Ώρα για φαγητό∙ τι θα δούμε;

Σκέψου ένα κλασικό οικογενειακό δείπνο με όλο το σόι μαζεμένο∙ θείες, θείους, αδέρφια, ξαδέρφια, γιαγιάδες και παππούδες. Μόνο στην εικόνα μπορείς να ακούσεις τα γέλια και να αναπολήσεις δεκάδες ευχάριστες στιγμές, με ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε. Λατρέψαμε τα μεγάλα τραπέζια των γιορτών, γιατί συνδυάσαμε το φαγητό με άφθονο γέλιο, νοιάξιμο και φροντίδα.

Πέρα, όμως, απ’ τις Κυριακές και τις επετειακές συγκεντρώσεις, θέλουμε παρέα και στην καθημερινότητά μας για να φάμε. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει πάντοτε η επιλογή του να δειπνίζεις με κάποιον, είτε γιατί ζεις μόνος και δεν υπάρχει κάποιος διαθέσιμος για συντροφιά είτε γιατί εκείνη η ώρα είναι η μόνη που έχεις για να χαλαρώσεις, να ξεχαστείς απ’ τα προβλήματα της ρουτίνας σου και να ξεκουραστείς. Η πιο συνηθισμένη επιλογή τότε είναι η τηλεόραση ή γενικά κάθε συσκευή που μπορεί να σου προσφέρει κάποιου είδους θέαμα. Οι νέοι συνήθως προτιμούν πλέον τον υπολογιστή και το κινητό τους.

Όταν τρως δε θες να σκέφτεσαι τίποτα κι έτσι μια οθόνη σου προσφέρει κάποια σχετική ψυχαγωγία αλλά και κάτι για να ξεχαστείς, να αδειάσεις το μυαλό σου και να επικεντρωθείς στο γεύμα σου. Αν μάλιστα το ‘χεις κάνει και συνήθεια, ξέρεις τι θα δεις και πότε, ανάλογα τη μέρα κι ίσως και το φαγητό. Ποια σειρά ή ποιο βίντεο, θες κάτι κωμικού ή δραματικού χαρακτήρα; Πρώτα, λοιπόν, διαλέγεις τι θα παρακολουθήσεις και μετά τρως. Κι αυτός πλέον είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Τρώμε παρέα με μια οθόνη αντί για ανθρώπους.

Βέβαια, αν και φαινόμενο συχνό κι αποδεκτό, αφού μας γλυτώνει χρόνο συνδυάζοντας δύο ασχολίες μαζί, αυτό δε σημαίνει πως είναι κι ό,τι καλύτερο, ειδικά όταν προτιμάται ενώ έχουμε εναλλακτική. Αρχικά, χάνουμε άλλη μια ευκαιρία για ανθρώπινη επαφή κι αντί να συζητήσουμε τους προβληματισμούς μας, τους θάβουμε. Οι οικογένειες έχουν πάψει να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, να μαθαίνουν τα νέα και την καθημερινότητα των μελών κι αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε μόνο τα παιδιά αλλά και τους γονείς. Ή και γενικότερα τον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Οι γονείς είναι όλη μέρα σχεδόν στη δουλειά κι όταν γυρνάνε θέλουν μόνο να ξεκουραστούν. Τα παιδιά υπερφορτωμένα από δραστηριότητες, ξένες γλώσσες και τόσες άλλες υποχρεώσεις, ίσα που βλέπουν το σπίτι τους. Ποιος, λοιπόν, θα ‘χε την αντοχή να μιλήσει απ’ το να κάτσει ένα μισάωρο κι απλά να μην κάνει τίποτα;

Ένα ακόμη μειονέκτημα αυτής της κατάστασης είναι ότι βλάπτει την υγεία μας. Κι όμως, όταν τρως μπροστά απ’ την τηλεόραση, ο εγκέφαλός σου εκτελεί ήδη μια δραστηριότητα (την παρακολούθηση όσων διαδραματίζονται), οπότε αργεί να δώσει την εντολή του κορεσμού. Έτσι καταλήγουμε να τρώμε παραπάνω από ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε. Επίσης υπάρχει ένας μηχανισμός που ενώ στην αρχή μας αρέσει το φαγητό που τρώμε, στη συνέχεια σταδιακά αρχίζει η ευχαρίστηση και μειώνεται. Μα με την τηλεόραση αυτός ο μηχανισμός δε λειτουργεί. Οπότε, κι ας έχουμε χορτάσει, συνεχίζουμε να τρώμε, διότι μας ευχαριστεί το φαγητό.

Ίσως να ‘ναι μια λύση ανάγκης για να σπάσει τη μοναξιά μας, όταν δεν υπάρχει επιλογή μα σίγουρα δε θα ‘πρεπε να γίνει ο κανόνας. Κι ακόμα κι αν δεν έχουμε διαθέσιμη συντροφιά, ας δοκιμάσουμε να φάμε κάπου έξω μόνοι. Ίσως να ‘ναι ευκαιρία για ενδιαφέρουσες γνωριμίες.