Οι φρεσκοχωρισμένοι τζογάρουν αλλιώς στο φλερτ

Κάθε άνθρωπος βιώνει τον χωρισμό διαφορετικά. Από ποτά και ξενύχτια μέχρι κουβάδες παγωτών με φίλους και Netflix, η αναγκαστική επιστροφή στην εργένικη ζωή έχει αποτυπωθεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο γλαφυρά, συνήθως εντελώς κωμικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο αστικός μύθος που στερεοτυπικά θέλει τη γυναίκα τις περισσότερες φορές να πληγώνεται σε πρώτο βαθμό και να το ξεπερνάει αργότερα, ενώ ο άντρας  νιώθει αρχικά ελεύθερος, καταλήγοντας στην πορεία να νοσταλγεί το παρελθόν.

Ανεξαρτήτως φύλου, υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξαναμπείς στο παιχνίδι του φλερτ. Διαφορετικά θα κινηθεί κάποιος που έχει αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό του κι αλλιώς θα λειτουργήσει εκείνος που έχει αμφιβολίες, και που ίσως δεν ήθελε σε πρώτη φάση να βγει απ’ τη σχέση που ήταν. Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, η επιστροφή στο φλερτ δεν είναι πάντα εκούσια, και κυρίως δεν είναι διαγωνισμός ταχύτητας.  Θέλει τρόπο και χρόνο να δούμε με ποιον τρόπο θα πουλήσουμε τον εαυτό μας εκεί έξω.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μπαίνουν στο παιχνίδι δυναμικά. Εκείνοι που ο χωρισμός τους ανανεώνει κι είναι έτοιμοι να ξαναμπούν στην αρένα, νιώθοντας εξαρχής ελεύθεροι και σε εγρήγορση. Ίσως αυτή η κίνηση να ‘ναι κι ένα είδος αντίδρασης, μια δήλωση στον καθρέφτη και στον απόντα σύντροφο. «Τώρα θα δεις τι έχασες.»

Ίσως παράλληλα να κρύβει και λίγη εκδίκηση και –όχι και τόσο καλά καμουφλαρισμένη– καταπίεση. Είναι γλυκιά η στιγμή που περιμένεις να πετύχεις κάπου το πρόσφατο παρελθόν και θέλεις να σε δει στα καλύτερά σου. Όμορφο κι αγέρωχο, χωρίς κανένα δείγμα ότι σε νοιάζει η παρουσία του στον χώρο. Τώρα φαίνεσαι να ζεις αυτό που θες, με διάθεση για ακόμη καλύτερα πράγματα. Αυτή η επίδειξη ψυχικής δύναμης, βέβαια, συχνά κρύβει μια πίκρα. Γιατί όσο και να θέλει κάποιος να δείξει πως είναι έτοιμος για την επόμενη περιπέτεια, συχνά οι υπερβολικές εκδηλώσεις αυτοπεποίθησης κρύβουν τον πόνο της απουσίας.

Στην άλλη όχθη, υπάρχουν κι αυτοί που ένας χωρισμός αρκεί να τους γονατίσει. Τους παίρνει από κάτω, κλείνονται στον εαυτό τους και ψάχνουν μανιωδώς να δουν τι έφταιξε, τι έκαναν κι έφτασαν σε αυτό το σημείο. Γι’ αυτούς το «εκεί έξω» μοιάζει κάτι τρομακτικό και μακρινό. Κι όταν όντως εκτεθούν, σίγουρα θα ‘ναι επιφυλακτικοί, γιατί γνωρίζουν πως κάθε αποτυχία τους κοστίζει χρόνο. Ίσως και να μην είναι σίγουροι ότι θέλουν να επενδύσουν πάλι για να κερδίσουν κάποιον ξανά, και βολεύονται σε έναν πιο παθητικό ρόλο, αφήνοντας το πρώτο βήμα στον απέναντι. Η επιφυλακτικότητα δεν είναι απαραίτητα λάθος στάση, αρκεί αυτοί που την υιοθετούν να μη χάνουν τον εαυτό τους μέσα στον φόβο. Μπορεί οι πρώην σύντροφοι να έκαναν λάθη, όμως αυτό δεν πρέπει να σημαίνει τίποτα στην επόμενη γνωριμία.

Το να μπαίνεις ξανά στο παιχνίδι του έρωτα, ενώ κάποτε νόμιζες πως το είχες κερδίσει, προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Απ’ τη μια ξέρεις πώς είναι να χάνεις, κι από την άλλη το ρίσκο είναι απαραίτητο για κάθε πιθανή βελτίωση. Έτσι, η έκθεση είναι αναπόφευκτη, το ποντάρισμα στη ρουλέτα συναρπαστικό κι η πιθανότητα να πιάσεις το τζακ ποτ σε ανανεώνει. Θες να ξαναβγείς στον κόσμο, να βρεις τη δύναμη και τη θέληση να αποδείξεις πως μπορείς και θες να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις στον άνθρωπο που θα σε πείσει πως μαζί ίσως ζήσετε κάτι σπουδαίο.

Μπορεί να μην μπαίνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο στο παιχνίδι του φλερτ, όμως ζητάμε κι επιδιώκουμε το ίδιο πράγμα. Δεν έχει σημασία η αφετηρία ή τα εφόδια που έχουμε αποκτήσει απ’ το παρελθόν. Αυτό που στο τέλος μετράει, είναι να θυμάσαι αυτό που θες και να το κυνηγάς με όλες σου τις δυνάμεις. Κι αν το κατακτήσεις, όλες οι δυσκολίες θα γίνουν ιστορίες, από αυτές που διηγείσαι σε φίλους σε μια βραδινή έξοδο.