Ζηλεύουμε λιγάκι την αναισθησία σας!

Άγχος∙ μία λέξη, πολλή πίεση, πολλά αρνητικά συναισθήματα, βαριές ανάσες και κάμποσες κρίσεις πανικού που έχουμε περάσει εξαιτίας του. Όχι όμως όλοι, μόνο κάποιοι από μας, γιατί υπάρχει κι άλλη πάστα ανθρώπων, εκείνοι οι περίεργοι τύποι που δεν αγχώνονται με τίποτα και για κανέναν λόγο (ποιοι είστε κι από ποιο πλανήτη έρχεστε;).

Εμείς, πάλι, αγχωνόμαστε πάντα και για τα πάντα, αυτό είναι το μόνιμό μας πρόβλημα. Μας κυριεύει το στρες, μας επισκέπτεσαι συχνά-πυκνά ένας πανικός, από εκείνον που δε σου επιτρέπει να ανασάνεις, που σου φέρνει από ζαλάδες μέχρι ναυτία και σε κάνει να μπερδεύεις τα λόγια σου και να ξεχνάς αυτό που ήθελες να πεις, να αισθάνεσαι πως όλα πάνε στραβά και πως δεν υπάρχει λύση. Σαφώς και δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε και να ελέγχουμε το άγχος μας, γι’ αυτό και μας καταστρέφει.

Εμείς, λοιπόν, που τρώμε τις φρίκες μας με το καθετί, θαυμάζουμε κρυφά –και φανερά– εσάς που δεν αγχώνεστε σχεδόν ποτέ, που καταπολεμάτε αυτόν τον μεγάλο εσωτερικό εχθρό, που ξεχνάτε τι σημαίνει στρες -κι όλα αυτά δείχνετε να τα πετυχαίνετε με σχετική ευκολία. Βλέπετε τη ζωή με άλλο μάτι, χαλαρό, αισιόδοξο, ανέμελο, με έναν μικρό ωχαδερφισμό (όχι όμως με αδιαφορία) και μας είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πώς το κάνετε να φαίνεται τόσο απλό -γι’ αυτό είστε στα μάτια μας περίεργα πλάσματα και δε σας κάνουμε παρέα, μη μας κρατάτε κακία!

Είναι ζόρικο να κουβαλάς διαρκώς ένα μη διαχειρίσιμο άγχος (όχι εκείνο το παραγωγικό που σε πεισμώνει), αντικειμενικά μας δυσκολεύει σε πολλές καθημερινές καταστάσεις και ρίχνει την ποιότητα της ζωής μας αλλά και τις πιθανότητες επιτυχίες μας. Σε εξετάσεις, όσες μέρες κι αν μελετάμε, δε θυμόμαστε ούτε τη φρασούλα που διαβάσαμε πριν μπούμε στην αίθουσα. Σε ραντεβού, όχι απλά δεν είμαστε ο εαυτός μας αλλά δε βγάζουμε λέξη, σε σημείο που αμφιβάλλει ο άνθρωπος αν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα. Ενώ εσείς πάτε παντού με τη σιγουριά σας, την αυτοπεποίθηση και το μεγάλο σας χαμόγελο. Είστε προετοιμασμένοι για ό,τι κι αν γίνει, κι αν δεν κάτσει, δεν έγινε και κάτι. Αν δεν περάσετε το μάθημα, τουλάχιστον θα εντυπωσιάσετε το αίσθημα.

Μας τρώνε οι αμφιβολίες, το άγχος μας καταπίνει και σκάμε που δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε στην επιφάνεια της χαλαρότητάς σας. Κι έρχεστε και μας πετάτε τη φράση «Έλα ρε, μην αγχώνεσαι, όλα καλά θα πάνε». Έχουμε γνωριστεί; Γιατί αν έχουμε γνωριστεί, τότε ξέρετε ότι δεν ξέρουμε καν πώς μοιάζει το «μην αγχώνεσαι». Το υπόλοιπο, χωρίς το «μη», το κάνουμε περίφημα και κάπως έτσι λίγο-λίγο μας αυτοκαστρέφουμε.

Σας έχει τύχει να ετοιμάζεστε να βγείτε ραντεβού και να έχετε αγχωθεί τόσο πολύ που να βγαίνετε απ’ την πόρτα με τις παντόφλες; Ή να σας κοιτάει το φλερτ σας στα μάτια, επίμονα κι ερωτικά, κι εσείς να θέλετε να κάνετε εμετό; Όχι επειδή δε σας αρέσει, αλλά γιατί πανικοβληθήκατε και δεν ξέρετε πώς να αντιδράσετε, να στρεσάρεστε τόσο που να την πληρώνει ο οργανισμός σας; Ε, εμάς αυτά μας τυχαίνουν κάθε φορά.

Σας ζηλεύουμε εσάς που δεν αγχώνεστε, που μπορείτε όταν χρειάζεται να ‘στε και λιγάκι αναίσθητοι, σηκώνουμε χεράκι και το παραδεχόμαστε. Δεν ξέρουμε πώς το κάνετε, θέλουμε πολύ να σας μοιάσουμε αλλά μάλλον ποτέ δε θα μπορέσουμε. Το άγχος φαίνεται να ‘ναι στο DNA μας.

Σε σας –που ευτυχώς για σας δε χάνεται την ψυχραιμία σας με το καθετί– ίσως φαίνονται παράλογες οι αντιδράσεις μας. Είμαστε ικανοί να αγχωθούμε και για το πιο ασήμαντο πράγμα στον πλανήτη, γιατί στο μυαλό μας εκείνη τη στιγμή θα μοιάζει τόσο ουσιώδες σαν να κρίνεται απ’ αυτό η ζωή μας ή το μέλλον του κόσμου. Το ξέρουμε ότι υπερβάλλουμε πολλές φορές και πως το άγχος αποτελεί πάντα τον χειρότερο σύμβουλο.

Μη μας λέτε να μην αγχωνόμαστε, για μας δεν είναι τόσο απλό. Φέρτε μας ένα γλυκάκι, ή ακόμη καλύτερα, πάρτε μας μια αγκαλιά και θα το ξεπεράσουμε. Θέλουμε το χρόνο μας, το άγχος δε μας φεύγει αλλά τουλάχιστον κάνουμε προσπάθειες να το ελαττώσουμε.

Λίγο άγχος κάνει καλό, πολύ είναι καταστροφικό. Το ίδιο κι η αναισθησία, λίγη μπορεί να ‘ναι σωτήρια, στην πολλή χάνουμε την μπάλα και το νόημα.