Δε θα σε δικαιολογεί στα πάντα επειδή τα 'χετε

Πολλοί είναι οι γονείς που κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, κάνοντάς τους όλα τα χατίρια και δικαιολογώντας τους για ό, τι λάθος κι αν κάνουν. Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει ένα τέτοιο πρότυπο στην ενήλικη ζωή ενός ανθρώπου αν δεν έχει τη δυνατότητα να διαχωρίσει τη σχέση που έχει με τους γονείς του με εκείνη που έχει με το ταίρι του;

Κανείς άλλος, πόσο μάλλον ο σύντροφός μας, δεν είναι υποχρεωμένος να μας κάνει όλα τα χατίρια χωρίς αντάλλαγμα και να μας δικαιολογεί όπως έκαναν οι γονείς μας. Δίνεις, παίρνεις. Τίποτα δεν έρχεται χωρίς αντάλλαγμα. Όταν ζητάμε κάτι από το σύντροφό μας, είτε μια μεγάλη χάρη, είτε κάτι μικρό, περιμένει ανταπόδοση. Όμως αν μας αρνηθεί; Τότε αποκρινόμαστε με κακομαθημένες συμπεριφορές; Η απλά το αποδεχόμαστε;

Ακόμα και τα λάθη μας περιμένουμε να τα συγχωρεί ο σύντροφός μας, όπως έκανε η μαμά μας. Γιατί όμως να το θεωρούμε αυτονόητο; Αν εμείς ήμασταν στη θέση του, θα του συγχωρούσαμε τα πάντα, όπως περιμένουμε και εκείνος να κάνει; Πώς μπορείς να περιμένεις να γίνει κάτι που εσύ δε θα δεχόσουν ποτέ;

Δύσκολα μπορεί κάποιος να μπει στη θέση ενός γονέα και να κάνει για το σύντροφο του, ό, τι θα έκανε και για το παιδί του. Είναι διαφορετικές οι σχέσεις αυτές και δε θα έπρεπε και να μοιάζουν. Δεν μπορείς να περιμένεις έναν άνθρωπο που μόλις έχεις γνωρίσει ή σε ξέρει μερικά χρόνια να σε στηρίξει, να σε συγχωρήσει και να κάνει ό, τι θες με τις απαραίτητες υποχωρήσεις, όπως θα έκαναν οι γονείς σου για σένα, που ακόμα κι αυτό μπορεί να σου δημιουργήσει πρόβλημα στη μετέπειτα ζωή σου.

Για να πάρει ο σύντροφός μας τη θέση των γονιών μας, θα πρέπει η αγάπη που αισθάνεται για μας να φτάνει σε τέτοιο επίπεδο που να μην τον πειράζουν τα λάθη που κάνουμε. Έτσι θα μας συγχωρεί χωρίς αντάλλαγμα. Όταν του ζητάμε να είναι ο αντικαταστάτης τους, έστω και ακούσια, θα το κάνει γιατί θέλει να δώσει όσα περισσότερα μπορεί, όπως οι γονείς μας. Όλα από αγάπη, μα κανείς δεν είπε πως η πολλή αγάπη δε δημιουργεί προβλήματα.

Αντικειμενικά, είναι σχεδόν απίθανο να κάνουμε αυθαίρετα λάθη χωρίς συνέπειες ή έστω μια επίπληξη. Κάνεις δεν είναι τόσο ανοιχτός στα συνεχόμενα λάθη ή σε χάρες που δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για να γίνουν. Άλλωστε πρέπει να κρατήσουμε και μια σχέση που να έχει σασπένς. Να μην περιμένουμε το αναμενόμενο αλλά να έχουμε φόβο των πράξεών μας. Αν όλοι οι άνθρωποι στις ζωές μας ήταν σαν τους γονείς μας, αυτό δεν είναι κάτι απαραίτητα καλό.

Ευτυχώς η ισορροπία ανάμεσα στις σχέσεις δεν έρχεται με τα χατίρια, τις μη αντικειμενικές δικαιολογίες και τις χάρες που πάνε και έρχονται. Μια σχέση χτίζεται πάνω στις αρνήσεις και τους τσακωμούς. Εκεί που βλέπεις αν αντέχεις. Εκεί που βλέπεις τα όρια του άλλου. Το πόσα πράγματα είσαι διατεθειμένος εσύ να κάνεις για κάποιον.

Όμως, ακόμα κι αν βλέπεις πως ο σύντροφός σου θέλει να κάνει όσον το δυνατόν περισσότερα και σε δικαιολογεί για τα πάντα δεν έχει κανένα νόημα να παίζεις με την καλοσύνη του, κυρίως γιατί στο τέλος θα ξενερώσεις εσύ ο ίδιος. Οι γονείς είχαν και θα έχουν άλλη θέση κι έναν αλτρουισμό μεγαλειώδη. Για να τρέχουν να δώσουν αυτό που κάνεις άλλος δεν μπορεί να κάνει. Οπότε σταμάτα να ψάχνεις για έναν ακόμη γονέα στη ζωή σου και μάθε να μοιράζεσαι ισότιμα τα θέλω και τα πρέπει σου.