Οι πρώην μας υπήρξαν οι καλύτεροι δάσκαλοι

Από πολύ μικρή ηλικία έχουμε ανθρώπους γύρω μας που μας διδάσκουν από κάτι. Πρώτα από όλους οι γονείς μας κι οι παππούδες μας. Μας μαθαίνουν πώς μπορούμε να διαχωρίσουμε το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος. Στη συνέχεια μεγαλώνοντας θα έρθουν στη ζωή μας οι δάσκαλοι και οι καθηγητές για να μας μάθουν σημαντικά πράγματα για τη ζωή και την εκπαίδευσή μας.  Θα μάθουμε πολλά, κάποια θα είναι λάθος, κάποια θα φιλτράρουμε και θα αναθεωρήσουμε, κάποια η ίδια η εμπειρία θα έρθει να τα ανατρέψει. Μεγαλώνοντας τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μαθήματα για το συναίσθημα, μάς τα διδάσκει ο έρωτας, γιατί είναι τόσο έντονος, που θέλοντας και μη εντυπώνεται εντός μας.

Η κάθε σχέση είτε εξελίσσεται σε πραγματική αγάπη είτε σ’ ένα απλό φλερτ μας δίνει και ένα μάθημα, κάτι σαν απολογιστική που λένε, που έρχεται ο λογαριασμός και βλέπεις τι έφαγες, τι πλήρωσες, αν άξιζε τον κόπο. Αν πρέπει κάτι που κάναμε να επαναληφθεί και σ’ έναν άνθρωπο που θα γνωρίσουμε στην πορεία ή κάτι που πολύ απλά δε λειτούργησε, πληγώσαμε ανθρώπους και καλύτερα να μην το επαναλάβουμε ποτέ ξανά.

Δεν είναι μονάχα το ότι μας μαθαίνουν πράγματα τα οποία αφορούν τη δική μας συμπεριφορά. Μας μαθαίνουν και πράγματα για την ίδια την πορεία της ζωής. Κάθε σχέση μας διδάσκει και από κάτι. Μας κάνει να διαχωρίζουμε όλα όσα αντέχουμε, όλα όσα λέγαμε πως αντέχαμε και τελικά δεν ξέραμε τι λέγαμε, όλα όσα μας ενθουσιάζουν, μας εξιτάρουν, μας συγκινούν. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να σε καθοδηγήσει όχι όπου θέλει εκείνος, αλλά όπου διαλέξεις εσύ να πας, πλάι του.

Κι όταν μια σχέση έρθει στο τέλος της, είτε σου άφησε πίκρα είτε τέλειωσε όμορφα, πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους εκείνους. Οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι οι πρώην. Όχι γι’ αυτά που περάσαμε, όχι γιατί λυπόμαστε για κάτι αλλά γιατί είμαστε ευγνώμονες για τις -ας το πούμε- σημειώσεις που βάλαμε στη βιβλιοθήκη των σχέσεων. Γι’ αυτά που εξαιτίας τους δε θα επαναλάβουμε ξανά, γι’ αυτά που μας έμαθαν εκείνοι να εκτιμάμε ενώ εμείς τα είχαμε δεδομένα, για όλα όσα θα θέλαμε να ξαναζήσουμε, μα ευτυχώς τα ζήσαμε έστω και μια φορά.

Ακόμα και αν έφυγαν από τη ζωή μας πάντα θα κουβαλάμε κάτι από εκείνους. Γιατί αυτό που γίναμε τελικά στην πορεία ήταν γιατί κάποια στιγμή συνταξιδέψαμε. Διαχωρίσαμε ποια είναι χρήσιμα μπαγκάζια και ποια όχι, τα κρατήσαμε και χτίσαμε ένα εαυτό που έχει τα θεματάκια του, μα όπως και να το κάνουμε είναι πιο πλήρης από πριν.

Δεν έχει σημασία αν αυτός που σε δίδαξε κάτι είναι γιατί στο παρελθόν σε πλήγωσε, σε αδίκησε, σε απέρριψε, δε σε σεβάστηκε. Ή μάλλον έχει σημασία, ίσως και μεγαλύτερη, γιατί σε ζόρισε και το ξεπέρασες. Γιατί ακόμη και μέσα από μια κακή φαινομενικά συμπεριφορά, σου έμαθε να είσαι δυνατός και να μάχεσαι. Κι ένα μέρος της δύναμής σου είναι εκείνοι. Και μέσα από αυτό έγινες κι εσύ δύναμη για κάποιους άλλους που ίσως υπήρξαν κι εκείνοι αδύναμοι κάποια στιγμή. Και έγινες κι εσύ δάσκαλος για κάποιον άλλον που σε χρειαζόταν.

Γι’ αυτό, ποτέ δεν πρέπει να κατηγορείς κάποιον που είχες στη ζωή σου. Αρχικά, γιατί εσύ τον διάλεξες κι επέλεξες να περάσεις μαζί του ένα κομμάτι της ζωής σου. Κι επίσης, το σημαντικότερο, γιατί αν τον είχες απορρίψει, ίσως ένα κομμάτι του εαυτού σου, μπορεί να μην το είχες ανακαλύψει και ποτέ. Πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας ένα κομμάτι από τους ανθρώπους που ζήσαμε μαζί. Αισθήματα και μαθήματα. Έτσι πάει.