, θα του λείψει κάποιος να μοιράζεται παιδικές ιστορίες, παιχνίδια, δάκρυα και χαρές του παρελθόντος.
Τα μοναχοπαίδια κουβαλούν το βάρος της μοναξιάς από την πρώτη στιγμή που γεννιούνται, νιώθουν έναν έντονο φόβο ότι οι άνθρωποι στη ζωή τους ενδέχεται να φύγουν ανά πάσα στιγμή και ότι θα κληθούν να αναλάβουν και πάλι τον φόρτο της νέας αρχής. Ίσως, σ’ αυτό να φταίει πως οι γονείς τούς έδιναν την αμέριστη προσοχή τους στην παιδική ηλικία κι αυτό τους έκανε να δεθούν ακόμη περισσότερο μαζί τους -ίσως σε όρια που να αγγίζουν την εξάρτηση-, λαμβάνοντας λιγότερες πρωτοβουλίες συγκριτικά με άτομα που έχουν αδέρφια.
Γι’ αυτό, βλέπεις συχνά τα μοναχοπαίδια να γίνονται ενήλικες που αναλαμβάνουν ευθύνες και τρέχουν για τα πάντα μαζί με τους γονείς. Θα τους πάνε για εξετάσεις στους γιατρούς, σε ραντεβού που τα ίδια έχουν κλείσει, θα τους συνοδέψουν σε επισκέψεις και εκδηλώσεις αδιαμαρτύρητα, γιατί μέσα τους ανησυχούν μήπως οι γονείς τους νιώσουν μόνοι αν εκείνα δε θελήσουν να πάνε. Όχι πως όσοι έχουν αδέρφια δεν κάνουν τα ίδια ή δε νοιάζονται εξίσου, απλώς συνήθως κάπως μοιράζονται οι αρμοδιότητες και σε κάθε πρόβλημα υπάρχει υποστήριξη. Τα μοναχοπαίδια δε θα διστάσουν να αντιμιλήσουν, να υψώσουν φωνή και να χτίσουν τοίχος απέναντι σε οποιονδήποτε προβεί σε αδικία εις βάρος των δικών τους. Δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και μπορεί να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα αν πρόκειται για τους γονείς.
Δεν τη φοβάται την ευθύνη το μοναχοπαίδι, δε διστάζει να βγει μπροστά και να παλέψει με θεούς και δαίμονες. Τη μοναξιά μόνο φοβάται, εκείνη που ξέρει ότι μπορεί να έρθει και να τον βρει χωρίς έναν ώμο ν’ ακουμπήσει. Παγώνει η ψυχή του στην ιδέα και μόνο. Μην το παρεξηγείς και μην κρίνεις το παιδί αυτό που ανεξαρτήτως ηλικίας θα τρέξει κοντά στους γονείς του, νιώθοντας ένα αίσθημα πανικού στη σκέψη πως κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Γιατί ακόμα κι η θλίψη καταλαγιάζει πιο εύκολα όταν τη μοιράζεσαι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
