Αρκετές φορές έχουμε παρατηρήσει σε συζητήσεις να συγκρούονται γνώμες και απόψεις. Αντικειμενικά όμως τι είναι αυτό το οποίο μας κάνει να διαφωνούμε; Έχουμε ποτέ σκεφτεί πως ίσως δεν έχουμε απόλυτα δίκιο, αλλά θέλουμε να έχουμε δίκιο;
Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα του «μιλάω και ακούω». Εύκολα, θα μιλήσουμε σε ένα δικό μας άνθρωπο για τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας. Όμως τι γίνεται όταν είναι η σειρά μας να ακούσουμε και να συμβουλέψουμε; Γιατί τις περισσότερες φορές μας είναι ευκολότερο να μιλάμε παρά να ακούμε; Γενικά τι συμβαίνει με το εγώ μας; Γιατί το έχουμε τόσο ψηλα;
Η επιμονή κι ο εγωισμός είναι δυο χαρακτηριστικά τα οποία δεν είναι πάντα καλό να τα έχει κάποιος. Και αυτό γιατί σε κάνουν τόσο προσκολλημένο σε αυτά που εσύ υποστηρίζεις ή που πιστεύεις, με αποτέλεσμα να κλείνεις την πόρτα σε κάτι που ίσως θα σε έκανε να αναθεωρήσεις πολλά. Αρνείσαι τη βελτίωσή σου, την εξέλιξή σου και ένα κομμάτι σου όταν συμπεριφέρεσαι τόσο εγωιστικά.
Όσο σκεφτόμαστε τι έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε, πώς νιώθουμε εμείς με κάτι που συνέβη ή ποια είναι η δική μας άποψη πάνω σ’ ένα θέμα, ξεχνάμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς. Υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας -συγγνώμη αν το χαλάω. Άλλοι που μπορεί να νιώθουν χειρότερα από ‘μας, γιατί είναι πάντα διαθέσιμοι για εμάς αλλά όταν μας χρειαστούν δεν είμαστε εκεί. Άλλοι που πάντα ακούνε τα λόγια μας αλλά όταν έρχεται η ώρα να ακουστούν τα δικά τους, τα υπονομεύουμε. Άλλοι που δε θρέφουν το εγώ τους όπως εμείς. Και αυτό γίνεται γιατί είμαστε τόσο τυφλοί πολλές φορές που προσπαθούμε να είμαστε καλά εμείς και δε μας νοιάζει τίποτα άλλο. Και πώς να δούμε τόσο που φουσκώσαμε το εγώ μας;
Γιατί όμως πρέπει να είμαστε των άκρων και τόσο απόλυτοι ως προς τα πιστεύω μας, τις απόψεις μας και τα προβλήματά μας; Τι θα γινόταν αν σκεφτόμασταν πρώτα τους άλλους και μετά εμάς σε κάποιες περιπτώσεις; Αν παίρναμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε, ίσως και να υιοθετήσουμε αυτή τη λογική, ο κόσμος γύρω μας θα άλλαζε ριζικά.
Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να έχουμε αναγνωρίσει, πως κάποιες φορές δε θέλουμε να μας πει κάποιος άλλος το πρόβλημά του, γιατί ήδη είμαστε φορτωμένοι. Να καταλάβουμε πως κάποια άλλη στιγμή δε θελήσαμε να ακούσουμε τη γνώμη κάποιου, γιατί πιστεύαμε πως η δική μας άποψη ήταν η σωστή.
Όταν καταλάβουμε πως ο εγωισμός είναι κάτι σαν ναρκωτικό, το οποίο εξαφανίζει οτιδήποτε άλλο πέρα από μας, τότε θα ξεκινήσουμε να συνειδητοποιούμε πως η στάση μας δεν είναι σωστή, πως δεν είμαστε καλοί φίλοι. Είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος πως «αν δε φροντίσω εγώ τον εαυτό μου ή αν δεν προστατέψω ή υποστηρίξω εμένα ποιος θα το κάνει;». Μπορεί να το κάνει, ο οποιοσδήποτε την οποιαδήποτε στιγμή. Ο εγωισμός δεν απομονώνει μονάχα εμάς από τους γύρω μας, αλλά απομονώνει και τους γύρω μας από εμάς γιατί δυστυχώς σαν χαρακτηριστικό είναι εύκολο να γίνει ανεκτό όταν ξεπερνά τα όρια.
Συνεπώς, ναι μεν θέλουμε να έχουμε μια φωνή σαν χαρακτήρες αλλά αυτό δε σημαίνει πως και οι άλλοι δεν έχουν. Κι αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να υπάρχει σύγκρουση. Πρέπει να ακούμε πραγματικά ο ένας τον άλλον γιατί μας κάνει μόνο καλό να έχουμε το μυαλό και τα αυτιά μας ανοιχτά και σε άλλους πέρα από τον εαυτό μας. Είτε αυτό είναι μια συμβουλή προς εμάς, είτε μια άποψη που θα μας κάνει να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, είτε μια ανησυχία κι ένα πρόβλημα.
Πόσο καλύτερα θα ήταν αν τα κάναμε όλα ανάποδα; Αν ακούγαμε πάντα τον άλλον. Αν κάναμε μια συζήτηση ήρεμα χωρίς να προσπαθούμε να πείσουμε υποσυνείδητα τον άλλον πως έχουμε δίκιο. Αν ακούγαμε πραγματικά πριν ακυρώσουμε μια άποψη. Αν βάζαμε για λίγο το εγώ μας στην άκρη. Αν το ενώναμε μ’ ένα άλλο εγώ, για να ενώσει κι όχι να χωρίσει.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
