Το κακό που μας έκαναν ήταν για καλό

Απ’ την αρχή της ζωής μας, από τότε που ξεκινάμε να συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει γύρω μας, κρατάμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπάνε, που μας βοηθάνε, που γενικά μας κάνουν καλό. Έχουμε δίπλα μας άτομα με τα οποία περνάμε καλά, διασκεδάζουμε, γελάμε, μας συμβουλεύουν στις δύσκολες στιγμές και πάντα σκέφτονται το καλό μας. Έχει αναρωτηθεί, όμως, κάποιος από μας, τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας οι άνθρωποι που μας φέρονται άσχημα; Οι άνθρωποι που μας διαχειρίζονται με τον τρόπο τους και πάντα μας καταφέρνουν;

Αυτοί που μας απογοήτευσαν είτε κατά λάθος είτε εσκεμμένα γιατί δε νοιάστηκαν για μας; Αυτοί που μας πλήγωσαν; Αυτοί που δεν πίστεψαν σε εμάς; Τελευταία, σκέφτομαι τι χρήσιμο μπορεί να πάρει κανείς από τέτοιες σχέσεις κι ανθρώπους και κατέληξα στο συμπέρασμα πως όσο καλό μας κάνουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα άλλο τόσο καλό –ίσως και περισσότερο– μας έκαναν κι εκείνοι που μας απέδειξαν πως δεν αξίζουν να ‘ναι στη ζωή μας.

Αρχικά, πρέπει να αναλογιστούμε πως εγκαταλείποντας μια κατάσταση που μας δυσανασχετεί, βγαίνουμε πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη δυσκολία. Όταν ζούμε, συνεργαζόμαστε ή αναγκαστικά συναναστρεφόμαστε άτομα με χειριστική συμπεριφορά, μαθαίνουμε να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να κινεί τα νήματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, ανάλογα με τις δικές του αρέσκειες.

Όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με ένα άτομο που, χωρίς δεύτερη σκέψη, δε θα πιστέψει σε εσένα και θα σου πει «Δε θα τα καταφέρεις είναι δύσκολο για ‘σένα!», αυτόματα έχεις πιο πολύ πείσμα και πιστεύεις όσο ποτέ πριν στον εαυτό σου. Όταν διαλύεται μια σχέση που είχες, είτε ερωτική αλλά και φιλική, γιατί εμπιστεύθηκες πολύ, γιατί ανοίχτηκες πολύ, μαθαίνεις να ‘σαι πιο επιφυλακτικός και να μη μιλάς τόσο εκεί που δεν πρέπει.

Άρα φτάνουμε στο συμπέρασμα πως όσοι άνθρωποι πιστεύαμε πως μας έχουν κάνει κακό, στην πραγματικότητα μας έχουν κάνει όχι απλώς καλό αλλά αυτό που είμαστε. Μέσα απ’ τις δυσκολίες, που μας έβαλαν εκείνοι να περάσουμε, χτίσαμε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας. Γίναμε πιο δυνατοί, επιμελείς, επιφυλακτικοί, ανθρώπινοι, ήρεμοι, λιγομίλητοι, ευαίσθητοι, τρυφεροί, σοβαροί, ανεξάρτητοι. Πότε να μη σκεφτείς πως κάθε σχέση που έχεις στη ζωή σου πάει χαμένη ή πως σου στέρησε χρόνο. Πάντα κάτι περνούμε από κάποιον, είτε ήρθε για καλό είτε όχι.

Μία πρόποση, λοιπόν, κι ένα τεράστιο «ευχαριστώ» σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που ποτέ δεν πίστεψαν σε εμάς, γιατί εμείς πιστέψαμε. Σε εκείνους που ποτέ δε μας αγάπησαν πραγματικά, γιατί μάθαμε πώς είναι να αγαπάς. Ποτέ δε θέλησαν κάτι αληθινό από εμάς, παρά μόνο να μας εκμεταλλευτούν προς όφελός τους, κι έτσι δε χρησιμοποιούμε κάποιον για δικό μας σκοπό. Ευχαριστούμε που δε μας φερθήκατε με τον τρόπο που μας άξιζε, γιατί μάθαμε έτσι τι αξίζουμε. Ευχαριστούμε για τα ψέματα, γιατί μάθαμε να ‘μαστε ειλικρινείς. Ευχαριστούμε για τον άσχημο τρόπο συμπεριφοράς, γιατί μάθαμε να ‘μαστε ευγενικοί και ανθρώπινοι με τους γύρω μας. Ευχαριστούμε που προσπαθήσατε αρκετά να μας πείσετε πως είναι αδύνατον να κάνουμε κάτι, γιατί μάθαμε να ενθαρρύνουμε κάποιον -κι ας μην τα καταφέρει.

Ευχαριστούμε για τον άνθρωπο που μας έχετε κάνει, γιατί χωρίς εσάς δε θα τα είχαμε καταφέρει!