Γιατί θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να αλλάξουμε κάποιον;

Έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που τους κρατάμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι ή για αυτό που μας κάνουν να είμαστε μαζί τους. Όμως τι γίνεται όταν έχουμε κάποιον που ναι μεν τον αγαπάμε, τον θέλουμε στη ζωή μας αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε να είναι;

Πολλές είναι οι φορές που επιλέγουμε να κρατήσουμε κάποιον στη ζωή μας υπό κάποιους όρους, πράγμα οξύμωρο σαφώς γιατί κανένας δε μας είπε ποτέ ότι έχουμε κάποια ιδιότητα έκδοσης κανόνων, άρα χρησιμοποιούμε ένα ανύπαρκτο δικαίωμα. Και αν δεν τους θέσουμε λοιπόν αυτούς τους όρους, κυριολεκτικά προσπαθούμε να φέρουμε εκείνο το άτομο στα δικά μας μέτρα και στα δικά μας θέλω. Γιατί όμως να το κάνουμε αυτό; Θεωρητικά, αν ήμασταν εμείς στη θέση του δέκτη όχι μόνο δε θα το δεχόμασταν σε περίπτωση που το αντιλαμβανόμασταν αλλά θα προβάλαμε και σθεναρή αντίσταση. Όμως όταν έρχεται η συζήτηση για κάποιο άλλο άτομο, μόνο επειδή το θέλουμε εμείς παραβλέπουμε κάθε ηθική.

Πόσο άδικο να είναι για κάποιον να προσπαθούν να τον αλλάξουν επί σκοπού; Γιατί πολύ απλά να μη δεχόμαστε έναν χαρακτήρα στη ζωή μας ως έχει γι’ αυτά που όντως μας προσφέρει; Αλλιώς ας τον αφήσουμε να πάει εκεί που ταιριάζει καλύτερα. Άλλωστε εν τέλει μπορεί από τη δική μας πλευρά να φαίνεται όμορφο να κάνεις κάποιον να ταιριάξει με τη ζωή σου γιατί πάση θυσία τον θες στην καθημερινότητά σου για τον Χ ή Ψ λόγο, όμως στη πραγματικότητα να μην πρέπει να βρίσκεται εκεί, να μην του ταιριάζει, να τον περιορίζει.

Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Μπορεί να μοιάζουμε λίγο πολύ μεταξύ μας, αλλά ποτέ δε θα βρεις κάποιον ολόιδιο με κάποιον άλλο. Κανέναν ίδιο άνθρωπο με τα ίδια πιστεύω, τον ίδιο χαρακτήρα, τον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς κι ανταπόκρισης με κάποιον άλλο. Γιατί λοιπόν να προσπαθήσεις να χώσεις κάποιον στη νοοτροπία σου επειδή εσύ το θες και δεν αφήνεις εκείνον να αποφασίσει; Στο κάτω-κάτω αν θέλει να μείνει στη ζωή σου αλλάζοντας τον εαυτό του είναι δική του επιλογή και όχι δική σου. Αν θέλει θα το κάνει. Αν όχι, το σωστό είναι ο κάθε άνθρωπος να πηγαίνει εκεί που ανήκει και ο καθένας από μας θα βρει τον σωστό δρόμο για να πάει.

Ακόμη κι αν το ίδιο το άτομο φαίνεται χαμένο ή μπερδεμένο, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να επηρεάσουμε τη γνώμη του. Θα μπορούσαμε να συμβουλεύουμε ναι, αλλά όχι να καθοδηγήσουμε στα δικά μας θέλω με τον οποιονδήποτε τρόπο. Υπάρχει σαφώς και η περίπτωση που δεν είμαστε εμείς εκείνοι που νουθετούμε ή πατρονάρουμε αλλά εκείνοι που ζητούμαστε να χωρέσουμε με το ζόρι στη ζωή κάποιου επειδή εκείνος το θέλει. Τότε τι; Τότε είμαστε οι αδικημένοι επειδή απλά ο θύτης γίνεται το θύμα;

Η κατάσταση αυτή είναι ίδια από οποία μεριά κι αν τη δούμε. Κάνεις δε δικαιούται ούτε να ζητάει ούτε όμως και να του ζητάνε να αλλάξει για να χωρέσει στη ζωή κάποιου. Η απόφαση για το αν θα αναθεωρήσει κάποιος ολόκληρη ή μερικώς την κοσμοθεωρία του για κάποιον άλλον θα το αποφασίσει το άτομο το οποίο θα κάνει την επιλογή να αλλάξει με την προϋπόθεση ότι θα έχει την ευκαιρία, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες, να ζήσει αυτό που θέλει, όμως από δική του απόφαση. Κανενός άλλου.