Όταν εσύ ο ίδιος δε σε συγχωρείς ποτέ πώς περιμένεις να το πράξουν άλλοι;

Η ελευθερία δεν ορίζεται μόνο με το να μπορείς να πας όπου θες, να κάνεις ό, τι θες ή να πεις ό, τι θες. Η ελευθερία είναι ένα σύνολο εννοιών, σημαίνει πολλά και είναι παντού. Ακόμη και στη κριτική που σου ασκεί κάποιος εσύ είσαι αυτός που του έχεις δώσει την ελευθερία το κάνει κι εσύ είσαι αυτός που μπορεί να επιλέξει αν θα ελευθερωθεί από τη γνώμη του οποιουδήποτε, που ουσιαστικά εξ αρχής δε θα έπρεπε να σε νοιάζει, όμως είναι κάτι που σε κρατάει δέσμιο.

Πώς μπορούμε άραγε να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό να μη δίνει σημασία σε κρίσεις τρίτων, για οποιοδήποτε θέμα που νιώθουμε ότι παραβιάζει τον δικό μας προσωπικό χώρο; Είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας και διαχείρισης; Μήπως φταίμε κι εμείς οι ίδιοι για τη φυλακή αυτή που ίσως ασυνείδητα επιλέγουμε ή μήπως εμείς τους επιτρέπουμε να τη χτίσουν με τον τρόπο μας τους δείχνουμε πως θέλουμε να μας κριτικάρουν;

Αρχικά, οι περισσότεροι άνθρωποι δε χρειάζονται ιδιαίτερο κίνητρο για να ξεκινήσουν να κριτικάρουν κάποιον. Μπορεί να έχουν μέσα τους πικρία, ζήλια ή οτιδήποτε άλλο κι επειδή δεν ξέρουν πώς αλλιώς να το εξωτερικεύουν, αποφασίζουν, τις περισσότερες φορές ασυνείδητα, να σχολιάζουν καυστικά κι έντονα οτιδήποτε κάνει κάποιος είτε κάτι που τους αρέσει είτε κάτι που δεν τους αρέσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καθαρά θέμα δικό μας αν θα επιτρέψουμε σε τέτοιες κριτικές άσκοπες να μας επηρεάσουν ως προς το χειρότερο ή αν θα τις χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας.

Μετέπειτα, όταν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι μια τέτοια κριτική, και δεν έχουμε όμως τη δύναμη να μπορέσουμε να την αποτρέψουμε ως προς την επιρροή της, τότε εμείς είμαστε εκείνοι που επιλέγουμε να ζούμε σ’ αυτή την οδύνη και μόνοι μας χαντακώνουμε τον εαυτό μας να ζει έτσι. Όπως και το ίδιο λάθος κάνουμε όταν εμείς οι ίδιοι κατακρίνουμε τον εαυτό μας έστω και για το παραμικρό λαθάκι που θα πράξουμε. Πώς περιμένουμε λοιπόν, αφού από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι γινόμαστε έρμαια του ίδιου μας του εαυτού, να μην μας ασκούν κριτική οι άλλοι; Εμείς είμαστε εκείνοι που βάζουμε σε πρώτη φάση τον εαυτό μας σε αυτή τη διαδικασία της κρίσης. Όταν σε βλέπει ένας τρίτος να είσαι άνετος και να διαχειρίζεσαι με σιγουριά και με αυτοπεποίθηση το κάθε λάθος και πρόβλημα, δύσκολα θα μπορέσει να σε κρίνει και πόσο μάλλον να σε επηρεάσει. Όταν όμως, σε δει ευάλωτο και κατακρίνεις με την πρώτη ευκαιρία εσένα τον ίδιο, άλλο τόσο θα βρει πάτημα πάνω στην κάθε σου αδυναμία.

Συνεπώς, τη λύση στο πρόβλημα τη δίνουμε εμείς οι ίδιοι. Πολλές φορές κιόλας, εμείς το δημιουργούμε το ίδιο το πρόβλημα. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως εμείς μπορούμε να σταματήσουμε ό, τι έρχεται προς εμάς ακόμη όχι μόνο να το σταματήσουμε αλλά να αποτρέψουμε και την ίδια τη δημιουργία του. Δεν είναι πάντα αδιανόητο να βρίσκουμε τη δύναμη να προστατεύουμε τον εαυτό μας, από ό, τι κι αν έχει τη δυνατότητα να μας πληγώσει, ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές αυτός που μπορεί να μας πληγώσει και να μας φθείρει, δεν είναι άλλος παρά η ίδια μας η σκέψη. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κυριαρχήσουμε επ΄αυτής.