Να ‘σαι εκεί χωρίς να πνίγεις

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και δεν είναι μονάχα πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αντιμετωπίζουμε και τα πράγματα διαφορετικά. Στις σχέσεις που δημιουργούμε υπάρχει συνήθως ο δυνατός κι ο αδύναμος χαρακτήρας. Πάντα ο ένας απ’ τους δύο διαχειρίζεται τα προβλήματα και τις καταστάσεις αλλιώτικα, πιο ψύχραιμα απ’ τον άλλον.

Αν, λοιπόν, ο άνθρωπός μας –εκείνος που μοιραζόμαστε τη ζωή μας μαζί του–, κάποια στιγμή, τα χάσει όταν χρειαστεί να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα κι απομονωθεί από εμάς κι απ’ τους φίλους του, τότε θα πρέπει να γίνουμε καχύποπτοι, μήπως συμβαίνει κάτι άλλο ή θα πρέπει να καταλάβουμε πως έτσι είναι και πως θα ‘πρεπε να μην τον πιέζουμε να ανταποκριθεί στο δικό μας τρόπο και τη δική μας λογική;

Το να αφήνεις το περιθώριο στον άνθρωπό σου να χάνεται όταν το ‘χει ανάγκη, χωρίς εξηγήσεις και δράματα, είναι δείγμα σεβασμού, σημαίνει πως έχει το ελεύθερο από ‘σένα να ‘ναι ο εαυτός του. Χωρίς πίεση. Πως ακόμη κι αν δε σου αρέσει απόλυτα η τακτική που ακολουθεί στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και των καταστάσεων που τον ταλαιπωρούν τη δεδομένη στιγμή, εσύ το δέχεσαι, γιατί αποδέχεσαι εκείνον όπως είναι και δε θες να αλλάξει.

Με την αποστασιοποίηση αυτή δείχνουμε πως καταλαβαίνουμε την κατάσταση, κατανοούμε τον σύντροφό μας και δίνουμε χώρο στον άλλον να διαπραγματευτεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Με αυτόν τον τρόπο είμαστε διακριτικά δίπλα του σε ό,τι χρειαστεί, χωρίς να καθοδηγούμε, να πιέζουμε ή να πνίγουμε, περιμένοντας να ζητήσει τη βοήθειά μας, όταν είναι έτοιμος. Και τότε θα τη δώσουμε απλόχερα.

Δε χρειάζεται να παίρνουμε προσωπικά την απομόνωση του άλλου. Έτσι έχει μάθει να γιατρεύεται, έτσι έχει επιλέξει να συναρμολογεί ξανά τον εαυτό του. Η απόσταση κι η απομάκρυνση αυτή δεν έχει να κάνει απαραίτητα με εμάς. Έχει να κάνει μόνο με εκείνον. Πολλοί είναι αυτοί που κλείνονται στους εαυτούς τους, μερικές φορές για να μην πληγώσουν κάποιον άλλο, άλλες για να μην πληγώσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η εσωτερική περισυλλογή μπορεί να μη λειτουργεί για όλους μας, όμως εκείνοι που τη χρησιμοποιούν ξέρουν πώς να το κάνουν για να βοηθηθούν.

Όταν για πρώτη φορά, το πιο κοντινό μας άτομο, αποφασίζει να στραφεί στην απομόνωσή του για να σκεφτεί, τότε η αλήθεια είναι πως πολλές σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό μας. Μήπως κάναμε κάτι λάθος; Μήπως κουράστηκε ή βαρέθηκε; Τι να έγινε ξαφνικά; Τα πράγματα, όμως, συνήθως είναι πολύ πιο απλά από ό,τι νομίζουμε. Ίσως και να νευριάσουμε με το ταίρι μας σε πρώτο στάδιο, θεωρώντας τη στάση του και την αντιμετώπιση αυτή, ανώριμη. Όμως στην πραγματικότητα ίσως να ‘μαστε εμείς οι ανώριμοι. Γιατί πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και πως όταν συμβαίνει κάτι στον άνθρωπό μας είναι δικαίωμά του να το διαχειριστεί όπως θέλει κι εμείς, αν –όπως λέμε– νοιαζόμαστε, οφείλουμε να ‘μαστε δίπλα του με τρόπο που να διευκολύνει την κατάσταση, κι όχι με εντάσεις και παράπονα, που την κάνουν πιο δυσλειτουργική. Ίσως μέσα στην απόστασή μας, να ‘μαστε πιο κοντά από ποτέ.

Γιατί έτσι τα περισσότερα προβλήματα ξεπερνιούνται και λύνονται. Όταν δείχνουμε κατανόηση και δίνουμε, αθόρυβα, δύναμη στον άνθρωπο που είναι δίπλα μας. Γιατί μπορεί να μην είμαστε όλοι το ίδιο δυνατοί, ο καθένας όμως έχει τον δικό του τρόπο να επιβιώνει, κι εμείς χρειάζεται να το σεβόμαστε και να προσφέρουμε ως εκεί που ο άλλος μας επιτρέπει.