Η κάθε σχέση έχει πάντα μια αρχή κι ένα τέλος. Πριν έρθει η ώρα του χωρισμού, προηγούνται πολλά στάδια. Καβγάδες, διαφωνίες, διαφορές που οδηγούν στο τέλος. Όταν όμως χωρίζουν οι δρόμοι, άραγε έχει καταλάβει κανείς από τους δυο γιατί; Γιατί ήρθε το τέλος τους; Γιατί είπαν τελικά αντίο; Γιατί για να τελειώσει μια σχέση, πάντοτε φταίνε και οι δύο. Ποιος από τους δυο όμως αναλογίζεται τα λάθη του; Μήπως και οι δύο ή μήπως κανείς;
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς αν οι πρώην του έχουν σκεφτεί ή έστω έχουν καταλάβει τα λάθη τους. Μιας κι όταν αποφασίζει ο ένας από τους δύο πως ήρθε η ώρα να φύγει, το μόνο που σκέφτεται είναι τα δικά του συναισθήματα. Το συναισθηματικό φόρτο που ο ίδιος βιώνει. Σκέφτεται τα ξένα λάθη για να ηρεμήσει το εγώ του, που κλωτσάει. Ναι, μετά από καιρό, αφού ηρεμίσει η ψυχή του, ίσως βάλει κάτω τα δεδομένα κι αναλογιστεί και τα δικά του λάθη. Και όταν βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, θα σκεφτεί. Άραγε εκείνος ή εκείνη, έχει καταλάβει; Έχει σκεφτεί γιατί; Έχει βρει τις ολα όσα έκανε;
Είναι πιο δύσκολο να σε αφήνουν από το να αφήνεις.
Γιατί όταν κάποιος φεύγει τελικά, σημαίνει πως προετοιμαζόταν καιρό πριν. Σημαίνει ότι έχει σκεφτεί και έχει καταλήξει πως δεν πάει άλλο. Όσες προειδοποιήσεις και να έχει δώσει το άλλο άτομο σχεδόν ποτέ δεν περιμένει αυτό που πρόκειται να συμβεί. Και τότε γίνεται το αναμενόμενο. Πέφτει από τα σύννεφα και δεν προσγείωνεται σε αφρό. Τότε υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Η μία είναι πως θα ταρακουνηθεί και θα καταλάβει πως πλέον δεν τον παίρνει, πως έφτασε ο κόμπος στο χτένι, πως τώρα είναι αργά. Κι η δεύτερη περίπτωση είναι να πέσει από τα σύννεφα και να κοιτάει αριστερά-δεξιά μήπως καταλάβει από πού στο καλό του ήρθε αυτό.
Και οι δύο περιπτώσεις είναι συχνές. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά το τι μπορεί να σκέφτεται πρώην, αν κατάλαβε κι αν μετάνιωσε. Συνήθως όταν είναι φρέσκος ο χωρισμός για αρκετό καιρό επικρατεί μια σύγχυση στους εγκεφάλους και των δυο. Ο ένας σκέφτεται πώς συνέβη και ο άλλος παλεύει με τον εαυτό του, που τελικά κατάφερε και έφυγε από κάτι που δεν του άξιζε.
Παρόλα αυτά, οι δύο πλευρές εκείνη την πρώτη περίοδο δεν μπορούν να σκεφτούν τη θέση του άλλου. Αν αυτός που έφυγε είναι καλά ή αν αυτός που τον άφησαν βυθίζεται στις τύψεις και στη μελαγχολία. Όταν περάσει αυτή η περίοδος και αν τους νοιάζει να αναλογιστούν, τότε ίσως μπουν στη θέση του άλλου. Πάντα στην αρχή όμως επικρατεί εγωισμός και μετά θλίψη. Ειδικά αν η κατάσταση ήταν δύσκολη και με τον τρόπο που τέλειωσε.
Αυτοί που φεύγουν είναι συνήθως εκείνοι που θα σκεφτούν όταν ηρεμήσουν «αραγε κατάλαβε;» ή «θα πήρε το μάθημα του; Και δε θα ξανά κάνει τα ίδια στην επόμενη σχέση;». Αυτά όμως είναι τα ίδια ερωτήματα που σχεδόν πάντα μένουν αναπάντητα. Και όχι μόνο αναπάντητα, αλλά βασανιστικά. Γιατί δεν έχει νόημα να αναρωτιέσαι αν σε θέλει ο πρώην σου, αν σε σκέφτεται, αν μετάνιωσε.
Δεν έχει νόημα να μετράς τα λάθη του, αλλά τα δικά σου.
Το μόνο σίγουρο είναι πως αν κανείς χωρίσει, για όσο καιρό αναλογίζεται τα δικά του λάθη, βοηθάει τον ίδιο του τον εαυτό να αναδομηθεί και να ενώσει ξανά τα κομμάτια του. Άλλωστε ο καθένας φροντίζει για το δικό του κομμάτι και μπορεί να διορθώσει τα δικά του λάθη. Το τι κάνουν οι πρώην του καθένα, δεν είναι κάτι που μπορεί να καθοριστεί. Άσχετα από το αν το σκέφτεται η μεν και η δε πλευρά.
Στο κάτω-κάτω πάντα θα μένουμε με τον εαυτό μας. Μαζί του ανοίγουμε και θα κλείνουμε τα μάτια μας κάθε μέρα, αυτόν χαιρετήσαμε πρώτο κι αυτόν θα αγκαλιάσουμε στο τέλος της ημέρας -κάθε ημέρας. Αυτός είναι που δεν αλλάζει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
