Γενικά από τη ζωή μας, περνάνε αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι, μας τραβάνε την προσοχή. Και τότε είναι που ξεκινάμε και τοποθετούμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις μαζί τους όλο και πιο συχνά. Σε μια έξοδο, σ’ ένα εστιατόριο, σ’ ένα σινεμά ακόμα και στο πρώτο φιλί. Κι όταν δεν πραγματοποιούνται οι σκέψεις μας κι οι επιθυμίες μας που αφορούν σ’ ένα άτομο τα συναισθήματα γίνονται εντονότερα.
Κι όσο πιο παλιά πάει η ιστορία, τόσο πιο μεγάλο και το απωθημένο. Κι όσο μεγαλύτερο το απωθημένο, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος.
Κι όσο συνεχίζει να περνάει ο καιρός, τόσο αναρωτιόμαστε «Γιατί δε μίλησα ποτέ;» ή «Γιατί δεν έκανα κάποια κίνηση;». Μα η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές όταν δεν είμαστε σίγουροι για τους εαυτούς μας, αφήνουμε τον άλλον να «κάνει παιχνίδι» και να κινηθεί όπως εκείνος θεωρεί καλύτερα. Παρόλ’ αυτά όσα βλέμματα κι αν υπάρξουν, όσες κινήσεις κι αν γίνουν από τη δική μας πλευρά -όταν βρούμε το κουράγιο- δεν έρχεται πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μπορεί το άλλο άτομο να μην είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα δείγματα, μπορεί να έχει μόλις βγει από μια σχέση και να μη θέλει να τα δει ή ακόμα μπορεί να τα βλέπει και να τα αγνοεί.
Αν το θελήσαμε κάποτε εμείς τόσο πολύ, το ερώτημα είναι γιατί δε ρισκάραμε; Γιατί δε σταθήκαμε εκεί μπροστά και δεν κάναμε μια συνειδητή κίνηση η οποία θα μας έδινε μια απάντηση και σίγουρα θα μας γλίτωνε χρόνο και συναισθήματα; Είναι τόσο δύσκολο άραγε να ρισκάρουμε κι ας χάσουμε; Φοβόμαστε τόσο πολύ την απόρριψη;
Συνήθως, όταν πάμε να κάνουμε μια κίνηση την οποία δεν έχουμε ξανά κάνει, ακόμα και αν τα συναισθήματά μας είναι πολύ δυνατά για το άτομο που έχουμε απέναντί μας, φοβόμαστε έντονα το συναίσθημα της απόρριψης. Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό να εκδηλώσουμε αυτό το συναίσθημα και να έχουμε τις αμφιβολίες μας.
Το θέμα είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε εκατό τις εκατό σίγουροι, ότι θα έχουμε την αντιμετώπιση που θα θέλαμε από τον άλλον. Ναι λοιπόν, όσο αισιόδοξοι και να είμαστε πάντα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας μήπως «φάμε άκυρο» και για αυτό θα πρέπει πριν την οποιαδήποτε μας κίνηση να είμαστε προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε απάντηση.
Πάνω από όλα όμως, θα πρέπει να τιθασεύσουμε τον εαυτό μας. Όχι να σταματήσει να έχει αμφιβολίες απαραίτητα αλλά να μη φοβάται. Να μη φοβάται να δείξει τα πραγματικά του συναισθήματα, να μη φοβάται να ρισκάρει και ας χάσει τελικά. Να μάθει να εμπιστεύεται τον εαυτό του και να μην ταυτίζει την αξία του με την αποδοχή των άλλων.
Το ρίσκο που παίρνει ένας άνθρωπος που αγαπάει, μπορεί να του χαρίσει τα πάντα ή να μην του προσφέρει τίποτα παραπάνω απ’ αυτα που ήδη έχει. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρόκειται να αφαιρέσει κάτι από τη ζωή του.
Ίσως σε κάποια στιγμή της ζωής μας, να έχουμε αφήσει κι εμείς ανθρώπους να φύγουν από τη ζωή μας χωρίς να τους πούμε τι πραγματικά νιώθουμεγια αυτούς κι αυτό είναι κρίμα. Γιατί ίσως χάσαμε κάτι που θα άξιζε να ζήσουμε. Το θέμα είναι ότι δε θα μάθουμε ποτέ γιατί δε ρισκάραμε τότε. Όμως αυτό δε σημαίνει πως θα ξανά γίνει στο μέλλον.
Σε κάθε ευκαιρία που αισθανόμαστε φόβο, θα πρέπει να βρίσκουμε το θάρρος. Θάρρος για να βρούμε και να ζήσουμε αυτό που μας αξίζει. Γιατί όσο γεμίζουμε τις σχέσεις μας με αγωνία, φόβο κι αμφιβολίες δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα. Και σίγουρα δε θα ζήσουμε αυτό που ονειρευόμαστε ή αυτό που σκεφτόμασταν τόσο καιρό πως θέλουμε να ζήσουμε.
Άρα ποιο το νόημα να φοβόμαστε την ανταπόκριση του άλλου ενώ υπάρχουν πιθανότητες να κατακτήσουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας; Μια κίνηση και λίγες λέξεις είναι αυτά που μας χωρίζουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
