Να μην ξεχνάς να σ' αγαπάς

06.06 πρωινό Δευτέρας

Κλείνεις το ξυπνητήρι με μάτια κλειστά, ανασηκώνεσαι στο κρεβάτι και τρίβεις τα μάτια μη θέλοντας να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Ακόμα μια Δευτέρα. Τι αν υποσχέθηκες πριν λίγες μέρες στον εαυτό σου τα γνωστά, πως αφού μπήκε το 2020, καινούριο έτος, θα αλλάξεις τα πάντα. Γνωστές μπούρδες, δηλαδή, που ξεστομίζουμε όλοι για να ακούνε οι άλλοι, όχι τίποτα άλλο.

Ανοίγεις το instagram, να δεις τα νέα απ’ το ξημέρωμα. Μπροστά σου μια φωτογραφία της κοπέλας που γνώρισες πρόσφατα στο γυμναστήριο με το πρόγευμά της, του καλύτερου σου φίλου που είναι διακοπές για σκι με τους κολλητούς του, η αγαπημένη σου συγγραφέας με καινούριο βιβλίο και εμφανίζεται και μια φωτογραφία από τον πρώην με τη νυν κοπέλα του σε ιδιαίτερες καταστάσεις. «Τέλεια, αυτό μου έλειπε τώρα, ευχαριστώ σύμπαν για την υπενθύμιση, να ‘σαι καλά, πολύ όμορφα ξεκίνησε η μέρα μου», σκέφτεσαι ειρωνικά. Κλείνεις το κινητό, πας στο μπάνιο και βλέπεις στον καθρέφτη το είδωλο σου. Έχεις μεγαλώσει, οι ρυτίδες έχουν κάνει την εμφάνιση τους δειλά-δειλά, το χαμόγελο σου λείπει. Έχεις βγάλει 3-4 άσπρες τρίχες στα μαλλιά και το δέρμα σου δεν είναι όσο απαλό ήταν παλιά. 

Σε κάνει να αναρωτιέσαι πού πήγε ο εαυτός που ήξερες. Με το χαμόγελο, τη λάμψη και την όρεξη για ζωή, με τους φίλους να τον αγαπούν και να τον στηρίζουν και με την οικογένεια γύρω να τον θαυμάζει. Η ρουτίνα σε έχει αλλάξει… Το ερώτημα σε τρελαίνει όλη μέρα, δε λέει να αφήσει ήσυχο το μυαλουδάκι σου. Βλέπεις στη δουλειά τους άλλους που συζητούν περί ανέμων και υδάτων και δεν μπορείς να ασχοληθείς -μέσα σου καίγεσαι… 

Γυρίζεις σπίτι αργά το βράδυ, κουρασμένος και μελαγχολικός, βάζεις να ακούσεις στο Spotify την καινούρια λίστα που βρήκες. Το πρώτο τραγούδι σε καλεί να συνεχίσεις το ταξίδι σου, να μην τα παρατήσεις. Χαμογελάς. Τρέχεις στο διπλανό δωμάτιο και ανάβεις φως. Κάνει πολύ κρύο, δεν ανοίγεις ποτέ τις κουρτίνες, λες και φοβάσαι ότι οι ακτίνες του ήλιου θα καταστρέψουν κάτι. Ανακατεύεις έντονα τις ξεχασμένες κούτες από τη μετακόμιση του περασμένου φθινοπώρου. Και να… Όλα τα τετράδια σου, τα σημειωματάρια, τα ημερολόγια κάνουν την εμφάνισή τους. Παίρνεις θέση στην παλιά πολυθρόνα που αγόρασες από ένα παλαιοπωλείο –μπορεί να σε ταξιδεύει σε άλλους καιρούς– και παίρνεις ένα ημερολόγιο με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο γεμάτο βουκαμβίλιες. Είναι το ημερολόγιο στο οποίο έγραφες όταν ήσουν 15 χρονών. Ήσουν τόσο σοφός και ώριμος τότε. Διαβάζεις σχεδόν το μισό όταν ξαφνικά σταματάς. Η τελευταία φράση ηχεί στο μυαλό πολύ έντονα. Μα πώς σου διέφυγε; Είναι δυνατόν να ξέχασες κάτι τόσο σημαντικό; Θυμώνεις με τον εαυτό σου. Έκανες τόσα πολλά στη ζωή σου, έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό, αλλά τα τελευταία χρόνια ξέχασες το πιο σημαντικό από όλα. Ξέχασες να αφιερώσεις λίγο χρόνο σε σένα. Να κάνεις γυμναστική, να σε πηγαίνεις βόλτες, να ακούς τη μουσική σου, να βγαίνεις ραντεβού, να γράφεις ποίηση που τόσο αγαπάς, να φωτογραφίζεις τα πάντα, να μιλάς για ανθρώπους που αλλάζουν το κόσμο, να ζεις την αλήθεια σου.

Είναι αργά και τα βλέφαρα κλείνουν. «Καληνύχτα», λες στο ημερολόγιό σου και το αφήνεις ανοιχτό στο κομοδίνο, δίπλα από το κρεβάτι σου. «Ευχαριστώ σύμπαν» λες ψιθυριστά προς το ταβάνι σου και κλείνεις τα μάτια.

06.06 πρωινό Τρίτης

Κλείνεις το ξυπνητήρι με μάτια κλειστά, ανασηκώνεσαι στο κρεβάτι και τρίβεις τα μάτια. Γύριζεις προς το κομοδίνο και χαμογελάς. «Καλημέρα μωρό μου, σήμερα είναι μια καινούρια μέρα» λες στον εαυτό σου και αρπάζεις το κινητό. Βάζεις την πιο ανεβαστική λίστα να παίζει, βουρτσίζεις δόντια χορεύοντας, ετοιμάζεις καφέ και ανοίγεις το instagram. Αναρτείς μια φωτογραφία με τον καφέ σου και το ημερολόγιο σου ανοιχτό στη σελίδα που το άφησες με τη φράση «να μην ξεχνάς να σ’ αγαπάς». Χαμογελάς και πάλι, δε σε νοιάζει για τις ρυτίδες τώρα. Ξέρεις ποιος είσαι και τι χρειάζεσαι πλέον κι αυτό σου αρκεί.