Δεν ξέρεις πού θα καταλήξει

Συνηθέστερα, οι μεγάλοι έρωτες ξεκίνησαν από ένα «ας το πάμε χαλαρά», ενώ ποτέ δεν το πήγαν, αφού το συναίσθημα τους έριξε απευθείας στα βαθιά. Κι αυτοί που είπαν «επιτέλους βρήκα τον άνθρωπό μου» ή έσπευσαν να δηλώσουν πως «αυτός είναι ο έρωτας της ζωής μου», τελικά απογοητεύτηκαν απ’ τις ίδιες τους τις προσδοκίες. Γιατί λοιπόν, να βιαζόμαστε να καθορίσουμε το μέλλον, χωρίς να γνωρίζουμε τη συνέχεια, χωρίς να είμαστε σίγουροι γι’ αυτή; Πώς μπορούμε, εξάλλου, να ξέρουμε τι θα φέρει η συνέχεια;

Γνωρίζοντας έναν καινούργιο άνθρωπο και βάζοντάς τον δειλά στη ζωή μας είναι μάταιο να εξηγούμε τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε ή μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε για χάρη του, γιατί απλά ακόμα δεν είμαστε σε θέση να το ξέρουμε. Μεταβιβάζουμε στον άλλον συναισθήματα κι ανησυχίες που μπορεί, τελικά, να πατούν σε μια επιφανειακή χαρά και στην ανασφάλεια της αρχής και να μην περιέχουν αλήθεια. Είναι άδικο, επομένως, να υπονοηθούν ακόμα, αφού πιθανότατα δεν εννοούνται.

Όσο λάθος είναι να παρασύρουμε κάποιον αρνητικά για τη σχέση που δημιουργείται, κάνοντας τα πιο αρνητικά σενάρια, άλλο τόσο λάθος είναι να τον τραβάμε προς το παιχνίδι του ενθουσιασμού. Γιατί μπορεί να ανέβουμε μαζί, όμως όταν σκάσει αυτή η ψεύτικη φούσκα, τότε θα πέσουμε και μαζί.

Άρα τι νόημα έχει να προϊδεαζόμαστε, παρασύροντας και κάποιον άλλο για κάτι που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να ‘μαστε σίγουροι πώς θα καταλήξει; Κι αν κάνουμε λάθος; Αν χάσουμε από φόβο κάτι που μπορεί να άξιζε; Μπορεί, τελικά, να ευτυχούσαμε μέσα σε μια κατάσταση που παρουσιάζαμε στον εαυτό μας σαν καταδικασμένη ή να έστω να παίρναμε ένα πολύτιμο μάθημα.

Δεν μπορούμε να μαντέψουμε τι θα φέρει η ζωή και πώς θα αντιδράσουμε στα δεδομένα, που διαρκώς ανατρέπονται. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να μένουμε σιωπηλοί στην αρχή. Χωρίς να προϊδεάζουμε τους άλλους και κυρίως τους εαυτούς μας.

Άλλωστε, αξία έχει το ταξίδι που κάνουμε με τον άνθρωπο που μας συνοδεύει. Όχι τόσο η διαδρομή που νομίζουμε πως κρατάει για λίγο ή πως θα κρατήσει για πάντα. Δεν υπάρχει λογική στο να εξηγούμε σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε για τι είμαστε ή δεν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι, γιατί το τι θα δώσουμε κρίνεται απ’ το τι θα μας ξυπνήσουν.  Στο τέλος μπορεί να εκπλήξουμε τους εαυτούς μας, όμως μπορεί να εκπλήξουμε και τους άλλους με υποσχέσεις και παραμύθια που ακόμα κι αν θέλαμε να κάνουμε πραγματικότητα, ποτέ δε συνέβησαν.

Ας ζήσουμε ό,τι είναι να έρθει, χωρίς φόβο, χωρίς οπισθοχωρήσεις, χωρίς τοίχους. Αν είναι να μείνει, γιατί αξίζει, θα μείνει. Αν όχι, ας φύγει. Θα βρει τον δρόμο του. Τίποτα δεν πάει χαμένο, γιατί ό,τι κι αν γίνει, κερδισμένοι θα βγούμε. Κάποιος κερδίζει έναν άνθρωπο κι άλλος ένα μάθημα. Τι νόημα έχει να σχεδιάζουμε προορισμούς, αν δεν απολαύσουμε τη διαδρομή;

Οι εξηγήσεις είναι για να δίνονται όταν κάνουμε κάποιο λάθος, για να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας σε κάτι. Όταν αφορά στην αγάπη, εξηγήσεις δε χωράνε. Το ζεις κι όπου σε πάει. Ζήσε κι όπου φτάσει. Αν σε ανεβάσει ο έρωτας τόσο ψηλά, η αγάπη θα σε κρατήσει εκεί. Αν, όμως, δεν είναι για να γίνει, τότε θα κρατήσεις την ανάμνηση και την εμπειρία για να μην επαναλάβεις το ίδιο λάθος.

Γιατί αυτό είναι το ωραίο. Να σε φτάνει μια ιστορία εκεί που δεν περίμενες. Έτσι εξελίσσονται οι άνθρωποι, είτε μέσα από αγάπη είτε μέσα από πόνο. Τουλάχιστον, να ζούμε, και θα φανεί στο τέλος τι αξίζει κι τι όχι. Και πού ξέρεις;

Λίγο πριν το φινάλε ίσως όλα να αλλάξουν.