Ο χρόνος κι η απόσταση μας αλλάζουν, δε μας χωρίζουν

Είμαστε άνθρωποι κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορούμε κι ούτε και θέλουμε να μένουμε στάσιμοι. Στη ζωή μας και προκειμένου να προσαρμοστούμε στα δεδομένα αλλά και να εξελιχτούμε –είτε επαγγελματικά είτε πνευματικά–, παίρνουμε ορισμένες αποφάσεις -συχνά αντίθετες απ’ τις προηγούμενες.

Οι επιλογές αυτές δεν είναι πάντα εύκολες κι ίσως χρειαστεί να θυσιάσουμε κάτι για να πετύχουμε κάτι άλλο. Πολλοί εκείνοι που για να κερδίσουν ένα προσωπικό στοίχημα, αλλάζουν δουλειά, περιβάλλον και συνήθειες. Μερικοί αλλάζουν πόλη ή ακόμη και χώρα, ώστε να πετύχουν και να ‘ναι ευτυχισμένοι. Όπως και να ‘χει, κάθε αλλαγή, απ’ τη μικρότερη έως και τη μεγαλύτερη απαιτεί δύναμη και θάρρος. Ένα απ’ τα πράγματα που θα πρέπει να θυσιάσουμε σ’ αυτές τις μεταβάσεις μας στα στάδια της προόδου είναι συνήθως τα αγαπημένα μας πρόσωπα -οι φίλοι, οι γονείς, ακόμη κι ο/η σύντροφός μας. Για κανένα δεν είναι απλό και σίγουρα είναι επίπονο, όμως απ’ τις αποφάσεις που θα λάβουμε θα αλλάξουμε τη ζωή μας, πιστεύοντας πάντα ότι είναι για το καλύτερο.

Θα ‘ρθει, λοιπόν, κάποια μέρα που θα επιστρέψουμε και θα συναντήσουμε τους αγαπημένους μας. Θα μπορέσουμε να τους δούμε, να τους αγκαλιάσουμε και να περάσουμε πραγματικό χρόνο μαζί τους, χωρίς να μας περιορίζει πια η απόσταση σε επαφές πίσω από άψυχες οθόνες, κλήσεις και μηνύματα, όλα εκείνα δηλαδή που προσπαθούσαν να γεφυρώσουν το χάσμα όλο αυτό το διάστημα που ζήσαμε χώρια.

Η στιγμή, όμως, που τόσο περιμέναμε μάλλον θα ‘ναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι τη φανταζόμασταν. Φυσικά και θα χαρούμε όλοι, θα αγκαλιαστούμε κι ίσως και να κλάψουμε από συγκίνηση. Όμως ούτε αυτοί ούτε κι εμείς παραμένουμε τα ίδια άτομα. Δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν πριν χωριστούμε. Η καθημερινότητά μας είναι αλλιώτικη, οι συνήθειές μας άλλες. Ακόμη κι ο τρόπος σκέψης, οι αντιλήψεις κι οι πεποιθήσεις μας μπορεί να ‘χουν αλλάξει κι εμείς να ‘χουμε μεγαλώσει –κυρίως εσωτερικά–, να ‘χουμε ωριμάσει, να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς.

Κι εκεί, λίγο μετά τις αγκαλιές και τα καλωσορίσματα, την ώρα που συζητάμε, που ανταλλάσσουμε τα νέα μας, που περιγράφουμε τι κάνουμε στη ζωή μας και κατά πόσο έχει αλλάξει η ρουτίνα μας, εκείνη τη στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι πέρα απ’ τις προσωπικές μας ιστορίες δεν έχουμε τίποτα κοινό να μοιραστούμε με τους φίλους, τους συγγενείς ή τους συντρόφους μας. Αυτό, βέβαια, είναι φυσικό κι επόμενο, καθώς ο τρόπος ζωής αλλά κι η οπτική μας έχουν μεταβληθεί όλο αυτό τον καιρό που εμείς δε βλεπόμασταν.

Το σενάριο πως θα ‘χουμε πια γίνει ξένοι, που περνούσε συχνά απ’ το μυαλό μας, αλλά κάθε φορά το βάζαμε σε ένα ντουλαπάκι, το κλειδώναμε κι ελπίζαμε να χάσουμε το κλειδί, έγινε πραγματικότητα κι εμείς χαμογελάμε αμήχανα, ενώ μέσα μας κλαίμε. Οι φίλοι που περάσαμε μια ζωή μαζί, από παιδιά, τώρα μοιάζουν άγνωστοι κι αυτό είναι ένα χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Πάντοτε πιστεύαμε πως θα ‘μασταν αχώριστοι και λέγαμε με πάθος: «Εμείς δε θα γίνουμε σαν τους άλλους, δε θα χαθούμε». Να, όμως, που το σύμπαν μας άκουσε και γέλασε. Δε μας άφησε να αποτελέσουμε την εξαίρεση. Λοιπόν, ο χρόνος κι η απόσταση κατάφεραν να μας απομακρύνουν κι εμείς καθισμένοι αντικριστά προσπαθούμε μέσα απ’ τις σιωπές μας και τις αναδρομές του παρελθόντος να ενώσουμε τα χαμένα κομμάτια.

Φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, κι οι δύο πλευρές γνωρίζουμε την κατάσταση που επικρατεί, όμως είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε ή να παραιτηθούμε. Κάθε άτομο απορρίπτει κι υιοθετεί ιδέες, αναδιαμορφώνει την καθημερινότητά του, κάνει καινούργιες φιλίες και σχέσεις, όσο εξελίσσεται. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραιτήτως κακό κι ούτε σημαίνει πως ξεχνάμε τους ανθρώπους μας όταν συναντάμε νέους. Το θέμα είναι να μπορούμε, αν το θέλουμε, να κρατάμε κοντά τα άτομα που σήμαιναν πολλά για μας, ανεξαρτήτως συνθηκών κι αποστάσεων.

Το να προχωράμε μπροστά δε σημαίνει ότι διαγράφουμε τον παλιό μας εαυτό, απλώς και μόνο επειδή πλάσαμε μια βελτιωμένη εκδοχή του. Δε σβήνουμε τις αναμνήσεις ούτε αφήνουμε πίσω τους ανθρώπους που μαζί φτάσαμε ως εδώ. Η οικειότητα, η εμπιστοσύνη, η αγάπη δεν ξεθωριάζουν εύκολα. Αυτό που χρειάζεται για να βρούμε ξανά τις ισορροπίες μας είναι επιμονή κι υπομονή για να συστηθούμε ξανά. Αν η αγάπη εξακολουθεί να υπάρχει κι όσα νιώθαμε γι’ αυτούς δεν έχουν μεταβληθεί, τότε αξίζει αυτή η σχέση να σωθεί.

Γύρω μας όλα αλλάζουν, χαλάνε, καταρρέουν. Αντικρίζοντας τους ανθρώπους που κάποτε αποκαλούσαμε «δικούς μας» αλλαγμένους, η καρδιά σπάει με τον πιο εκκωφαντικό ήχο. Εμείς, όμως, μπορούμε μέσα απ’ τις ρωγμές να δημιουργήσουμε ένα νέο σχήμα.