Όπως σ' αγάπησαν, έτσι έμαθες ν' αγαπάς κι εσύ

Η αγάπη στη ζωή υπάρχει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Κι όλες, ανεξαιρέτως, οι μορφές της μας αφήνουν φεύγοντας με σπουδαία μαθήματα. Η αγάπη διαχωρίζεται νοητά σε αρκετές κατηγορίες. Άλλος σ’ αγαπάει φιλικά, άλλος ερωτικά, άλλος σ’ αγαπάει γιατί είσαι το παιδί του κι άλλος γιατί βλέπει σε σένα κάτι που το θαυμάζει χωρίς να έχει απαραίτητα στενή σχέση μαζί σου.

Οι φίλοι μας διδάσκουν να δίνουμε, ν’ αγαπάμε  και να προστατεύουμε από κάτι που βλέπουμε και δε θεωρούμε σωστό. Μέσα από μια φιλία όμως, μπορεί ναι μεν να θέλουμε να είμαστε δοτικοί αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορούμε να ορίσουμε τη ζωή και τις αποφάσεις ενός ατόμου που δεν είμαστε εμείς. Επομένως, μαθαίνουμε από μια τέτοια σχέση, πως ναι μεν μπορείς να είσαι φίλος με κάποιον και να θες να δώσεις πράγματα, όμως, δε σημαίνει πως μπορούμε να επέμβουμε στη ζωή ενός ανθρώπου και να του πούμε τι να κάνει και με ποιον τρόπο, απλώς και μόνο επειδή έτσι θα αντιδρούσαμε εμείς σε ανάλογη περίπτωση.

Έπειτα, οι γονείς είναι εκείνοι που μας μαθαίνουν τον κόσμο από τη δική τους αγάπη. Όχι μόνο από τη φροντίδα που δίνουν σ’ εμάς ως παιδιά, αλλά από την αγάπη που βλέπουμε ν’ ανταλλάσσουν οι γονείς μεταξύ τους. Όταν βλέπεις και φροντίζουν, σέβονται τις ανάγκες και τα θέλω ο ένας του άλλου, περνάει μια αίσθηση πληρότητας κι εγγύτητας στο παιδί που με τη σειρά του θα τη μεταφέρει στις σχέσεις του αργότερα. Μέσα λοιπόν από την οικογένεια κι αυτά που παίρνουμε από τους γονείς μας, εφοδιαζόμαστε με συμπεριφορές που θα εφαρμόσουμε στις μελλοντικές ερωτικές σχέσεις μας. Όσα βλέπαμε να προσφέρουν οι γονείς μας ο ένας στον άλλον ή όχι, είναι αρκετές οι πιθανότητες να δώσουμε τα ίδια κι εμείς αργότερα σε κάποιον άλλο, γιατί αυτά είναι τα πρώτα μας εφόδια.

Η αλυσίδα αγάπης αποτελεί μια σύνδεση των σχέσεων μεταξύ τους. Οι ερωτικές σχέσεις και κυρίως οι πρώην που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μας, είναι αυτές που με τη σειρά τους έρχονται να μας διδάξουν πράγματα που μόνο εκείνες μπορούν. Λάθη που κάναμε, λάθη που έκαναν κι επειδή ήρθαμε αντιμέτωποι μ’ αυτά καταλάβαμε ποιες ήταν οι τρύπες στο πώς ορίζαμε την αγάπη μέχρι τώρα. Από το πιο μεγάλο πράγμα, από τη διαχείριση θυμού, από πράξεις, από συμπεριφορές, είτε που δε μας άρεσαν είτε που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε κι αργότερα υιοθετήσαμε. Αν το δεις και λίγο μεταφυσικά, είναι η αγάπη που πήραμε και μάθαμε και που μετά διαχειριστήκαμε μπλέκοντας με την αγάπη που κάποιος άλλος κουβαλούσε. Είτε έδεσαν, είτε όχι.

Γι’ αυτό, κάθε σχέση που τελειώνει, αρχίζει, υπήρχε και θα υπάρχει, κουβαλάει πάνω της μια μορφή αγάπης που κάτι μας διδάσκει. Όχι γιατί απλά ήταν στη ζωή μας, αλλά γιατί εμείς αρχικά διαλέξαμε να μπει και φεύγοντας μας άφησε μια σωρεία γνώσεων, αναμνήσεις και μαθήματα είτε καλά είτε κακά. Κι αυτά είναι που κάνουν εμάς πιο συνειδητοποιημένους ανθρώπους εσωτερικά. Και την επόμενη φορά είμαστε καλύτεροι. Αυτόν που σού δίδαξε έστω και κάτι ελάχιστο, να τον σέβεσαι. Σου έμαθε ν’ αγαπάς, με τον τρόπο του. Συνέβαλε σε ό, τι είσαι σήμερα, μέχρι να συναντήσεις μια ακόμη αγάπη, για να σ’ αλλάξει κι αυτή με τη σειρά της.