Κάποτε κοινωνικοί, άλλοτε μοναχικοί

Κάθε πρωί, ένα ξυπνητήρι κουδουνίζει στο κεφάλι μας κι εμείς ζαλισμένοι προσπαθούμε να ντυθούμε βιαστικά, μην τυχόν αργήσουμε στη δουλειά. Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα. Τα απογεύματα, όμως, και τα σαββατοκύριακα μας βρίσκουν κάπως πιο ελεύθερους, έτοιμους να απολαύσουμε τον ολόδικό μας χρόνο και να τον περάσουμε όπως εμείς θέλουμε. Άραγε, τι προτιμάμε να κάνουμε όταν έχουμε την επιλογή; Τη συντροφιά των φίλων για να διασκεδάσουμε μαζί τους ή την παρέα του εαυτού μας, για ηρεμία και χαλάρωση;

Συνήθως, κι επειδή απ’ τη φύση μας είμαστε κοινωνικά όντα, θα διαλέξουμε να περάσουμε τη μέρα μας με τα αγαπημένα μας άτομα. Να πούμε και δυο κουβέντες, γιατί έτσι στη μούγκα, μόνοι μας, δε λέει. Να ‘χουμε κάποιον να εξομολογηθούμε τα προβλήματά μας. Να σχολιάσουμε λιγάκι τα όσα συνέβησαν τις περασμένες μέρες και να γελάσουμε σαν υστερικοί με τα αστεία του κολλητού. Να ακούσουμε, φυσικά, και το δικό του δράμα, γιατί γι’ αυτό είναι τα φιλαράκια.

Πώς να το κάνουμε, χωρίς τους φίλους κανένας δεν είναι καλά. Ο ρόλος τους είναι απ’ τους πιο σημαντικούς στη ζωή μας, αφού μας καταλαβαίνουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφάλεια και σιγουριά όταν βγαίνουμε μαζί τους. Το να ανήκουμε κάπου και να ‘χουμε ένα στήριγμα είναι κοινώς αποδεκτό ότι όλοι το επιζητούμε. Οι φίλοι –αν είναι φίλοι– θα ‘ναι πάντα εκεί για ‘σένα, να σε ακούσουν, να σε βοηθήσουν, να σου πουν τη γνώμη τους -ακόμη κι όταν δε σε συμφέρει. Μαζί τους νιώθουμε οικεία, γι’ αυτό και τα βράδια τα πίνουμε παρέα, χορεύουμε, τραγουδάμε και γινόμαστε ρεζίλι -τουλάχιστον όλοι μαζί.

Άντε τώρα να βγεις βράδυ μόνος για ποτό. Μας παραξενεύει και μόνο στη σκέψη κι αμέσως απορρίπτουμε αυτήν την εκδοχή, λες κι είναι το πιο τρελό πράγμα που σκεφτήκαμε ποτέ. Προτιμάμε συνήθως να κάτσουμε σπίτι, αντί έστω να περπατήσουμε, να ξεσκάσουμε λίγο. Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε μόνοι μας, ντρεπόμαστε μην τυχόν μας περάσουν για μοναχικούς και μας σχολιάσουν. Νιώθουμε περίεργα να προχωράμε το βράδυ χωρίς παρέα, νομίζουμε πως με κάθε βήμα που κάνουμε οι υπόλοιποι μας καρφώνουν και γελάνε μαζί μας. Μόνοι μας δημιουργούμε ανασφάλεια στον ίδιο μας τον εαυτό και του στερούμε την αυτοπεποίθηση που θα ήθελε (και θα του άξιζε) να έχει.

Καλοί οι φίλοι κι οι παρέες, κανείς δεν αντιλέγει, όμως υπάρχουν στιγμές που το να ‘σαι μόνος σου είναι λυτρωτικό, γιατί μπορείς για λίγο να ξεφύγεις απ’ την ένταση που επικρατεί στη ζωή σου, απ’ τις φωνές που σου λένε τι να κάνεις, και να διαλογιστείς. Στον χρόνο που αφιερώνουμε στην αφεντιά μας μάς δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο με μας, να μας ακούσουμε και να εστιάσουμε στις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας. Την ίδια στιγμή, όμως, μπορούμε και να μας καλομάθουμε και να ψυχαγωγηθούμε, αν το ‘χουμε ανάγκη.

Αν νιώθεις την ανάγκη να βγεις και να πιεις ένα ποτό, κάν’ το, χωρίς να περιμένεις αν μπορεί κάποιος να σε συνοδεύσει. Αν θες να πας σινεμά, πήγαινε. Αν πάλι γουστάρεις να κάνεις μια βόλτα στην παραλία, κάν’ τη και μη σκέφτεσαι τα υποτιθέμενα βλέμματα που σε καρφώνουν. Γιατί, στην πραγματικότητα, κανείς δε σε κοιτά. Όλοι είναι απασχολημένοι με τον εαυτό τους!

Στην αρχική, λοιπόν, ερώτηση, σωστή απάντηση δεν υπάρχει.  Άλλες φορές θα διαλέγουμε τους φίλους για να περάσουμε όμορφα τα βράδια μας κι άλλες φορές –ίσως κουρασμένοι απ’ τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής, απογοητευμένοι ή απλώς σκεπτικοί– θα προτιμήσουμε να χαλαρώσουμε με τον εαυτό μας -είτε στο σπίτι είτε βγαίνοντας μόνοι. Αφήστε που στις εξόδους μονάχα για την πάρτη μας είναι και πολύ πιθανό να κάνουμε νέες γνωριμίες, μιας κι είναι πιο εύκολο να μας πλησιάσει κάποιος και να μας μιλήσει. Μη σνομπάρεις τις μοναχικές τσάρκες, –πού ξέρεις;– μπορεί να γνωρίσεις τον μεγάλο έρωτα, σίγουρα όμως θα τα βρεις λίγο καλύτερα με ‘σένα, κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο.

Πολλά είπαμε και κάπου εδώ σας αφήνω να σκεφτείτε πώς θα περάσετε το βράδυ σας και σήμερα.

Μόνοι ή με παρέα;