Προσπάθειες καταβάλουμε πολλές για να λύσουμε τα προβλήματα τα οποία παρουσιάζονται καθημερινά. Κάποια απ’ αυτά λύνονται σχετικά εύκολα και κάποια μας ταλαιπωρούν για καιρό. Το τι δύναμη όμως διαθέτουμε για το καθένα, έτσι ώστε να λυθεί, από τι εξαρτάται; Από το πόση ψυχολογική δύναμη έχουμε ή από το πόσο θέλουμε να λύσουμε το συγκεκριμένο πρόβλημα; Είναι στο χέρι μας τελικά να λυθεί ό,τι προκύψει ή όχι;
Φυσικά πολλά προβλήματα, τα λύνουμε στο άψε σβήσε και τα ξεχνάμε σχεδόν αμέσως. Όμως υπάρχουν και τα άλλα, τα δύσκολα. Τα ανυπόφορα δυσάρεστα ζητήματα που προσπαθούμε με μανία να τα αποτινάξουμε από πάνω μας χωρίς επιτυχία. Μονάχα εκείνα μένουν προσκολλημένα στο δέρμα μας, σαν να έχουν γίνει μέρος του σώματός μας, σαν να έχουμε γεννηθεί με αυτά. Και όσο ο καιρός περνάει, τόσο νομίζουμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι πως είναι κομμάτι μας και μονάχα στη σκέψη πως θα απαλλαχτούμε απ’ αυτά μας πιάνει πανικός.
Όμως όταν πια παίρνουμε την απόφαση να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το οποιοδήποτε πρόβλημα και απλά αποφασίζουμε να «καταστρέψουμε» μέσα μας αυτό που δε λύνεται, δημιουργούμε καινούριο πρόβλημα ή άμεση λύση; Είναι δηλαδή αρνητικό χαρακτηριστικό το να προτιμάει κάποιος να καταστρέψει κάτι από το να παιδευτεί για να το λύσει; Κι η καταστροφή αυτή είναι αντικειμενική ή μεταφορικά λυτρωτική;
Δεν είναι πάντα προβληματικό το να προτιμήσει κανείς να καταστρέψει κάτι που τον διαλύει ή κάτι το οποίο έχει παλέψει για να σώσει -αλλά δεν είναι η μοίρα του να σωθεί-, είτε αυτό το κάτι είναι μια σχέση, είτε μια ιδέα είτε οτιδήποτε. Άλλωστε πόσες φορές έχουμε έρθει αντιμέτωποι με προβλήματα και ανθρώπους οι οποίοι φαίνεται πως δε θέλουν να σωθούν; Για να φτάσει ένας άνθρωπος στο σημείο να καταστρέψει κάτι, πάει να πει πως έχει εναποθέσει σε αυτό ώρες προσπάθειας οι οποίες δεν έχουν αποδώσει καρπούς. Συνεπώς, όσα και να δίνει και να προσπαθεί να διορθώσει μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο, στην πραγματικότητα ζορίζει τον ίδιο του τον εαυτό γιατί προσπαθεί άδικα.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει ο καθένας να προσφέρει αυτό που μπορεί να δώσει. Η προσπάθεια και η υπομονή δεν είναι πράγματα που έχουμε στο άπειρο. Είναι μετρημένες και πολλές φορές επιλέγουμε να τις καταναλώσουμε σε λάθος καταστάσεις. Στην αρχή δε γνωρίζουμε αν τις χρησιμοποιούμε σωστά, όμως στην πορεία βλέπουμε αν τραβάει η προσπάθεια ή όχι. Και αν δεν τραβάει δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τα αποτελέσματα -στο κάτω-κάτω εμείς είμαστε αυτοί που προσπαθούν, όχι οι άλλοι.
Η προσπάθεια σε κάτι τέτοιες καταστάσεις είναι όπως η δουλειά. Αν συνέχεια δουλεύεις, κάνεις απλήρωτες υπερωρίες και ακούς και γκρίνια, κάποια στιγμή θα κουραστείς. Και τότε απλά θα τα τινάξεις όλα στον αέρα. Όχι γιατί δε θες να δώσεις άλλο, αλλά γιατί βαρέθηκες να δίνεις. Βαρέθηκες να προσπαθείς και όλα να χτυπάνε στο τοίχο. Πόσο να επιμένεις και να υπομένεις; Σταμάτα να σκέφτεσαι λοιπόν: «Να τα παρατήσω ή όχι;», «Να προσπαθήσω λίγο ακόμα;».
Καλύτερα να καταστρέψεις κάτι από το να καταστρέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Καλύτερα να καταστραφεί οτιδήποτε άλλο πέρα από εσύ. Γιατί εσύ θα είσαι αυτός που μετά θα πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια του εαυτού σου. Εσύ είσαι αυτός που θα πρέπει να σταθείς ξανά. Κανείς δε θα έρθει να σε συναρμολογήσει από την αρχή. Συνεπώς καλύτερα να αναγνωρίζεις τα όριά σου και να τα τοποθετείς εκεί που πρέπει παρά να φοβάσαι μην τυχόν καταστρέψεις κάτι. Στο κάτω-κάτω είναι δικαίωμά σου να προσπαθείς όσο μπορεί η ψυχή σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
