Ο καθένας από εμάς, ζει τον έρωτα με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι πέφτουν στα πατώματα από την αρχή και κάποιοι άλλοι ζουν με το μυαλό μες στο κεφάλι τους όσο αυτό βουίζει ακούραστα. Γιατί όμως, όταν μιλάμε για τον έρωτα κάποιου άλλου, θέλουμε να βγαίνουμε συνεχώς νικητές; Γιατί συνέχεια προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας -και τους άλλους- πως ερωτευόμαστε καλύτερα, εντονότερα, περισσότερο; Στην καθημερινότητα που ζούμε, προσπαθούμε συνεχώς να είμαστε νικητές της υπόθεσης -κάθε υπόθεσης. Στη δουλειά, στα οικογενειακά, ακόμα και στα φιλικά ζητήματα. Απλά για να αποδείξουμε πόσο καλοί είμαστε, πόσα αξίζουμε. Στον έρωτα όμως, γιατί έχουμε την ανάγκη να το αποδείξουμε;
Ο έρωτας, από μόνος του νικάει τα πάντα. Όπου βρεθεί βγαίνει νικητής, ειδικά αν είναι κι ο δικός μας έρωτας. Τότε θέλουμε να είναι ο πιο δυνατός κι ο πιο αληθινός. Οτιδήποτε άλλο δίπλα του, ανάλογα με τα δικά μας δεδομένα, φαίνεται ελάχιστο και μικρό, πάντοτε ωχριά. Και τότε δε θέλουμε να το γνωρίζουμε μονάχα εμείς, αλλά θέλουμε να το ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι. Οι φίλοι, οι γείτονες, οι παλιοί έρωτες, οι ξένοι κι οι περαστικοί. Αυτό ίσως να είναι κι ένα είδος ανασφάλειας. Γιατί να είμαστε όμως ανασφαλείς;
Η ανασφάλεια κι ο έρωτας, πολλές φορές είναι συνταξιδιώτες. Παρουσιάζοντας τον έρωτά μας και κάνοντας τον στα μάτια των άλλων, -αλλά και στα δικά μας-, καλύτερο, πιο δυνατό κι ανώτερο, δείχνουμε πως κάτι δεν πηγαίνει και τόσο καλά. Ανασφαλείς είμαστε γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως αυτό που παρουσιάζουμε σε κάποιον άλλον ως το τέλειο, δεν είναι ακριβώς έτσι. Και το παρουσιάζουμε για να εισακουστούν αυτά που θα θέλαμε να ισχύουν.Γιατί ακούγοντας θετικά λόγια από κάποιον τρίτο, νιώθουμε μια νώτα ανακούφισης. Νιώθουμε πως τουλάχιστον, κάποιος πιστεύει αυτό που υποστηρίζουμε, πως ζούμε τον απόλυτο έρωτα. Αν όμως τα πράγματα είναι όπως τα παρουσιάζουμε, γιατί δεν αφήνουμε τις πράξεις και τα γεγονότα να μιλήσουν για τον έρωτά μας; Γιατί έχουμε την ανάγκη να τα διατυμπανίσουμε; Ίσως να μην είμαστε και εμείς τόσο σίγουροι τελικά για τη σχέση μας. Γιατί αν ήμασταν δε θα είχαμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης.
Καμιά φορά, ίσως να υπάρχει κι ένα ίχνος ζήλιας για έναν άλλο έρωτα. Όταν νιώθουμε πως ο δικός μας κάπου υστερεί, όταν ξέρουμε πως δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να είναι, τότε ξεκινάμε να μειώνουμε τον έρωτα κάποιου άλλου για να αποδείξουμε έτσι, πως ο δικός μας είναι καλύτερος. Να αποδείξουμε πως πετάμε στα ουράνια, πως δεχόμαστε και δίνουμε αγάπη. Συγκρίνοντας δυο έρωτες όμως, όπου έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά κι αποτελούνται από διαφορετικά άτομα, η σύγκριση χάνει το νόημά της. Και αυτό γιατί μπορεί να είναι άνθρωποι που αγαπιούνται κατά βάση, αλλά αγαπιούνται διαφορετικά κι οι συγκυρίες είναι διαφορετικές. Όταν ζηλεύουμε κάτι το οποίο θέλουμε και δεν έχουμε, δε σκεφτόμαστε πως κάποιος άλλος το έχει κι εμείς προσπαθούμε να το διαστρεβλώσουμε -κρύβοντας τα ελαττώματά του δικού μας έρωτα και δημιουργώντας ψεύτικα ελαττώματα για κάποιον άλλο.
Αυτό όμως που πρέπει να ξέρουμε είναι πως ο οποιοσδήποτε έρωτας αξίζει. Είτε είναι απόλυτα τέλειος, πράγμα σπάνιο, είτε όχι. Σημασία έχει να ξέρουμε τι έχουμε στα χέρια και τη ζωή μας συνειδητά. Χωρίς να έχουμε την ανάγκη να κατεδαφίσουμε κάτι, υπερυψώνοντας κάτι άλλο. Άλλωστε σε όλες τις σχέσεις θα υπάρχει μια ατέλεια. Ο έρωτας, αξίζει για κάθε άλλο άνθρωπο, όσο αξίζει για εμάς. Δε θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε νικητές σε ένα κομμάτι της αγάπης, γιατί όποιος έχει την ευκαιρία έστω και μια φορά στη ζωή του να αγαπήσει και να αγαπηθεί πραγματικά, είναι νικητής. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το φωνάξουμε. Δεν έχει σημασία το πόσο αγαπάμε ή αν είναι τέλεια η αγάπη μας. Όλες οι αγάπες μετράνε και είναι σημαντικές.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
