Όσο περνούν τα χρόνια κι εσύ μεγαλώνεις, τόσο συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή σου όντως χωρίζονται σε κατηγορίες κι όσο κι αν αρνήθηκες να το δεις στο παρελθόν, είναι η πραγματικότητα που ωριμάζοντας, καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Κάθε άνθρωπος θέτει κάποια όρια στους γύρω του κι ανάλογα με τα όρια που έχει θέσει, μπορεί κι ο ίδιος να διαχειρίζεται τις σχέσεις του.
Κατά τη διάρκεια των νεότερων χρόνων είναι απολύτως φυσικό ένας άνθρωπος να μην μπορεί να αναγνωρίζει με μεγάλη ευκολία τους ανθρώπους που θέλει να κρατήσει στη ζωή του, γιατί του κάνουν καλό, από εκείνους που για το Χ-Ψ λόγο θα πρέπει να απομακρύνει από κοντά του. Όλα βρίσκονται σε σύγχυση μέσα στο μυαλό του και θέλοντας να πιστέψει στην καλή διάθεση και πρόθεση των ανθρώπων, τείνει να κρατάει έναν ανοιχτό και μεγάλο κύκλο, αφού ο φόβος της απόρριψης και της μοναξιάς, συνδυαστικά με τη δύναμη οριοθέτησης και τα επίπεδα αυτάρκειας είναι ακόμα άγουρα μέσα του και μη διαχειρίσιμα.
Κάποια στιγμή, όμως, εκεί κάπου πριν τα 30, ξεκινάς και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, όλοι οι άνθρωποι που θεωρούσες δικούς σου δεν είναι δικοί σου και ούτε όλοι θέλουν το καλύτερο για σένα. Δε χαίρονται όλοι με τη χαρά σου, δε λυπούνται με τη θλίψη σου, δε στηρίζουν ό,τι στηρίζεις, ούτε όλοι σε αγαπούν κι αυτό είναι οκ. Είναι οκ να μη νιώθουν όλοι το ίδιο με σένα αλλά είναι οκ κι από τη δική σου πλευρά να μπορείς να θέσεις τα όριά σου και να απομακρύνεις οποιονδήποτε δεν ταιριάζει σ’αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν ταιριάζετε ιδεολογικά και δεν έχεις πια την ενέργεια να συνδιαμορφώσεις μαζί τους μια άποψη. Εκείνοι που σε πληγώνουν και δε θέλεις να δώσεις δεύτερη ευκαιρία, απλά και μόνο επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος. Εκείνοι που είναι ανίκανοι να μοιραστούν τη χαρά σου ή να είναι δίπλα σου στη λύπη σου, χωρίς τα λόγια και οι πράξεις τους να διακατέχονται από φθόνο, υστεροβουλία, ή λύπηση αντίστοιχα. Εκείνοι που πλάι τους νιώθεις άβολα, κι ενώ παλαιότερα ήθελες να μοιραστείς πολλά μαζί τους, ήθελες να τους μιλάς συχνά και να λες τα νέα σου, τώρα βρίσκεις τον εαυτό σου να μη θέλει να πει τίποτα, ενώ δεν έχεις την ανάγκη να στείλεις, να επικοινωνήσεις, να δεις τι κάνουν κ.τλ.
Είναι, τελικά, εκείνες οι γραμμές που θέτεις βάσει των προσωπικών σου πεποιθήσεων, που όμως μοιάζουν μεταξύ των ανθρώπων: έχουν σαν βάση το να αισθάνεται κανείς σταθερά αποδοχή, φροντίδα, ασφάλεια, έμπνευση, θετικότητα. Κάπου, είχα διαβάσει ότι τους αληθινούς σου φίλους τους βλέπεις όταν βρεις καλή δουλειά, υγιή σχέση ή όταν τέλοσπάντων πετύχεις ένα σου όνειρο, γιατί εκεί θα φανεί η αγάπη που σου έχουν. Ποτέ δεν κατάλαβα περισσότερο από τώρα, το νόημα αυτής της φράσης. Γιατί τελικά, τίποτα δεν έχει πιο βαθιά ουσία από το να στέκονται οι άνθρωποί σου πλάι σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εσύ καταπατάς κάθε προσωπική σου αξία και φιλοδοξία για να τους κρατήσεις. Ότι χαίρονται για σένα, χωρίς να μετράνε αν η επιτυχία τους είναι μεγαλύτερη. Που τελικά σ’ αγαπούν επειδή θέτεις όρια κι όχι επειδή αδυνατείς να τα υπερασπιστείς. Αλλιώς, τι σόι δικοί σου άνθρωποι είναι;
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
