Ψάχνοντας πληροφοριακά για το τι είναι υπομονή, θα τη δούμε σε πολλές περιπτώσεις αναφερόμενη ως αρετή από πολλούς φιλοσόφους και συγγραφείς. Η υπομονή είναι κλειδί, όπλο, άμυνα, εφόδιο, ακόμα και δύναμη. Είναι όμως η υπομονή αρετή; Κι αν υπάρχουν όρια που αν τα ξεπεράσεις γίνεται ανοχή, για ποιον λόγο συνεχίζουμε και την προτείνουμε για λύση, όταν ξεκάθαρα μας ζορίζει;
Η υπομονή είναι κάτι το οποίο δεν το έχουν όλοι κι ας το χρειάζονται οι περισσότεροι. Σε πολλές στιγμές της ζωής μας, είτε στη δουλειά είτε στο σπίτι μας, χρειάζεται να κάνουμε υπομονή για κάποια θέματα που παίρνουν χρόνο. Όμως, υπομονή, θα πρέπει να κάνουμε πάντα; Ή είναι αναγκαίο -με κάποιον τρόπο που φαίνεται αδύνατον να βρεθεί- να διαχωρίσουμε τις καταστάσεις στις οποίες δεν πρέπει ή δε χρειάζεται να κάνουμε, διαλέγοντας τη φυγή και την παραίτηση;
Από επιλογή σταματάς να κάνεις υπομονή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι αρετή, δεν είναι δηλαδή κάτι που το κατέχεις ως χαρακτηριστικό, μα είναι απόφαση την οποία μάλιστα σχεδόν ποτέ δεν παίρνεις χωρίς ζόρι και πάντα σου στοιχίζει και σε φθείρει. Είναι σαν μια μπαταρία που όσο τη χρησιμοποιείς όσο φορτίζει, αυτή χαλάει και δεν έχει καλή αντοχή από ένα σημείο και μετά. Μόνο που σ’ αυτή την μπαταρία δεν υπάρχει ανταλλακτικό.
Όσο ένα άτομο επιλέγει την υπομονή πάνω από το ίδιο με προσωπικό κόστος, τόσο θα καταπιέζει τον εαυτό του φτάνοντας τελικά στην ανοχή. Το λάθος το οποίο συμβαίνει πολλές φορές είναι πως, δε σκεφτόμαστε τον εαυτό μας πριν ξεκινήσουμε να υπομένουμε κάτι αλλά, σκεφτόμαστε τον άλλον που αφορά η εξίσωση, δίνοντάς του προτεραιότητα, περιμένοντας όμως και να το δει και να το εκτιμήσει και να κάνει κάτι γι’ αυτό. Πράγμα για το οποίο σαφώς δεν ενημερώνεται ποτέ.
Είναι μια λεπτή γραμμή που θα πρέπει να προσέχουμε, το τι περιμένουν από εμάς, τι ξέρουν ότι θέλουμε, τι θέλουμε εμείς και τι εμείς περιμένουμε. Δεν ταυτίζονται αυτά τα 4 μεταξύ τους κι εκεί χάνουμε την μπάλα. Γιατί δε θα πρέπει να είμαστε ούτε εγωιστές, αλλά ούτε να καταπατάμε τον εαυτό μας για να είναι κάποιος άλλος καλά, όση αγάπη κι αν υπάρχει. Και το να ισορροπείς ανάμεσα σε αυτές τις έννοιες δεν είναι κάτι εύκολο.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ξέρεις γιατί μένεις και περιμένεις ή γιατί φεύγεις. Όπως σημαντικό είναι να ξέρεις αν νοιάζει τον άλλο τι θα κάνεις και να μην το κάνεις για να προκαλέσεις ενδιαφέρον. Δεν κάνεις υπομονή για τον άλλο, κάνεις για σένα. Δε φεύγεις για να σε κρατήσει κανείς, φεύγεις για σένα. Αν υπομένεις, σημαίνει ότι ήδη κακοποιείς τον εαυτό σου. Αν φοβάσαι επίσης πως φεύγοντας δε θα σου πει κανείς να μείνεις, δεν είναι λόγος για να μείνεις. Ποτέ δεν ήταν.
Συνεπώς, η υπομονή θα λειτουργήσει εξαρτώμενη από τη χρήση που κάνει ο καθένας. Κάνοντας κατάχρηση της υπομονής υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γυρίσει ο τροχός, φτιάχνοντας μια σχέση που δεν είναι ισότιμη ανάμεσα σ’ αυτόν που τη δείχνει κι αυτόν που την εκμεταλλεύεται. Οπότε, αν η υπομονή είναι για μας κατάρα ή αρετή, εμείς αποφασίζουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
