Ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα υπήρξαν, ερωτεύτηκαν και πέθαναν στη Βοσνία

Ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα υπήρξαν πρωταγωνιστές στο πιο διάσημο έργο του Σαίξπηρ, ενώ το ντουέτο των ερωτευμένων αποτέλεσε έμπνευση για πολλές μετέπειτα αναπαραστάσεις και μεταφορές της αρχικής ιδέας του συγγραφέα. Για τους ρομαντικούς, να πούμε πως η ιστορία αυτή ήταν μια στιγμή θεϊκής έμπνευσης και δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Αυτό μέχρι το 1993.

Στον πόλεμο της Βοσνίας το 1993, βρέθηκαν τα πτώματα της Admira Ismic και του Bosko Brkic αγκαλιά, πάνω στη γέφυρα του Vrbanja στο Σαράγιεβο. Σκοτώθηκαν από τις σφαίρες ενός ελεύθερου σκοπευτή, ενώ κοίτονταν σ’ αυτό το σημείο νεκροί για 7 μέρες (Πηγή: mixanitouxronou.gr) Το ζευγάρι γνωριζόταν από το 1984 ενώ ο έρωτάς τους δεν άργησε να φουντώσει, κι ας ήταν εκείνη μουσουλμάνα από τη Βοσνία κι εκείνος χριστιανός από τη Σερβία. Η μητέρα της Admira αναφέρει στη LiFο: «Το πρώτο τους φιλί ήταν την Πρωτοχρονιά του 1984. Ήταν η χρονιά που το Σεράγεβο φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.»

Το πολεμικό καθεστώς που θα φέρει το τραγικό τέλος, ξεκινά με το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, τον Μάρτιο του 1992, όπου κι κηρύχθηκε δυο μήνες αργότερα η ανεξαρτησία της. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους Σέρβους της περιοχής. Τότε ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν το Σαράγιεβο. Αργότερα κι αφού επιτέθηκαν και σ’ άλλες περιοχές, ξεκίνησε η εθνοκάθαρση. Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που έχασε τη ζωή του, άνηκε στους μουσουλμάνους, όπου ο αριθμός άγγιξε τους 150.000, ενώ στις μετακινήσεις που πραγματοποιήθηκαν ήταν πάνω από το 50% του πληθυσμού. Μόνο στο Σεράγεβο σκοτώθηκαν από πυρά πάνω από 12.000 άνθρωποι. Έτσι κι ο “Ρωμαίος με την Ιουλιέτα” στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από εκείνη την περιοχή και να ζήσουν αυτό που πάντα ήθελαν ελεύθεροι, βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, μιας που στο σημείο εκείνο υπήρχαν συνεχές ρήξεις πυρών κι ήταν αρκετά δύσκολο κάποιος να περάσει από εκεί ζωντανός.

Τη στιγμή που χτύπησε η πρώτη σφαίρα τον Bosko, έφυγε σχεδόν αμέσως. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν η δεύτερη σφαίρα βρήκε την Admira, με όση δύναμη την είχε μείνει σύρθηκε προς το μέρος του και πέθανε στην αγκαλιά του. Και κάπως έτσι, μπορεί να μην κατάφεραν να φύγουν από τον πόλεμο που ζούσαν, όμως κατάφεραν να φύγουν αγκαλιά. Μόλις έγινε παύση των πυρών τα άψυχα, πια, σώματά τους, συλλέχθηκαν κι ενταφιάστηκαν.

Υπάρχει κι η άποψη που λέει πως τα δυο άτομα δεν είναι εφικτό να παρομοιαστούν με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, καθώς στην πραγματικότητα οι οικογένειες Ismic-Brkic δεν είχαν καμία απολύτως διαμάχη μεταξύ τους, παρ’ όλο που ήταν μουσουλμάνοι-χριστιανοί κι ας γίνονταν ειδικά εκείνη την εποχή ολόκληροι πόλεμοι για τέτοιους λόγους. Οι δυο οικογένειες σεβόντουσαν η μία την άλλη γιατί τις ένωνε κάτι σημαντικότερο. Η αγάπη που είχαν τα παιδιά τους.

Το κεφάλαιο Ismic-Brkic αποτελεί ένα μεγάλο μάθημα για τις θρησκευτικές διακρίσεις, που έδωσαν με τον θάνατό τους οι δυο ερωτευμένοι κι αποτέλεσε σύμβολο ειρήνης. Τέτοια ιστορία άδοξου έρωτα, που δυστυχώς έμεινε στην ιστορία για το φριχτό του τέλος, θα μπορούσε αφήνοντας πίσω το τραγικό πρόσωπο του πολέμου να γίνει παράδειγμα: Να πολεμάς για τον άνθρωπο που αγαπάς πραγματικά, να γίνεσαι γενναίος. Γιατί η αγάπη δεν είναι κάτι που το επιλέγεις και μετά το μετανιώνεις. Αν αγαπάς κάποιον μέσα από την καρδιά σου δε θα δειλιάσεις να σταθείς πλάι του, απέναντι σε ό,τι βρεθεί στον δρόμο σας. Είτε αυτό είναι χώρα, είτε πόλεμος, είτε άλλος άνθρωπος, είτε άλλα πιστεύω. Ίσως κάπως έτσι, μαχόμενοι μόνο για την αγάπη, καταφέρουμε να σταματήσουμε να πολεμάμε για οτιδήποτε άλλο. Γιατί δε θα έχει καμία αξία.

Φωτογραφία από LiFo