Από μικρή ηλικία ξεκινά η ένταξή μας στον κοινωνικό κύκλο, μέσω του σχολείου και των δραστηριοτήτων στις οποίες συμμετέχουμε. Γνωρίζουμε ανθρώπους -μεγάλους και παιδιά-, κάνουμε μαζί τους παρέα, μαθαίνουμε τι μας αρέσει και τι ανταποκρίνεται στην προσωπικότητά μας. Κατασταλάζουμε ποιες δραστηριότητες προτιμάμε, ποια ζώα συμπαθούμε, αποφασίζουμε μέχρι και ποιος είναι ο αγαπημένος μας συγγενής. Ξεκινάμε σιγά-σιγά να γεμίζουμε τη ζωή μας και με άτομα πέρα από συνήθειες. Περίπου στο δημοτικό και στη συνέχεια και στο γυμνάσιο αποκτάμε κολλητούς φίλους και κάνουμε στην άκρη τα παιδιά με τα οποία νιώθουμε πως δεν ταιριάζουμε. Μεγαλώνοντας, ίσως κάπου στο λύκειο, μπορεί να γνωρίσουμε τον πρώτο μας εφηβικό έρωτα.
Όμως όσο μεγαλώνουμε συνεχίζουμε να γνωρίζουμε ανθρώπους. Υπάρχει άραγε όριο στις διαθέσιμες θέσεις στη ζωή μας; Έχουμε θέση συγκεκριμένη για τον πιο αγαπητό μας φίλο ή για εκείνον που δεν πήγαμε απ’ την πρώτη στιγμή; Για τον αγαπημένο πρώην και για εκείνον που δε θέλουμε να ακούμε ούτε το όνομά του; Το ζώο εκείνο που ήταν το αγαπημένο μας όταν ήμασταν μικροί μπορεί να αλλάξει όταν μεγαλώσουμε;
Η παιδική ηλικία είναι γεμάτη αγνότητα και συνήθως δε συνοδεύεται από τραύματα. Αυτό σημαίνει πως όταν συναντάμε κάποιον που μας κάνει κλικ, του δίνουμε μια συγκεκριμένη θέση στη ζωή μας. Σε μικρή ηλικία, η αλήθεια είναι πως δενόμαστε πιο εύκολα. Τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα, ενώ είναι λογικό όσο μεγαλώνουμε και έχουμε εμπειρίες στην πλάτη μας να αντιδρούμε διαφορετικά. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε πως έχουμε τις ίδιες παρέες από τότε που πηγαίναμε σχολείο. Μπορεί να γνωρίσαμε και να κρατήσαμε ανθρώπους όσο μεγαλώναμε αλλά όταν σκεφτόμαστε πώς νιώθουμε για κάθε άτομο ξεχωριστά, μας έρχονται στο μυαλό εντονότερα άτομα που μετράνε χρόνια. Μπορεί να νιώθουμε αγάπη και συμπάθεια για ανθρώπους που γνωρίζουμε, όμως κάποιες θέσεις στη ζωή μας είναι κατειλημμένες. Και για να είναι έτσι τόσα χρόνια σημαίνει πως κάποιοι αξίζουν να βρίσκονται εκεί κι αυτό θέλουμε μην αλλάξει ποτέ.
Πάντα θα είμαστε πιο ευσυγκίνητοι και θα έχουμε βαθύτερα συναισθήματα όταν πρόκειται για ανθρώπους που έχουμε από παλιά στη ζωή μας. Γιατί μαζί τους μεγαλώσαμε και έχουμε περισσότερες αναμνήσεις. Έχουν κρατήσει κάποιες θέσεις που δικαιωματικά τους ανήκουν. Άλλωστε πόσους αγαπημένους πρώην μπορεί να έχει κανείς; Πόσες κολλητές και κολλητούς; Άνθρωποι που μπήκαν μια φορά στη ζωή μας και τους αγαπήσαμε πραγματικά, δε βγαίνουν έτσι εύκολα από μέσα μας. Ό,τι κι αν γίνει. Όποια και αν είναι η κατάληξη της σχέσης μας, όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν μαζί τους. Είναι η οικογένεια που έχουμε επιλέξει. Όσο μεγαλώνουμε μπορεί να γνωρίζουμε κι άλλους ανθρώπους, αλλά δεν ξεχνάμε εκείνους που μετρούν χρόνια πλάι μας κι έχουμε ζήσει τόσα μαζί τους.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως όσοι που έρχονται στην πορεία είναι καταδικασμένοι να είναι υποδεέστεροι. Απλώς πάντα κάποιους θα τους αγαπάμε λίγο παραπάνω και θα έχουν την τιμητική τους στις σκέψεις μας. Στη ζωή μας χωράνε χίλιοι καλοί, μα στον καθένα δίνουμε μια θέση ξεχωριστή που εμείς επιλέγουμε και που θεωρούμε πως του ταιριάζει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
