Άνθρωποι-σταθμοί στη ζωή μας!

Απ’ τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι και τη στιγμή που θα φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή συναντάμε χιλιάδες άτομα, με πρώτα στη σειρά τους γονείς και τους συγγενείς μας. Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, συναναστρεφόμαστε κι άλλα άτομα, δημιουργούμε στενές σχέσεις και μέσα απ’ αυτές ωριμάζουμε.

Μερικοί άνθρωποι είναι απλά διερχόμενοι, υπάρχουν όμως κι αυτοί που ήρθαν στη ζωή μας κι έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένοι μέσα μας. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει απαραίτητα ότι συνεχίζουν να πορεύονται μαζί μας, σημαίνει όμως πως δεν πέρασαν απαρατήρητοι –αφού είχαν κάτι να μας προσφέρουν, κάτι να μας μάθουν, κάτι ικανό να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους– αποτελώντας σταθμούς.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή μας είναι σαν ένας χάρτης και πάνω του με κόκκινες καρφίτσες σημειώνουμε τα πρόσωπα-σημεία που αξίζουν να μείνουν και μας θυμίζουν περιόδους της διαδρομής μας αυτής. Είναι σημαντικό για όλους τους ανθρώπους να συναντούν άτομα ίσως καλύτερα ή διαφορετικά απ’ τους ίδιους, γιατί μόνο έτσι αποκτούν εμπειρίες, διευρύνουν τους ορίζοντές τους και προοδεύουν κι οι ίδιοι.

Κάθε σχέση είναι μία εμπειρία και πρέπει συνεχώς να εμπλουτίζουμε την ψυχή μας, να δίνουμε τροφή στο μυαλό και να αποκομίζουμε ό,τι θεωρούμε εμείς αξιομνημόνευτο από κάθε άνθρωπο. Φυσικά, τη στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποιον δεν μπορούμε συνήθως να καταλάβουμε τι έχει να μας προσφέρει, όμως καθώς ο χρόνος περνά είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τον αντίκτυπο που θα ‘χει πάνω μας. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ‘ναι ένα πρόσωπο απ’ τον φιλικό μας κύκλο, κάποιος τελείως διαφορετικός από μας, μια καθηγήτρια γερμανικών ή ένας περασμένος έρωτας που μας δίδαξε πολλά. Αυτές, λοιπόν, τις παρουσίες τις εκτιμάμε λίγο περισσότερο και πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που γνωρίσαμε αυτές τις προσωπικότητες. Ακόμη πιο τυχεροί, όμως, αν δεν τις έχουμε χάσει απ’ τη ζωή μας και συνεχίζουν να μας εμπνέουν.

Χωρίς απόλυτη σιγουριά καμία γνωριμία δεν είναι τυχαία. Όλοι έρχονται για κάποιο λόγο κι είναι στο χέρι μας αν θα τους κρατήσουμε. Εμείς έχουμε την ευθύνη των πράξεών μας και με την εμπειρία της ηλικίας καλούμαστε να διαχειριστούμε μόνοι μας την οποιαδήποτε κατάσταση. Σαφώς, όσο πιο ώριμοι είμαστε μπορούμε να κάνουμε και λιγότερα λάθη, έχοντας πρώτα μάθει από προηγούμενες καταστάσεις. Το να μεγαλώνουμε δεν είναι μια εύκολη διαδικασία και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει ούτε να αποφύγουμε τον πόνο, αλλά ούτε και να μας δώσει εγγυήσεις.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι σχέσεις είναι δύσκολες, απρόβλεπτες και χρειάζονται προσπάθεια κι επιμονή. Αν, όμως, βρούμε τα κατάλληλα άτομα, να φροντίσουμε να τα κρατήσουμε στη ζωή μας όσο περισσότερο γίνεται. Κι εμείς οι ίδιοι να θυμόμαστε ότι όπως κάποιος μπορεί να βγάλει τον καλύτερο εαυτό μας, έτσι κι εμείς μπορούμε να προσφέρουμε τα ίδια και περισσότερα, αν το θελήσουμε.

Αναφορικά με τα πρόσωπα-σταθμούς είναι άτομα ανοιχτόμυαλα, που δε μας περιορίζουν, γιατί αλίμονο αν περιβαλλόμασταν από τέτοια άτομα. Αν δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, τότε ο κύκλος που έχουμε παύει να καλείται έτσι· λέγεται κλουβί και πρέπει να αποδράσουμε το συντομότερο δυνατόν απ’ αυτό. Άλλο ένα χαρακτηριστικό τους είναι οι γνώσεις που κατέχουν, οι εμπειρίες που έχουν ζήσει, τα ιδανικά που ασπάζονται και κυρίως η οπτική τους για τον κόσμο. Δεν υποπίπτουν σε στερεοτυπικές αντιλήψεις, δε χειραγωγούνται από δήθεν αρχές που φαντάζουν πανάκεια κι η αύρα που εκπέμπουν σε προϊδεάζει για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που διαθέτουν. Υπάρχουν άλλα τόσα χαρακτηριστικά που σίγουρα διαθέτουν, όπως κι ελαττώματα (ουδείς αναμάρτητος ), όμως είναι δευτερεύουσας σημασίας, εφόσον εμείς ταιριάξουμε μαζί τους.

Πρόσωπα-σταθμοί μπορεί να ‘ναι ο οποιοσδήποτε κι εμείς οι ίδιοι να αποτελέσαμε αντίστοιχα τέτοιους σταθμούς για κάποιους. Το σίγουρο είναι ότι λίγα αρώματα μας ταιριάζουν και μένουν στο δέρμα μας. Καθένας έχει τη δική του μυρωδιά κι όταν βρούμε αυτήν που μας ταιριάζει, δύσκολα την αποχωριζόμαστε. Η ζωή είναι πιο μικρή απ’ ό,τι νομίζουμε, γι’ αυτό ας φροντίσουμε να τολμάμε. Ας μη στεκόμαστε σαν παρατηρητές, αλλά ας μπούμε στο τρένο που θα μας πάει εκεί που δεν έχουμε ξαναπάει. Ας μην ανεβούμε σε ‘κείνο που ξέρουμε τη διαδρομή, αλλά σε εκείνο που μυρίζει υπέροχα.

Γιατί, άλλωστε, να χάσουμε την ευκαιρία να προσθέσουμε μία ακόμη κόκκινη καρφίτσα στον χάρτη μας;