Οι βραδινοί περίπατοι παίρνουν την κούρασή μας

Βγαίνεις στο μπαλκόνι, ο ουρανός έχει αποκτήσει αυτό το σκούρο μπλε του, λίγο πριν βυθιστεί στην απόλυτη δύση του ηλίου, λίγο πριν αφήσει τα άστρα να λάμψουν με το δικό τους φως. Το αεράκι φυσάει απαλά και το σπίτι δεν μπορεί να σε κρατήσει μέσα. Η ανάγκη για βόλτα γεννά μέσα σου μικρές μα πειστικές τάσεις φυγής, γυρνώντας την ιδέα όλο και πιο έντονα στο μυαλό σου. Αυτό ήτα, θα βγεις! Ντύνεσαι πρόχειρα για έναν μικρό περίπατο.

Με ένα τσιγάρο στο χέρι, νιώθοντας πως ανασαίνεις κάνοντάς το, ξεκινάς κι όπου σε βγάλουν τα βήματά σου. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι. Μια παράξενη ησυχία, λες και με το φως της ημέρας φεύγει μαζί κι όλος ο θόρυβός της. Πιο ωραία η βόλτα χωρίς πολλά αυτοκίνητα να σφυρίζουν σαν τρελά, χωρίς παρανοϊκούς ανθρώπους να φωνάζουν απ’ έξω τους ή κι από μέσα τους, όσο τρέχουν κάτι να προλάβουν. Παρατηρείς ποσό διαφορετικά είναι όλα. Οι δρόμοι, οι βιτρίνες, τα σπίτια, η ίδια ακριβώς διαδρομή στο σκοτάδι μοιάζει αλλιώς.

Προσέχεις πώς αλλάζει ο ουρανός, πόσο πιο έντονα φαίνονται τα αστέρια, πόσο περισσότερο απολαμβάνεις τη θέα της θάλασσας, αν είσαι απ’ τους τυχερούς που την έχουν κοντά τους. Κάθεσαι σε ένα παγκάκι κι αγναντεύεις το απέραντο, αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ενώνεται τόσο αρμονικά η θάλασσα με τον ουρανό. Πώς είναι όλα τόσο μαγικά τη νύχτα;

Μα πώς να μη σε ηρεμεί η νύχτα; Όλα είναι τόσο γαλήνια, που σιγά-σιγά σε παρασύρουν στην ηρεμία τους. Δεν έχεις την ανάγκη να επιταχύνεις και να αγχωθείς, ούτε να πιεστείς για τίποτα. Μόνο να απολαύσεις τη σιωπή και τα φώτα της πόλης. Να ξεφύγεις απ’ την καθημερινότητα, να αναλογιστείς, να σκεφτείς, να σχεδιάσεις. Όσα δεν μπορείς να κάνεις τη μέρα, σου δίνεται η ευκαιρία να τα κάνεις τότε, όσο το περπάτημά σου δίνει ρυθμό στα όνειρά σου.

Όταν το φως υποχωρεί, τα πάντα περνούν άλλη διάσταση. Όλα ηρεμούν κι όσοι ζητούν τη λύτρωσή τους στη νύχτα καταφεύγουν. Μέσα στη μέρα οι περισσότεροι απλά ζουν μηχανικά, σαν προγραμματισμένα ρομπότ. Έτσι έχουν συνηθίσει να ζουν, με πίεση, με άγχος να τα προλάβουν όλα. Ξεχνούν να ζήσουν, να χαρούν τον ήλιο, να περπατήσουν στα σοκάκια, να χαζέψουν τη θάλασσα. Γι’ αυτό χαίρονται το φεγγάρι, καταφεύγοντας στους νυχτερινούς περιπάτους, σαν την τελευταία ευκαιρία να δώσουν νόημα στο εικοσιτετράωρό τους.

Ας κάνουμε κάθε νύχτα έναν περίπατο, όχι γιατί πρέπει αλλά για να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε αυτά που μας χαρίζει. Να αφήσουμε το σκοτάδι να πάρει την κούρασή μας και να πάρουμε μια ανάσα απ’ τις δύσκολες ώρες που περάσαμε τη μέρα που έφυγε. Παίρνοντας δύναμη να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα με περισσότερη ελπίδα και χαρά. Αξίζει ένας περίπατος το βράδυ. Αναλογίσου τι μπορείς να κερδίσεις από μια βραδινή βόλτα. Το δικό σου φως στο φως δε φαίνεται. Έτσι κι αλλιώς χρειάζεται σκοτάδι το φως για να φανεί.

Λοιπόν, απόψε πάμε μια βόλτα; Να αφήσουμε το δικό μας φως να λάμψει. Να πάρουμε κι εμείς μέρος σε αυτή τη γαλήνη. Χαρίζοντας έτσι λίγη ηρεμία στην ψυχή μας. Αξίζει.