Υπάρχουν φίλοι που νοιάζονται και φίλοι που κάνουν 500 χλμ για να σε δουν

Η σημαντικότητα των φίλων δε νομίζω ότι χρειάζεται ν’ αναλυθεί. Είναι σαν να αναρωτιέσαι αν χρειάζεται η θάλασσα νερό. Η φύση της φιλίας βέβαια, μπορεί να υπάρξει με διάφορους τρόπους εφόσον κάθε άνθρωπος την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Σίγουρα όμως η φιλία είναι από τους σημαντικότερους δεσμούς που θα μπορέσεις να δημιουργήσεις στη ζωή σου, αφού με την προσωπική σου επιλογή καθιστάς  ανθρώπους φοβερά σημαντικούς και πολύτιμους για σένα. Τους διαλέγεις και σε διαλέγουν για να πορευθείτε μαζί, για να στηρίζετε ο ένας τον άλλον σε όλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα- σαν μια συντροφική σχέση που ξέρεις πως θα κάνεις τα πάντα για να μη χωρίσεις.

Ωστόσο, εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι δεν είναι όλοι οι φίλοι σου ακριβώς το ίδιο, ούτε τους νιώθεις ακριβώς το ίδιο. Υπάρχουν οι φίλοι- φίλοι κι υπάρχουν κι οι φίλοι- γνωστοί. Η δεύτερη κατηγορία αφορά ανθρώπους που κάνετε παρέα και που έχουν ανέβει όμως ένα στάδιο, οπότε δεν είναι απλώς κάποιοι που θα χαιρετήσεις στον δρόμο και θ’ ανταλλάξετε δυο κουβέντες, αλλά κάποιοι που θα μιλήσετε για τα προβλήματα στη δουλειά, αλλά όχι για τα παιδικά σου τραύματα π.χ. ή τη λαδιά που έκανες στη σχέση σου.

Υπάρχουν, λοιπόν, φίλοι που δεν είναι για «όλα» κι αυτό είναι εντάξει. Υπάρχουν οι φίλοι σου που έχετε γίνει οικογένεια με το πέρασμα του χρόνου γιατί αποδείξατε ο ένας στον άλλον ότι ανά πάσα στιγμή, οτιδήποτε κι αν συμβεί, θα είστε ακριβώς δίπλα και θα το παλέψετε ή θα το γιορτάσετε πλάτη με πλάτη. Ξέρεις πολύ καλά -και ξέρουν κι αυτοί- ότι για χάρη τους δε θα σε νοιάξει να οδηγήσεις 500 χλμ μέσα στη νύχτα, ακόμα κι αν δούλευες όλη μέρα, μόνο και μόνο επειδή σου ζήτησαν να βρεθείς στο πλευρό τους. Είναι οι φίλοι αυτοί που δε θα βαρεθούν ούτε στιγμή να ακούν την ίδια ιστορία για πολλοστή φορά προκειμένου να εντοπίσετε μαζί τι συνέβη και τι στράβωσε, να εντοπίσετε το λάθος και μετά από ώρες συζητήσεων να βρείτε τη λύση. Κι αν βαρεθούν, πάλι εκεί θα είναι.

Σε αυτούς θα βασιστείς όταν θελήσεις κάλυψη για οτιδήποτε, στον δικό τους τον ώμο θα κλάψεις και στη δική τους χαρά θα πανηγυρίσεις περισσότερο κι από τους ίδιους. Όταν σου χτυπήσει ο έρωτας την πόρτα κι εσύ θα θέλεις σαν τρελός ν’ ανοίξεις και να τον καλωσορίσεις στη ζωή σου, τη δική τους γνώμη θα ρωτήσεις και θα νιώσεις ανακούφιση όταν σου πουν ότι όλα φαίνονται καλά γιατί ξέρεις a priori ότι αυτοί δεν πρόκειται να πουν ψέμματα, δε θα κάνουν κάτι που θα σε βλάψει αλλά θα προσπαθήσουν να σε προστατεύσουν γιατί σ’ αγαπούν πραγματικά. Νιώθεις μαζί τους ασφάλεια και γίνονται το σπίτι σου.

Στον αντίποδα, υπάρχουν οι φίλοι με τους οποίους θα βγεις για καφέ, για ποτό, θα ξενυχτήσετε, ταιριάζετε για εκδρομούλες και χαλαρές συζητησούλες. Είναι φίλοι που θες να δεις για ένα διωράκι, άντε πενταωράκι και μετά τέλος. Θα προσέχεις τι λες και πώς το λες επειδή ξέρεις ότι αν ποτέ ζητήσεις να βάλουν πλάτη σε κάτι στη ζωή σου, εκείνοι κατά πάσα πιθανότητα θα προβάλουν μια δικαιολογία και θα προσπαθήσουν να το αποφύγουν. Κι είσαι οκ με αυτό γιατί αυτή είναι η σχέση σας. Είναι εκείνοι που μπορείς να τους πεις τα πάνω-πάνω όσα συμβαίνουν στη ζωή σου -τα επιφανειακά, εκείνα που δε σε πειράζει να μαθευτούν- εκείνοι που ξέρεις ότι υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο μπορεί να κινηθεί η φιλία σας. Θα είναι αυτοί που θα σου πουν «τι το θέλεις τώρα κι αυτό; πώς σου ήρθε;» για το νέο σου εγχείρημα που στα μάτια τους μπορεί να φαντάζει υπερβολή, αφού οι ίδιοι δε θα τολμούσαν να το επιχειρήσουν, θα σου πουν «άντε όλα καλά να πάνε» για τη νέα σου σχέση και θα το εννοούν, ενώ ταυτόχρονα κόβουν τη συζήτηση γιατί ως εκεί τους ενδιαφέρει να μάθουν. Μπορείς να βγεις μαζί τους, να διασκεδάσεις, να πας διακοπές, να ακούσεις τα δικά τους θέματα αλλά ποτέ δε θα μπορέσουν να γίνουν μέλη της οικογένειάς σου κι αυτό είναι εντάξει.

Υπάρχουν λοιπόν φίλοι και φίλοι. Εκείνοι που μπορούν κι εκείνοι που μπορούν-δεν μπορούν πάντα θα θέλουν. Η διαφορά τους φαίνεται στο τι κερδίζουν: οι πρώτοι την ευγνωμοσύνη στα μάτια σου, ενώ οι δεύτεροι μια συμφωνία καλοπέρασης μεταξύ ενηλίκων. Χρήσιμα και τα δύο, απλώς το πρώτο μοιάζει περισσότερο με ευτυχία. Κι ίσως να είναι κιόλας.