Έχεις σκεφτεί ποτέ πού πάει η αγάπη; Πού πηγαίνει η αγάπη όταν χωρίζεις; Πού πάει όταν ο άλλος χάνεται; Τη θυμάσαι μόνο εσύ ή την ξεχνάτε κι οι δύο; Γίνεται κάτι που θυμάστε αμφότεροι και χαμογελάτε ή καταλήγεις να είσαι κάποιος που θυμάται για δύο; Πόσο δύσκολο είναι να θυμάσαι για δύο άραγε; Να έχεις τόσο την ανάγκη να μοιραστείς μια ανάμνηση κι όμως, να μην μπορείς. Υπάρχει ένα απόλυτο κενό. Γιατί; Πού πήγε η αγάπη;
Είναι δυνατόν μια σχέση ζωής που είχε κάποτε δημιουργηθεί να καταστραφεί στα αλήθεια, έτσι απλά να χαθεί; Πόσες να είναι οι πιθανότητες; Ο καθένας από μας θυμάται μια αγάπη διαφορετικά, οι αναμνήσεις χρωματίζονται ακόμα κι αν αφορά τα δύο άτομα που ήταν στην ίδια σχέση. Άλλος φεύγει πληγωμένος, άλλος απογοητευμένος, άλλος γεμάτος από αναμνήσεις κι άλλος χαρούμενος. Όμως, όταν έρχεται η συζήτηση στις αναμνήσεις και στην αγάπη, μπορείς να ξεχάσεις από επιλογή; Μπορείς όντως να κλείσεις τον διακόπτη; Πώς μπορεί κανείς να διαγράψει μια αγάπη και να χάσει τις αναμνήσεις τη στιγμή ακριβώς που θα το χρειαστεί;
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όσο και να θες να ξεχάσεις δεν κάνει reset. Θέλοντας και μη θα θυμάσαι. Θα θυμάσαι για να αποφύγεις όλα όσα συνέβησαν, ή θα θυμάσαι για να μην ξεχνάς τι ήταν αυτό που σε έκανε ευτυχισμένο.
Η αληθινή αγάπη που δημιουργείται ανάμεσα σε δυο άτομα, δε φεύγει ποτέ. Υπάρχει για πάντα. Μένει ανάμεσα στα δύο άτομα και την έχουν μαζί τους. Κι ο καθένας από εκείνους τους δύο κουβαλάει κι ένα κομμάτι της. Έτσι, όταν συναντηθούν ξανά, η αγάπη του ενός θα ξαναζωντανέψει. Γιατί η αληθινή αγάπη όπου κι αν πας, με όποιον κι εάν είσαι θα σε βρίσκει, αυτό που είχες νιώσει δε θα χαθεί ποτέ και πάντα θα προηγείται.
Και σαν εικόνα αν το δει κανείς, φεύγοντας από κάπου, πάντα αφήνεις κάτι πίσω. Κάτι που σε κρατάει. Και συνήθως ό, τι αφήνεις, σε φωνάζει να το πάρεις πίσω. Εκεί βρίσκεται και μια στιγμή που σκέφτεσαι ποιο είναι το σωστό. Να γυρνάς και ν’ αναλογίζεσαι για ώρες αν αυτό που σε φωνάζει είναι κάτι υπαρκτό, ή υπάρχει μόνο εντός του μυαλού σου. Κι αν γυρίσεις τελικά πίσω νομίζοντας πως θα βρεις κάτι που τελικά δε θα είναι εκεί, δεν πειράζει. Γιατί η αγάπη κάνει κύκλους, περιφέρεται, γυρνάει και πάει σ’ αυτόν που την έχει περισσότερο ανάγκη.
Την ίδια αγάπη που έχεις δημιουργήσει για έναν άνθρωπο τη μεταφέρεις στην επόμενη σχέση, να πάρει άλλη μορφή, να αλλάξει σχήμα κι υπόσταση. Γιατί πολύ απλά, τα υλικά της θα είναι πάντα ίδια. Οπότε, αν αγαπήσεις κάποιον άλλο, σίγουρα δε θα είναι η ίδια αγάπη, μα θα είναι κιόλας. Μπορεί να μην είναι ούτε στο ελάχιστο παρόμοια με αυτή που είχες ζήσει κάποτε. Όμως θα είναι μια αγάπη ραμμένη για τον άνθρωπο που είσαι τώρα.
Περίεργο πράγμα η αγάπη. Μιλάμε γι’ αυτήν σαν να την ξέρουμε, σαν να μπορούμε να τη δούμε, χωρίς να την έχουμε αγγίξει ποτέ μας. Μα όσες φορές κι αν χάσεις την πίστη σου σ’ αυτή κι αναρωτηθείς πού στο καλό είναι, να θυμάσαι πως περιφέρεται κι ανά πάσα στιγμή θα μπει από το παράθυρο να κάτσει δίπλα σου. Γι’ αυτό να είσαι σίγουρος.
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
