Δεν τα πάνε όλοι καλά με τις διαχυτικότητες

Όλοι γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που με το που πας να κάνεις την κίνηση να τον αγκαλιάσεις ή να τον φιλήσεις, πολλές φορές ακόμη και να του σφίξεις το χέρι, παίρνει αυτή την έκφραση του τρόμου, σαν να λέει «όχι πάλι». Σε αυτόν τον κόσμο τον οποίο ζούμε δεν είναι υποχρεωτικό να ‘σαι αγκαλίτσας ή, γενικά, αγαπησιάρης, όπως δεν είναι υποχρεωτικά κι άλλα πράγματα.

Γι’ αυτό υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να σε χαιρετάνε από μακριά, χωρίς σωματική επαφή κι εκδηλώσεις λατρείας. Δε σημαίνει πως έχουν κάποιο πρόβλημα, γενικά ή μαζί σου, αυτά είναι απλά τα όριά τους, και το να τους πιέζεις, επειδή εσύ έχεις μάθει αλλιώς, είναι λογικό να τους αγχώνει. Μοιάζει με απειλή, σαν να τους κλέβεις τον αέρα, σαν να τους στριμώχνεις. Έτσι το εκλαμβάνει ο οργανισμός τους.

Σκέψου πώς θα ήταν να έκανε κάποιος επανειλημμένα σε ‘σένα κάτι το οποίο σε ενοχλεί. Να σου παίρνει τις τηγανητές πατάτες μέσα απ’ το πιάτο σου, για παράδειγμα. Κίνηση που ενοχλεί, λογικά, κάπου στο 80% του ανθρώπινου πληθυσμού. Γιατί να μην υπάρχει, δηλαδή, κάποιος ο οποίος να μη θέλει όταν βλέπει κάποιον να πρέπει αναγκαστικά, για να τον χαιρετήσει, να τον αγκαλιάσει ή να τον φιλήσει; Για μερικούς ανθρώπους το «γεια» με ένα απλό νεύμα του χεριού ή του κεφαλιού είναι υπεραρκετό. Πολλές φορές, επίσης, μια αγκαλιά ή ένα φιλί ίσως δώσει  λάθος σημάδια, που ο άλλος να μη θέλει να μας τα μεταδώσει, να ανησυχεί μήπως παρεξηγηθεί ή δημιουργήσει, άθελά του, διαφορετικές εντυπώσεις περί οικειότητας, φιλικής ή μη.

Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, ακόμα κι εκείνοι που συνήθως βρίσκουν και τον πιο ανούσιο λόγο για να αγκαλιαστούν, το αποφεύγουν. Όχι μόνο με τους απλούς γνωστούς στον δρόμο, αλλά και με τους πιο δικούς τους ανθρώπους, τους συντρόφους τους, τα κολλητάρια τους. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα παραξενιάς, είναι μάλλον θέμα τρόπου ζωής και σκέψης. Όταν δε σου αρέσει κάτι, απλά δε σου αρέσει. Και τέλειωσε.

Στις ανθρώπινες συμπεριφορές δεν ορίζονται εύκολα σωστά και λάθη. Υπάρχουν προσωπικότητες, προτιμήσεις κι όρια που από άτομο σε άτομο διαφέρουν. Δεν μπορεί κάποιος να σου πει γιατί δεν αγκαλιάζεις κάποιον που βλέπεις τυχαία στον δρόμο και γνωρίζεις ελάχιστα. Τώρα, αν εκείνος είναι τόσο αγκαλίτσας και παρεξηγηθεί, ας παρεξηγηθεί. Εκείνος εκτίθεται, όταν δε σέβεται τις κόκκινες γραμμές σου και σε αγκαλιάζει με το ζόρι, χωρίς να το νιώθεις από καρδιάς, χωρίς να αισθάνεσαι άνετα. Δεν υπάρχει λόγος να επιβάλλουμε τη δική μας στάση. Αυτό που οφείλεις να κάνεις είναι να περιμένεις, να δεις με ποιον τρόπο θέλει ο άνθρωπος που συναντάς να σε χαιρετήσει, πόσο εκδηλωτικός ή όχι είναι, κι ανάλογα, αν αισθάνεστε κι οι δύο άνετα με αυτό, τότε να αγκαλιάσεις ή να φιλήσεις.

Ο καθένας από μας έχει το δικαίωμα να εκφράζεται με όποιον τρόπο γουστάρει, όπως τον κάνει να νιώθει ασφαλής -ειδικά όταν δεν πιέζει/προσβάλλει κανέναν. Δε χωράνε πουθενά βεβιασμένες κινήσεις και πιεστικές προσπάθειες, δε χτίζονται έτσι οι συμπάθειες, δε λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Μακριά κι αγαπημένοι, λοιπόν, για να τα ‘χουμε καλά με όλους. Ένα «Γεια, τι κάνετε;» κι ένα πλατύ χαμόγελο φτάνει για να δείξουμε στον άλλον ότι χαρήκαμε που τον είδαμε και πως χαιρετάμε επειδή το θέλουμε κι όχι επειδή πρέπει -σε άλλη περίπτωση, θα μπορούσαμε απλά να προσπεράσουμε αδιαφορώντας. Οι αγκαλιές και τα φιλιά, για ορισμένους, είναι μόνο για αλλού. Και σίγουρα ποτέ με το ζόρι.

Αξίζουν μονάχα όταν βγαίνουν αυθόρμητα κι απ’ τις δυο πλευρές.