Έρωτας είναι αυτό που δεν μπορείς να περιγράψεις

Τόσο απρόσμενα, τόσο ξαφνικά έρχεται και σου χτυπά την πόρτα. Ανοίγεις δίχως να ξέρεις ποιος είναι, όμως τον υποδέχεσαι λες κι είναι ένας γνώριμος φίλος. Τη στιγμή που τον αντικρίζεις δε συνειδητοποιείς όλα αυτά που νιώθεις, γιατί πολύ απλά σε έχει ήδη καρφώσει με το βέλος του. Είναι και γρήγορος. Δεν προλαβαίνεις να κρυφτείς.

Ο έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα. Ο έρωτας είναι το αποτέλεσμα χιλίων δύο συναισθημάτων που συγχυσμένα νιώθουμε κάθε φορά που αντικρίζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο ή ακόμα κι όταν απλά το σκεφτόμαστε. Για κάθε άνθρωπο είναι αλλιώς και τον βιώνει με μοναδικό τρόπο. Για να δούμε μία εκδοχή του.

Έρωτας είναι να βλέπεις εκείνον τον άνθρωπο κι η καρδιά σου να χτυπάει σε έξαλλους ρυθμούς. Έρωτας είναι να ακούς τη φωνή του σαν μελωδία και κάθε μέρα να προσμένεις να ‘στε μαζί. Η αστείρευτη χαρά που ξεχειλίζει από μέσα σου και θες να πηδήξεις στην αγκαλιά του, το ηλίθιο χαμόγελο που έχεις, είναι κι αυτά έρωτας.  Το μυστήριο σε όλο αυτό είναι ότι μόνο εσύ τα βλέπεις αυτά στον άλλο. Είναι λες και για όλους τους υπόλοιπους είναι αόρατα αυτά τα χαρακτηριστικά που εσύ ερωτεύτηκες. Δεν τα παρατηρεί κανείς, μόνο στα δικά σου μάτια φαντάζουν όλα έξω του και μέσα του τόσο ιδανικά.

Κι αυτό που λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός ισχύει, εν μέρει. Εσύ νομίζεις πως τα ελέγχεις όλα, όμως στην πραγματικότητα βρίσκεσαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα που σε ρουφά ολοένα και βαθύτερα. Δεν παρατηρείς τι συμβαίνει γύρω σου, πιστεύεις πως το κάνεις. Χάνεις την επαφή με τον κόσμο, όλα φαίνονται ασήμαντα κι επιλύσιμα. Εσύ πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και τα μάτια σου θα ανοίξουν μόνο όταν το πλοίο σας χτυπήσει ύφαλο.

Τότε μόνο θα συνειδητοποιήσεις την κατάστασή σου, θα κοιτάς παλιές συνομιλίες σας και θα αναρωτιέσαι πώς έγραφες εσύ τέτοια γλυκανάλατα λόγια. Αλλά έτσι λειτουργεί ο έρωτας, σαν το πιο βαρύ ναρκωτικό που δοκίμασες κι η επίδρασή του δεν έσβησε ποτέ. Γι’ αυτό είναι, άλλωστε, και τόσο εθιστικός, γι’ αυτό με κάθε αφορμή τον ζητάμε και πέφτουμε με τα μούτρα δίχως εγγυήσεις.

Υπάρχει, όμως, και μία άλλη εκδοχή. Είναι εκείνη που δεν την καταλαβαίνεις απ’ την αρχή. Περνάει καιρός, μπορεί να ξεκινήσει κι ως φιλία, όμως με την πάροδο του χρόνου ανακαλύπτεις πως οι κινήσεις, οι ώρες που περνάς με τον άλλο, η μυρωδιά του είναι στοιχεία που σ’ αρέσουν κι υποσυνείδητα τα αναζητάς σε άλλους. Μέσα σου συγκρίνεις το άτομο αυτό με τους υπολοίπους που συναντάς και ψάχνεις κάτι ίδιο. Τότε είναι που συνειδητοποιείς πως αυτό είναι το άτομο που ψάχνεις και πως ό,τι έχει πάνω του το έχεις ερωτευτεί.

Τον έχεις ερωτευτεί ολοκληρωτικά χωρίς καν να το καταλάβεις κι απ’ αυτό ανθίζει ό,τι πιο όμορφο θα ζήσεις. Πόσες είναι οι φορές που δεν παραδεχόμαστε τα συναισθήματά μας; «Αποκλείεται» λέμε στον εαυτό μας, μπας και μας πείσουμε. Ξέρουμε μέσα μας τι αισθανόμαστε, αλλά για κάποιο, δικό μας, άγνωστο λόγο φοβόμαστε να το εκδηλώσουμε. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια των φίλων μας και παρακαλάμε να πουν αυτό που εμείς βλέπουμε, αλλά δε λέμε.

Όταν, όμως, το πουν εκείνοι τους κοιτάζουμε δήθεν έκπληκτοι και παίρνουμε την επιβεβαίωση που είχαμε ανάγκη. Γιατί περί αυτού γίνονται όλα. Οι άνθρωποι πρέπει να τολμάμε, να μην κρύβουμε όσα νιώθουμε κι ειδικά απ’ τα άτομα που αγαπάμε περισσότερο απ’ όλα. Αν δε μιλήσεις, αν δεν κάνεις το πρώτο βήμα, πότε δε θα μάθεις τι αισθάνεται ο άλλος για σένα. Όταν νιώθεις κάτι, συνήθως έχεις δίκιο∙ οπότε τόλμησε, μη χαραμίζεις έτσι τον χρόνο. Ο άνθρωπός σου σε περιμένει κι είναι ίσως εξίσου ερωτευμένος μαζί σου.

Κι επειδή ο έρωτας κρύβεται στα πιο απίθανα σημεία, φρόντισε να μην τον χάσεις. Αν ποτέ σου αισθανθείς τα γόνατά σου να λυγίζουν, την ανάσα σου να κόβεται, το μυαλό σου να παίζει ασταμάτητα στιγμές που είστε μαζί και την καρδιά σου να πονά, τότε είσαι οπωσδήποτε ερωτευμένος και –να ξέρεις– αυτό δε συμβαίνει καθημερινά. Δεν ερωτευόμαστε τον κάθε τυχόντα που συναντάμε στον δρόμο.

Το βέλος μας έχει χτυπήσει μόνο αν η καρδιά μας χτυπάει με τον πιο μπερδεμένο σωστό τρόπο κι οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν ούτε τα μισά αισθήματά μας.