Οι σχέσεις οι οποίες επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας έρχονται με διάφορους σκοπούς. Κάποιες έρχονται και φεύγουν αδιάφορα, κάποιες άλλες μένουν για πάντα και κάποιες άλλες μας τραυματίζουν αφήνοντάς μας κάποιου είδους μάθημα. Όμως φεύγοντας οι άνθρωποι, μάς αφήνουν κι ένα τραύμα και παίρνουν μαζί τους ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αν αυτό που θέλουμε εμείς είναι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, τότε γιατί σε κάθε μας σχέση κουβαλάμε το βάρος που μας άφησε η προηγούμενη;
Γιατί όπως και να το κάνουμε, η κάθε σχέση όταν τελειώνει, μας αφήνει κάποια κατάλοιπα. Αυτά, για να μην τα μεταφέρει κανείς στην επόμενή του σχέση, θα πρέπει να τα διαχειριστεί πολύ καλά και κυρίως να τα δουλέψει με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι δύσκολο να φοβάται κανείς, αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να φοβάται τον άνθρωπο που θέλει να έχει δίπλα του. Γιατί, προφανώς και μετά από μια σχέση η οποία έχει αφήσει στο άτομο κάποια τραύματα, είναι λογικό και επόμενο, εκείνο θ’ αναρωτιέται αν στην επόμενη σχέση θα ξανά περάσει τα ίδια -ή και χειρότερα.
Οι άνθρωποι μπορεί να μοιάζουμε μεταξύ μας, όμως δεν είμαστε ίδιοι. Ο κάθε ένας από μας, στην παρά μικρή λεπτομέρεια διαφέρει. Μπορεί να έχουμε βιώσει ή να συνεχίσουμε να βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις όμως ποτέ δεν είναι οι ίδιες. Είναι λοιπόν αντικειμενικά άδικο το να μεταφέρουμε στον νέο άνθρωπο που έχουμε βάλει στη ζωή μας, τους φόβους του παρελθόντος. Και όχι μονάχα γιατί εκείνος δεν ευθύνεται για τους φόβους μας αλλά γιατί μπορεί να θέλει να μας «γιατρέψει» απ’ αυτούς και εμείς με τη συμπεριφορά μας να τον διώξουμε μακριά.
Ο λόγος ο οποίος έχουμε την τάση να μεταφέρουμε τους φόβους μας από το παρελθόν στο μέλλον, ίσως να ξεκινάει από πολύ παλιά. Ακόμα και από την παιδική μας ηλικία. Μπορεί από τότε να ψάχναμε αυτό το οποίο και τώρα αναζητάμε αλλά με διαφορετικό, πιο παιδικό κι αθώο τρόπο. Μπορεί και τότε να πληγωνόμασταν από το ίδιο patern ανθρώπων και για αυτό να μεταφέρουμε τον φόβο μας υποσυνείδητα.Όμως έτσι δεν ξεφεύγουμε ποτέ από τις επιλογές μας. Και συνεχίζουμε να κινούμαστε σε μια επαναλαμβανόμενη λούπα την οποία ζούμε ξανά και ξανά -και ίσως κι εμείς να προκαλούμε.
Αξίζει λοιπόν να κουβαλάμε ένα τραύμα από σχέση σε σχέση; Αξίζει να το κάνουμε αυτό στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας και πόσο μάλλον στον ίδιο μας τον εαυτό; Τι θα άλλαζε αν προσπαθούσαμε την επόμενη φορά να διορθώσουμε έστω και μία λεπτομέρεια; Θα άλλαζαν όλα ή τίποτα; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Καμιά φορά, οι σχέσεις μοιάζουν λίγο με τα μαθηματικά. Αν αλλάξεις δυο ψηφία ή ακόμα και ένα σύμβολο, αλλάζει όλο το αποτέλεσμα. Και τότε είναι που παίρνεις στο τέλος, κάτι που δε φανταζόσουν ποτέ.
Το καλύτερο πρώτα απ’ όλα για μας, είναι να παλεύουμε με τους φόβους μας. Να γιατρεύουμε τα τραύματά μας ακόμα κι αν πιστεύουμε πως μόνοι μας είναι αδύνατον να το κάνουμε. Να δίνουμε ευκαιρίες και στους άλλους όμως, γιατί καμιά φορά μπορούν να μας γιατρέψουν καλύτερα από ό,τι θα μπορούσαμε εμείς. Οι πληγές που έχουμε στην ψυχή μας, αν δεν τις φροντίσουμε σωστά, ίσως μείνουν πάνω μας για πάντα.
Για αυτό είναι πάντα καλύτερο να μένει το τραύμα εκεί όπου το προκάλεσαν. Άλλωστε τι υγιής σχέση μπορείς να έχεις αν δεν είσαι εσύ ο ίδιος υγιής;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
