Η αυτογνωσία δε χρειάζεται να δηλωθεί, φαίνεται από μόνη της

Ο προορισμός κάθε ανθρώπου ερχόμενος σε αυτή τη γη είναι να βρει το σκοπό του και πώς να βοηθήσει αυτόν τον κόσμο να γίνει λίγο καλύτερος με τις πράξεις του. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους. Αν είσαι ένας από αυτούς, τότε ξέρεις πολύ καλά πως η αυτογνωσία είναι αναγκαιότητα στο ταξίδι που έχεις μπροστά σου, καθώς για να μπορέσεις να δώσεις όσα πρέπει σε κοινωνία και οικογένεια, πρέπει πρώτα να δεις μέσα σου, να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου και να κάνεις την ενδοσκόπηση σου χωρίς πολλά-πολλά.

Όπως έχουμε μάθει από την ιστορική επιγραφή «Γνώθι σαυτόν» που έχει βρεθεί στην κεντρική είσοδο του Μαντείου των Δελφών, το να ξέρεις τον εαυτό σου είναι βήμα απαραίτητο θα έλεγε κανείς, αν θέλεις να ζήσεις όσο πιο σωστά μπορείς, γιατί μέσα από αυτή τη γνώση θα είσαι σίγουρος για τις αξίες, τις σκέψεις και την αλήθεια σου. Κάνοντας όμως αυτή την επιλογή δε χρειάζεται να δηλώνεις παντού ότι εσύ τα βρήκες με τον εαυτό σου, γιατί πέρασες ή επιλέγεις να περάσεις αυτή τη φάση. Κάθε άλλο, η αυτογνωσία δε χρειάζεται να δηλωθεί, κραυγάζει από μόνη της. Ο άλλος που σε γνωρίζει θα καταλάβει τη διαφορά σε βάθος χρόνου. Θα δει ότι κάτι άλλαξε, θα ακούσει τη διαφορά στον τρόπο που θα μιλήσεις. Θα είσαι πιο ήρεμος, πιο συνετός. Θα βλέπεις, θα σκέφτεσαι πιο καθαρά, θα ξέρεις πού πατάς. Δε θα έχεις ανάγκη να δηλώσεις ότι ψάχνεσαι, θα το κάνεις χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα. Και το κυριότερο: θα αγαπήσεις τον εαυτό σου τόσο πολύ που θα σε σέβεσαι. Με το που μιλάς ο άλλος θα σε ακούει, όχι επειδή θα θες να του επιβληθείς, απλώς θα είσαι λογικός, συνεσταλμένος και θα ξέρεις πού να μιλήσεις και πότε να επιλέξεις τη σιωπή.

Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του, δεν έχει ανάγκη να δείξει ότι είναι ξερόλας, αντιθέτως δίνει τη συμβουλή του εκεί που θα του ζητηθεί και ακούει όποιον έχει κάτι να πει και να τον διδάξει, δέχεται δηλαδή πως δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος και πως είναι άνθρωπος, με όλες τις αδυναμίες, τα λάθη και τα σωστά του. Ένας άνθρωπος που έχει διανύσει χιλιάδες μίλια προς την αυτογνωσία, έχει και πολλές ιστορίες να πει. Με όμορφο τρόπο και ήρεμη φωνή, μπορεί να σου μιλήσει για ώρες, για τα βιβλία που διάβασε, για τους ανθρώπους που γνώρισε, για τα πάθη του και όλα τα καλά μα κυρίως τα κακά που έκανε. Γιατί μέσα από τα λάθη του γνώρισε καλύτερα την ανθρώπινη του φύση και έμαθε δυο-τρία πραγματάκια παραπάνω. Έμαθε να σέβεται τη φύση και το περιβάλλον, να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του χωρίς θυμό και γκρίνια προσπαθώντας να βρει μια λύση, γιατί δεν αξίζει να χαλιόμαστε για μικρότητες. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι ο παππούς που κάθεται απέναντι στη γωνιά και βλέπει τα αυτοκίνητα που περνούν και γράφει στιχάκια στην εφημερίδα του γεμάτος έμπνευση. Αλήθεια, κοίταξε γύρω σου. Δε νομίζεις ότι έχεις πολύ δρόμο ακόμα να φτάσεις εκείνον τον παππού; Η αρχή είναι πάντα δύσκολη, αλλά να ξέρεις πως και ένα ταξίδι χιλίων βημάτων, αρχίζει πάντα με ένα βήμα.