Η αδικημένη τέχνη των γκράφιτι

Τα τελευταία χρόνια το γκράφιτι έχει εξελιχθεί αρκετά, αν αναλογιστούμε την έως σήμερα πορεία του. Ξεκίνησε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ το 1960 και κατέφθασε στην Ευρώπη είκοσι χρόνια αργότερα. Πλέον έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας, αφού καθημερινά βλέπουμε έργα καλλιτεχνών να στολίζουν κτήρια, τρένα και πλατείες.

Βέβαια, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν άτομα που κατακρίνουν τα γκράφιτι, επιμένοντας να μην τα θεωρούν τέχνη. Κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα, είναι τελείως άδικο και παράλογο να συμβαίνει. Δεν έχει καμία διαφορά, ούτε λιγότερη αξία, μια εικόνα αποτυπωμένη πάνω σε έναν τοίχο απ’ ό,τι σε έναν καμβά. Η τέχνη διαρκώς εξελίσσεται και βρίσκει νέα σημεία για να αναδείξει το μεγαλείο της.

Επιτέλους, έφτασε και στην Πάτρα και τα τελευταία χρόνια, μέσω του ArtWalk, πολλές πολυκατοικίες έχουν μετατραπεί σε ενδιαφέροντα σημεία, που έχουν να περάσουν κάποιο μήνυμα, να πουν μια ιστορία και να κάνουν αυτή την πόλη πιο όμορφη, πιο ζωντανή και σίγουρα πιο καλλιτεχνική.

Υπάρχουν εγκαταλελειμμένα κτήρια, βρόμικοι τοίχοι, σχολεία μουντά. Όλα αυτά θα δείξουν πολύ πιο ωραία, αν το κράτος συνεχίσει να υποστηρίζει τους καλλιτέχνες αυτούς και το urban στοιχείο. Οι περαστικοί θα στέκονται να χαζεύουν τις ζωγραφιές, θα ψάχνουν το μήνυμα (ή απλά το συναίσθημα) πίσω από αυτές, και κάθε σημείο της πόλης θα αναδειχθεί. Θα πάψει να δείχνει βαρετό. Αντιθέτως, θα ζωντανέψει, θα γίνει φωτεινό και πολύχρωμο. Αυτό ακριβώς που χρειάζεται κάθε πόλη.

Είναι σημαντικό τα νεαρά άτομα να ‘χουν καλλιτεχνική παιδεία, να μην τρομάζουν και να μην κατηγορούν οτιδήποτε νέο και πρωτοποριακό συμβαίνει. Πρέπει να ‘χουμε κρίση κι επιτέλους να αρχίσουμε να σεβόμαστε τα άτομα που θέλουν και προσπαθούν μέσα απ’ την τέχνη τους να αφυπνίσουν συνειδήσεις και να ομορφύνουν όχι μόνο μια ή δύο πόλεις αλλά ολόκληρη την Ελλάδα. Μέσα από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο συνεργάζονται, έρχονται σε επαφή και μαθαίνουν ο ένας τον άλλο. Φέτος είχαμε την τύχη μερικοί απ’ τους καλλιτέχνες να ‘ναι οι: Gera 1, ECB, AFK κ.α.

Η ειρωνεία είναι πως το γκράφιτι μπορεί να θεωρηθεί παράνομο την ίδια στιγμή που καλείται ως τέχνη. Δεν είναι αδίκημα και δεν ποινικοποιείται, αρκεί φυσικά να μην καταστρέφει αρχαιολογικούς χώρους ή αγάλματα. Πρέπει να υπάρχουν όρια και να σεβόμαστε τον κάθε χώρο. Δεν είναι όλα τα μέρη ίδια και δεν αρμόζει σε όλους τους χώρους ένα γκράφιτι. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να κατανοήσουν όσοι επιθυμούν να ξεκινήσουν αυτή την τέχνη. Υπάρχουν άτομα που έχουν τιμωρηθεί, όμως πλέον κι ο κόσμος καταλαβαίνει και τους στηρίζει κι οι ίδιοι είναι σίγουροι για τη δουλειά τους.

Στο Λονδίνο, για παράδειγμα, υπάρχουν ειδικοί χώροι που παραχωρεί το κράτος, έτσι ώστε καλλιτέχνες αλλά κι ερασιτέχνες να εξασκούνται, να εκφράζονται και να γίνονται καλύτεροι. Επίσης δίνεται η δυνατότητα και σε άτομα που θέλουν να μάθουν και να αναπτύξουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Ευτυχώς για μας, σταδιακά γινόμαστε πιο προοδευτικοί, δε μένουμε κολλημένοι στις παλιές ιδέες και δίνουμε τη δυνατότητα σε άτομα να δοκιμάσουν και να μάθουν την κουλτούρα και την τέχνη των γκράφιτι που δεν έμαθαν στο σχολείο.

Η Ελλάδα είναι καιρός να επιστρέψει και πάλι στον χώρο της έκφρασης και της δημιουργίας. Δε μας λείπει τίποτα, αποτελούμε έμπνευση γι’ άλλους, οπότε ήρθε ο καιρός να αποτελέσουμε και για μας τους ίδιους.