Στη σχέση μπλέκονται οι χαρακτήρες κι οι συνήθειες

Συμβιώνοντας μ’ έναν άλλον άνθρωπο ή ακόμα κι αν μόνο τον έχεις στη ζωή σου ως σύντροφο, είναι επόμενο να υιοθετήσεις συνήθειες, χαρακτηριστικά ακόμη και τρόπο σκέψης κι αντιλήψεις από εκείνον. Μερικές φορές είναι καλό και φέρνει την ολοκλήρωση ενός χαρακτήρα, άλλες φορές όμως οδηγεί στην καταστροφή. Πότε είναι δυνατόν αν καταλάβουμε αν κάποιος μας δίνει τα καλύτερα στοιχεία του χαρακτήρα του και πότε αυτά μας κάνουν κακό;

Αρχικά σε μια μακροχρόνια σχέση, είναι συχνό φαινόμενο, το ζευγάρι να γίνει ένα. Δηλαδή να υπάρχουν κοινές συνήθειες, κοινή γνώμη για κάτι ακόμα και κοινό γούστο, με αποτέλεσμα να μη διαφέρει ο ένας από τον άλλον και το εγώ γίνει να εμείς. Είναι σχεδόν απίθανο να βρει κανείς στην πορεία της ζωής του έναν άνθρωπο, ο οποίος να είναι ακριβώς ίδιος μ’ εκείνον. Όποτε συνεπώς, για να γίνει ίδιος σημαίνει πως άφησε πίσω τον τον εαυτό του με αποτέλεσμα να μοιάζει όλο και περισσότερο στον σύντροφό του.

Για παράδειγμα, σ’ ένα ζευγάρι όπου ο ένας δεν καπνίζει, έχει την απαίτηση από τον άλλον να κόψει κι εκείνος το κάπνισμα. Το άλλο άτομο με την πάροδο του χρόνου πιθανώς, θα κάνει την υποχώρηση και θα σταματήσει. Αυτόματα ένα κομμάτι του εαυτού του το αποχωρίζεται. Προφανώς κι είναι καλύτερο για την υγεία του το να κόψει το κάπνισμα, όμως αυτή την απόφαση πρέπει να την πάρει ο ίδιος για τον εαυτό του κι όχι να τον υποχρεώσει κάποιος. Βέβαια υπάρχει κι η άλλη επιλογή, από την αρχή να το ξεκόψεις και να πεις «Εγώ αυτός είμαι κι αν σ’ αρέσω» και να σταματήσει εκεί το θέμα. Μετά, η επιλογή είναι του άλλου αν θα συνεχίσει να είναι μαζί σου, ακόμα κι αν κάποια πράγματα δεν του αρέσουν.

Όμως, ποια είναι η γραμμή που διαχωρίζει το σε ποια πράγματα πρέπει να κάνουμε την υποχώρηση για τον άλλον και σε ποια όχι; Αξίζει τελικά να χάνεις μικρά κομμάτια του εαυτού σου για να είσαι με κάποιον, ενώ την ίδια στιγμή θα μπορούσες να είσαι ακριβώς όπως θες, με κάποιον άλλον; Και τι είναι αυτό που μας σταματάει από το να το κάνουμε;

Ποτέ δε θα ξέρεις αν έχεις πάρει τη σωστή απόφαση μέχρι να έρθει το τέλος. Τότε θα φανεί αν άξιζε. Το μόνο σίγουρο είναι, πως τα κομμάτια που παίρνουμε υποσυνείδητα από τον άλλον, καλό θα ήταν να τα φιλτράρουμε πρώτα για το καλό το δικό μας. Γιατί, ίσως να ολοκληρωθούμε μέσα από αυτά, ίσως αυτά να ήταν τα κομμάτια που μας έλειπαν τόσο καιρό και δεν ξέραμε ότι τα χρειαζόμασταν. Μπορεί όμως να μείνουμε μισοί, αν επιλέξουμε λάθος. Και το πιο σημαντικό είναι, να μη χάσουμε ποτέ αυτό που πραγματικά είμαστε για χατήρι κάποιου άλλου.   Ούτως ή άλλως όταν κάποιος είναι μαζί μας, είναι γιατί όταν μας γνώρισε την πρώτη φορά του άρεσε κάτι σ’ εμάς. Γιατί να αλλάξει λοιπόν αυτό στην πορεία και να μην μπορεί ο ένας ν’ αποδεχτεί τον άλλον πραγματικά;

Το μυστικό είναι ένα. Ν’ αγαπάς και να θαυμάζεις τον εαυτό σου γι’ αυτό που ήταν τόσα χρόνια κι όχι γι’ αυτό που θέλησε κάποιος να σε κάνει. Το αν θα το δεχτείς ή όχι, είναι δική σου επιλογή. Φρόντισε λοιπόν να αξίζει τον κόπο κι αν την κάνεις, πάρε όλη την ευθύνη.