Στα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με τους παιδικούς μας φίλους

Λένε πως όσο πιο πολλά χρόνια γνωρίζουμε κάποιον, τόσο πιο πολύ ριζώνει στην καρδιά μας. Κι έτσι, φιλίες που ξεκίνησαν στα παιδικά ή στα εφηβικά μας χρόνια και κράτησαν μέχρι που μεγαλώσαμε, έγιναν κουμπαριές. Ζήσαμε μαζί τις λύπες και τις χαρές του άλλου. Κλάψαμε μαζί, γελάσαμε μαζί και μαζί ήπιαμε τα πρώτα μας ποτά. Μαζί βιώσαμε τον πρώτο μας χωρισμό. Μαζί βρήκαμε τον έρωτα της ζωή μας. Κι όμως κάποια στιγμή η ζωή τα φέρνει έτσι και χωριζόμαστε με αυτούς τους φίλους. Άλλοι μετακομίζουν σε άλλη πόλη και άλλοι σε άλλους ηπείρους.

Μα είναι όντως αλήθεια πως με αυτούς που μεγαλώνεις μαζί, δεν μπορείς να τους αντικαταστήσεις; Σίγουρα θα βρεθούν κάποια άτομα στη μετέπειτα ζωή του καθένα μας που θα έρθουν και θα ταιριάξουν. Όμως μπορούν πραγματικά να γεμίσουν το κενό που μας άφησαν αυτοί οι παιδικοί μας φίλοι, εκείνοι που ξέρουμε μια ζωή; Λίγο δύσκολο θα έλεγα. Το κενό που σου αφήνει η απουσία κάποιου που έχεις περάσει τόσα πολλά μαζί του, είναι τόσο μεγάλο που κανείς δε θα μπορέσει να γεμίσει. Σε όποια θέση και αν προσπαθήσει να μπει, πάντα θα χρειάζεται λίγο ακόμα όγκο- που όμως δε θα έχει. Γιατί αυτά τα άτομα που αναγκαστικά φεύγουν από κοντά μας, όσο περνάει ο καιρός, δεν είναι πλέον φίλοι ή κολλητοί μας, έχουν γίνει οικογένειά μας. Κι ένα μέλος της οικογένειάς μας, δεν μπορεί να αντικατασταθεί έτσι απλά.

Έτσι, αναγκαζόμαστε κι εμείς που έχουμε μείνει πίσω να προσαρμοστούμε σε ένα κόσμο που υπάρχουν ναι μεν στη ζωή μας, όμως όχι στην καθημερινότητά μας. Και περιμένουμε με αγωνία να ξανά γυρίσουν στον τόπο μας για να προσθέσουμε λίγες ακόμα στιγμές ευτυχίας στις εκατομμύρια αναμνήσεις που μοιραζόμαστε. Και εκείνοι που έφυγαν, βρίσκονται σε δίλημμα για το πού είναι ευτυχισμένοι και καλύτερα. Γιατί όταν έρχεσαι ξανά κοντά με τον άνθρωπο που μεγάλωσες μαζί, είναι σαν να βλέπεις την αδελφή ή τον αδελφό που είχες να δεις χρόνια. Σας δένουν τόσα πολλά που η χαρά είναι τεράστια και στην πρώτη αγκαλιά στο αεροδρόμιο ή στο λιμάνι, τρέχουν δάκρυα χαράς. Όμως, όταν έρχεται η ώρα να αποχωριστείτε ξανά, νιώθεις σαν να σου ξεριζώνουν ένα κομμάτι που δε θες ν’ αφήσεις. Γιατί είναι δικό σου κι έχει θέση μες στην ψυχή σου. Και τότε, στην αίθουσα των αναχωρήσεων, έρχονται τα δάκρυα της λύπης.

Γιατί ξέρεις, πως ξανά χάνεις το κομμάτι που σου λείπει. Και θα γίνεται κάτι αστείο και εκείνος ο άνθρωπος που τόσο αγαπάς δε θα είναι εκεί να γελάσει μαζί σου. Δε θα είναι μπροστά σε αστεία σκηνικά με την παρέα ή μπροστά σε καβγάδες για να σε υπερασπιστεί. Όχι πως οι άλλοι φίλοι δεν μπορούν να το κάνουν. Μα όπως και να το κάνουμε, αυτοί που είναι οικογένειά σου και καλά ριζωμένοι στην καρδιά σου, είναι αλλιώς -και θα σε υπερασπίζονταν αλλιώς .

Όσα χρόνια και να περάσουν, όπου και να πάνε, ό,τι και να γίνει. Μπορεί να είναι μακριά, όμως ζούνε μέσα σου. Και κανείς δεν μπορεί να στους πάρει μακριά από εκεί. Και με λίγη υπομονή, θα ξανά χτιστούν καινούργιες αναμνήσεις στον σωστό χρόνο. Και θα ξανά έρθουν τα δάκρυα της χαράς αλλά και δυστυχώς της λύπης. Και αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναγκαστικό. Και πού ξέρει κανείς; Ίσως κάπου, κάποτε να βρίσκεστε όλοι μαζί ξανά στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα. Και το μόνο που θα μπορεί να σας χωρίσει να είναι οι ώρες της δουλειάς. Όχι εκατοντάδες χιλιόμετρα και ωκεανοί.

Και στο τέλος πάντα θα σας μένει μια στιγμή χαραγμένη· η πρώτη και η τελευταία αγκαλιά, στο έλα και στο αντίο. Πάντα θα μένει αυτή η σφιχτή αγκαλιά πριν πεις το «καλώς ήρθες» και μετά το «αντίο, να προσέχεις». Και φεύγοντας θα γυρνάς το κεφάλι σου κοιτώντας όχι απλά ένα άτομο που αφήνεις πίσω ή που φεύγει, αλλά κάποιον που σου έχει χαρίσει τόσα πολλά, που αν δεν τον είχες στη ζωή σου ξέρεις πως δε θα ήσουν το άτομο που είσαι τώρα. Και το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η σχέση θα σου χαρίσει άλλα τόσα, γιατί συνεχίζεται!

Αφιερωμένο στις «αδελφές» μου Ολυμπία, Βάνα και Βέρα. 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!