Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί στο πάρκο της γειτονιάς και έπαιζες με τις ώρες ώσπου κάποιος από την παρέα να έπεφτε χάμω και να σπάραζε στο κλάμα από το αίμα που έβλεπε στο γόνατο του; Ποιον περίμενε να τον σώσει; Μα φυσικά τη μαμά ή το μπαμπά του, γιατί οι γονείς πάντα ήξεραν τι να κάνουν στις δύσκολες στιγμές. Στα μάτια σου ήταν οι σούπερ ήρωές σου, έτοιμοι να σε φροντίσουν και να σε προστατέψουν από κάθε κακό. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με αυτό το παράδειγμα και το μεταφέραμε και στα παιδιά μας. Κάποιοι από μας, δεν είχαμε όμως την ανάλογη φροντίδα, την αγάπη, την κατανόηση, τη ζεστασιά, ανάγκες βασικές για τους ανθρώπους. Και εδώ είναι που χάσαμε το παιχνίδι γιατί μεγαλώνοντας αναζητήσαμε αυτές τις ανάγκες σε ξένα σώματα. Κάθε φορά που ερχόταν μια δύσκολη στιγμή, όταν φοβόμασταν, όταν ήμασταν λυπημένοι, όταν δεν ξέραμε τι είχαμε, αναζητούσαμε καταφύγιο στον πρώτο άγνωστο, στον κάθε περαστικό της ζωής μας. Λες και θα μπορούσε να σώσει το μέσα μας. Λες και μαγικά θα ήξερε τι να κάνει, αφού εμείς δεν είχαμε ιδέα, απλώς θέλαμε κάποιον να μας φροντίσει.
Με τα χρόνια μάθαμε πως ο κόσμος έχει δύο πλευρές –δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα. Μπορεί από τη μια να είναι όμορφος, αλλά είναι συνάμα ένα μέρος που μας κάνει να νιώθουμε ευάλωτοι, μας κάνει να φοβόμαστε. Κυρίως όμως φοβόμαστε μην τυχόν και μας απορρίψουν ή μας εγκαταλείψουν. Και εκεί νιώθουμε ολοένα και περισσότερο την ανάγκη της προστασίας από οποιοδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό μας. Ζητούμε, δηλαδή, να βρούμε αυτά που δεν είχαμε ποτέ στα παιδικά μας χρόνια, στα χρόνια που θα έπρεπε να έχουμε βάλει τις βάσεις για οποιαδήποτε σχέση θα ερχόταν μετά -κυρίως στη σχέση με τον εαυτό μας. Ζητούμε την αγάπη από τους δικούς μας που τόσο απλόχερα μπορεί να μας γεμίσει και να μας βοηθήσει να μάθουμε να αγαπάμε και να δεχόμαστε την αυθεντικότητά μας και το μέσα μας ως έχει. Να μη φοβόμαστε να εκφραστούμε, να είμαστε ελεύθεροι, να ακουστούμε πραγματικά χωρίς λογοκρισία.
Στην ουσία είμαστε όλοι παιδιά που χρειαζόμαστε φροντίδα. Οι αναμνήσεις μας και τα παιδικά μας τραύματα αν και χαράσσουν μια πορεία για εμάς στη ζωή, δεν είναι κατά βάση το πεπρωμένο μας. Χρειαζόμαστε χρόνο με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας, αυτούς τους λίγους, τους καλούς και υπομονετικούς φίλους που κατανοούν τις ανάγκες μας. Δεν είναι κακό να ζητήσουμε βοήθεια φτάνει να έχουμε δώσει χρόνο στον εαυτό μας και να έχουμε μιλήσει με ειλικρίνεια για όσα μας καίνε, όσα μας στεναχωρούν, όσα μας έκαναν να φοβόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις είναι ένα σημαντικό κομμάτι στη διαδικασία να επουλώσεις τα τραύματα μιας ψυχής, οπότε το να νιώθεις ευάλωτος και να μιλάς γι’ αυτό δεν είναι κακό. Η δύναμη για αλλαγή βρίσκεται στον καθένα μας, στη γνώση ότι εμείς από όπου και να προήλθαμε είμαστε αρκετοί και πλήρεις. Μαζί με την ομάδα μας, την οικογένειά μας, τους δικούς μας ανθρώπους, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Φτάνει να θυμόμαστε να ζητάμε βοήθεια πού και πού.
Συντάκτης: Ανδριάνα Χάρη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
