Έχουμε το συνήθειο από μικρή ηλικία να σχεδιάζουμε τη μελλοντική μας ζωή. Ονειρευόμαστε τι δουλειά θα κάνουμε, βάζουμε κατά νου σε ποια πόλη θέλουμε να μείνουμε, γκρεμίζουμε και χτίζουμε το σπίτι που φανταζόμαστε να κατοικίσουμε. Όλα αυτά βασίζονται στις προσδοκίες μας και στην εικόνα που έχουμε φτιάξει για κάποια πράγματα στο μυαλό μας. Ωστόσο, ακόμα κι αν καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε τα περισσότερα απ’ αυτά, δεν είναι απαραίτητο πως στην τελική θα λειτουργήσουν και θα είναι όπως τα φανταζόμαστε.
Όταν, λοιπόν, κάνουμε μια επιλογή και καταλάβουμε πως το αποτέλεσμα δε μας εκφράζει, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι που στην αρχή θελήσαμε πολύ και μοχθήσαμε αρκετά για να το φέρουμε εις πέρας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε την απόφαση της αλλαγής. Αυτό βέβαια μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο στην πράξη όσο ακούγεται και να χρειάζεται αποφάσεις γεμάτες ρίσκο, όπως το να μετακομίσουμε για ακόμη μια φορά. Η αλήθεια είναι πως και μόνο στην ιδέα πως το επόμενό μας βήμα μπορεί να αποτύχει, τρομάζουμε και γινόμαστε διστακτικοί.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να θυμόμαστε πως οι αποτυχίες δεν εκφράζουν ήττες, αλλά προσπάθειες. Εννοείται πως όλοι θα θέλαμε να πετυχαίναμε κατευθείαν τον στόχο, όμως έτσι θα χάναμε τη γλύκα του ταξιδιού και της ανακάλυψης. Το ρίσκο που παίρνει κανείς όταν αποφασίσει να φύγει απ’ τον τόπο του είναι μεγάλο και κρύβει από πίσω όνειρα, αποχωρισμούς, προσδοκίες, δάκρυα, λύπη. Παράλληλα όμως, μαζί με τη μετακόμιση, παίρνεις και το ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο να έρθεις σε επαφή με κάτι άγνωστο. Και απ’ τη στιγμή που κάτι σου είναι άγνωστο, δεν μπορείς εξαρχής να το προβλέψεις.
Τι γίνεται τώρα αν βρούμε το θάρρος να φύγουμε απ’ τον τόπο μας και στο μέρος που πάμε τα πράγματα δεν είναι όπως περιμέναμε; Αν εκεί που βρεθούμε, δε μας αρέσει; Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση πως η επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη θα μεταφραστεί από τους άλλους σαν αποτυχία, σαν αδυναμία να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να τα βγάλουμε πέρα με τις συνθήκες, να δείξουμε ψυχικό σθένος και να στηρίξουμε την αρχική μας απόφαση. Έτσι, πολλές φορές πιέζουμε τον εαυτό μας να αντέξει λίγο παραπάνω για να αποδείξει -πρώτα σε εμάς και έπειτα σε όλους τους άλλους- πως δεν πήρε τη λάθος απόφαση. Με αυτή μας τη στάση, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να μην απολαμβάνουμε τα νέα δεδομένα στη ζωή μας, αλλά να βλέπουμε την καθημερινότητα σαν ένα βουνό που καλούμαστε να ανέβουμε καθημερινά.
Αν πας κάπου και δε σ’ αρέσει, το σπίτι σου, πίσω στον τόπο σου, θα ‘ναι πάντα ανοιχτό να σε περιμένει. Μπράβο σου που το τόλμησες, που δε δείλιασες να φύγεις. Και τώρα που δε σ’ άρεσε, που κατάλαβες πως εκεί που ήσουν ήταν καλύτερα, πως εκεί που πήγες δε χωνεύεις απ’ την κουζίνα τους μέχρι την ώρα που ανοίγουν τα παντζούρια για να ν’ ανταλλάξουν καλημέρα, πάρε το πρώτο αεροπλάνο, τρένο, καράβι, φόρτωσε τις αποσκευές στο αμάξι σου και πάρε τον δρόμο του γυρισμού.
Δεν έχεις να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα, ούτε χρειάζεται να πασχίζεις για να τα βγάλεις πέρα κάπου που δεν περνάς καλά. Ό,τι κάνεις, το κάνεις μόνο για σένα. Στην τελική, τι νόημα έχει να μένεις κάπου που καθημερινά χαλιέσαι;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
