Διδάσκεται μωρέ η αγάπη;

Από την παιδική κιόλας ηλικία, ξεκινάμε να μαθαίνουμε τι είναι η αγάπη. Ποιον άραγε είναι σωστό να αγαπάμε; Υπάρχει λάθος τρόπος στην αγάπη; Ή μήπως όλοι μας αγαπάμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο ο οποίος θα έπρεπε κιόλας να είναι από όλους αποδεκτός;

Tην έννοια αυτολεξεί του «διδάσκω» συνήθως δεν μπορείς να τη συνδέσεις με την αγάπη. Πώς γίνεται να διδάξεις την αγάπη; Είναι δύσκολο να αναλάβεις ένα παιδάκι ή έναν ενήλικα και να του πεις « Έλα να σε μάθω να αγαπάς». Η αγάπη δε διδάσκεται σε κανένα σχολείο και σε κανένα φροντιστήριο. Την αγάπη τη ζεις στο σπίτι σου, από την οικογένειά σου, από τους συγγενείς που σ’ αγαπούν, από τους φίλους, από το σύντροφό σου. Σίγουρο είναι πως σημαντικό ρόλο στη παιδική ηλικία, που μαθαίνεις κιόλας τι είναι αγάπη, παίζουν τα πρότυπα που έχει ο καθένας από μας. Το κάθε παιδί, αναγνωρίζει το γονέα κι ανάλογα, επιλέγει το πρότυπό του και στη συνέχεια το αντιγράφει, προσπαθώντας να μιμηθεί τη μαμά και τον μπαμπά. Επομένως το κάθε παιδί, αντιγράφει σε πρώτο στάδιο ό,τι δει από τους γονείς του, άρα και τον τρόπο της αγάπης.

Στην πορεία της ζωής μας, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα καθώς ξεκινάμε να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που δεν αγαπάνε ή δεν το εκδηλώνουν με τον ίδιο τρόπο όπως εμείς έχουμε αρχικά μάθει. Άρα, εμείς ερχόμαστε στη θέση του -αποδέχομαι τον τρόπο με τον οποίο αγαπάς και το δείχνεις- ή -δε μου αρέσει ο τρόπος που το δείχνεις, δεν ξέρω καν αν με αγαπάς έτσι όπως φέρεσαι- κλπ. Συνεπώς εμείς αποδεχόμαστε τον άνθρωπο που επιλέγουμε ως έχει ή του κάνουμε κήρυγμα αναφερόμενοι στον τρόπο που αγαπάει; Δε θα ήταν προσβλητικό αρκετά αν κάποιος, για τον οποίο εσύ πεθαίνεις και χάνεσαι, ερχόταν και σου έλεγε «δεν είναι σωστός ο τρόπος που αγαπάς, εγώ δεν έχω μάθει έτσι, δεν ξέρεις». Επόμενο είναι, να ξεκινήσεις να αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό που κάνεις λάθος. Κάνεις κάτι όντως λάθος; η μήπως το λάθος το κάνει ο άλλος που δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί πως θα ήταν πιο χρήσιμο να αποδεχτεί τον τρόπο της αγάπης σου;

Είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, τόσοι πολλοί που σπάνια θα πέσουμε πάνω σ’έναν άνθρωπο με τον οποίο θα αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο ή έστω καταλαβαίνουμε τον τρόπο με τον οποίο αγαπάει απόλυτα κι έτσι δεν έχουμε πρόβλημα με αυτό. Ο ένας πρέπει να αποδέχεται τον άλλον, να φιλτράρει και να μην παρεξηγεί τον τρόπο που έχει μάθει να αγαπάει. Η αγάπη δεν κάνει κατακρίσεις και ούτε εμείς θα έπρεπε να το κάνουμε εις βάρος του ονόματός της. Η αγάπη δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι κάτι που μπορείς να το σκεφτείς, να το μυρίσεις, να το δεις, και να το ακούσεις. Αν για λίγο σταματήσεις αυτές τις σκέψεις, επικεντρωθείς και παρακολουθήσεις τον άλλον ίσως καταλάβεις πως σε αγαπάει και πού ξέρεις; Ίσως ο τρόπος που σε αγαπάει να σου αρέσει περισσότερο και να αποφασίσεις να τον υιοθετήσεις κι εσύ.