Όταν o άνθρωπος ερωτεύεται ξεκινά να έχει την προσδοκία πως μόνο εκείνος αργά ή γρήγορα θα καταλαμβάνει χώρο στη σκέψη και την καρδιά του ατόμου που τον ενδιαφέρει. Λίγες είναι οι φορές που πράγματι αυτό συμβαίνει βέβαια στον βαθμό που το θέλει ο ερωτευμένος, καθώς συχνά η ανάγκη του αυτή δεν έχει ρεαλιστική βάση.
Τις περισσότερες φορές, η σκέψη του ενός δεν είναι στον άλλον κι αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν μέσα μας μπορούσαμε να βάλουμε φωτάκια που, όποτε κάποιος ένιωθε για μας όσα εμείς για εκείνον, να άναβαν και να φωσφόριζαν για να γλιτώνουμε από το ξόδεμα περιττού χρόνου μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι μπορεί να νιώθει ο άλλος άνθρωπος. Πόσο βολικό για τις καρδιές να αγαπούν μόνο τις καρδιές που τις αγαπούν. Αλλά ο κατασκευαστής δεν έβαλε αυτή τη ρύθμιση εξ αρχής κι αιώνες αργότερα, ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να τη βάλουμε κι εμείς. Μπορέσαμε να κάνουμε χιλιάδες σπουδαία πράγματα, να φτάσουμε στο φεγγάρι, να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη, να μηδενίσουμε τις αποστάσεις και να δημιουργήσουμε νέες προοπτικές κι ακόμη να βρούμε τρόπο να μην αναλωνόμαστε στους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται.
Όλα θα ήταν ευκολότερα αν όλα ήταν αμοιβαία. Δεν είναι, όμως. Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες να σε ερωτευτεί, δεν μπορείς να του φυτέψεις συναισθήματα που δεν έχει καμία διάθεση να νιώσει κι αλίμονό μας αν μπορούσαμε να τον κάνουμε να πετάει καρδούλες από τα μάτια όταν μας βλέπει με το ζόρι. Ο έρωτας δε θέλει ζόρια, ο έρωτας θέλει να είναι χαλαρός σαν απογευματινός καφές μετά από μια κουραστική μέρα με χαλαρή μουσική και βροχούλα. Να βγαίνει αβίαστος κι όμορφος, σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Έτσι θα πρεπε να ερωτεύονται οι άνθρωποι.
Φύσει πολυγαμικό ον όμως, ο άνθρωπος, βλέπεις, και με ένα μόνιμο «δεν ξέρω τι θέλω» στο στόμα, δυσκολεύει και περιπλέκει την όλη κατάσταση. Χωρίς να θέλει τίποτα θέλει τα πάντα, γιατί αυτά που έχει δεν του είναι αρκετά. Αν έρθεις, όμως, δεύτερος στην καρδιά κάποιου, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνεις στη δεύτερη θέση. Εύκολα το 1 πάει στο 2, πολύ δύσκολα όμως το 2 θα το κάνεις 1- ειδικά αν έχεις συνηθίσει να το έχεις δεύτερο και καταϊδρωμένο μια ζωή. Το 2 αυτό, το δεύτερο δηλαδή άτομο που διεκδικεί, θα επιμείνει και θα υπομείνει πολλά μέχρι να ακούσει από το «εσένα θέλω μόνο, τώρα το ξέρω καλά». Πολλές φορές με πείσμα που δεν κάνει καλό στο συναίσθημα, και φτιάχνει μια ομίχλη γύρω του αμαυρώνοντας το όνομά του, κάνοντάς μας τελικά να πιστεύουμε πως είναι δύσκολο να ερωτεύεσαι.
Κι αν η σκέψη μας βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άτομα, το άτομο που είναι η «εναλλακτική» μας είναι είτε αυτό που δε μετράμε ισότιμα, είτε αυτό που θέλουμε όντως αλλά δεν τολμάμε να αφήσουμε τα σίγουρα. Θέλει θάρρος για να προχωρήσεις σε κάτι νέο που δεν ξέρεις πώς ακριβώς θα σου βγει κι αν σου βγει. Θάρρος που πολλές φορές δε δείχνουμε καταδικάζοντας έτσι τους εαυτούς μας σε συμβιβασμένες σχέσεις με αυτό το «δεν είμαι ευτυχισμένος αλλά δεν είμαι δυστυχισμένος».
Γι’ αυτό σας λέω, ας εστιάσουμε να βρούμε αυτή τη συσκευή που θα ανάβει τα φωτάκια κι υπόσχομαι να μην την πατεντάρω για δικαιώματα. Φτάνει να ηρεμήσει λίγο αυτή η έρμη η καρδούλα.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
