Η αγάπη μπορεί να κρατήσει χρόνια ή κάθε φορά είναι αναγκασμένη να χαθεί και να φθαρεί; Εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ερωτευμένοι ή είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με το αίσθημα του συμβιβασμού για την υπόλοιπη ζωή μας;
Έχουμε αλλάξει και μαζί μας αλλάζουμε ό,τι δε μας ταιριάζει. Δε δίνουμε την ευκαιρία να το φτιάξουμε, να προσπαθήσουμε να το κρατήσουμε στη ζωή μας, με την πρώτη δυσκολία το πετάμε, αδειάζουμε τον άνθρωπό μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ναι, δε λειτουργούν όλοι το ίδιο, γιατί αν συνέβαινε αυτό δε θα υπήρχε γύρω μας κανένα αγαπημένο και ερωτευμένο ζευγάρι. Η πλειονότητα όμως των ανθρώπων, έτσι συμπεριφέρεται. Γιατί δυστυχώς, μας φαίνεται πολύ εύκολο πλέον να αντικαταστήσουμε τον άλλον.
Γνωρίζουμε όλοι πως ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα, αφού το συναίσθημα αυτό φθίνει όσο περνάει ο καιρός. Αυτό που δε γνωρίζουμε είναι πως δεν κρατάει μόνο ο έρωτας μια σχέση ζωντανή. Είναι σεβαστό απόλυτα να μην αντέχουμε στην ιδέα ότι κάποια στιγμή το πάθος κι η φλόγα θα κατευναστούν αλλά δεν είναι λογικό να τα αφήνουμε να σβήσουν χωρίς καν να μπούμε στη διαδικασία να σώσουμε έστω ό,τι σώζεται.
Υπάρχουν ζευγάρια που είναι αξιοζήλευτα, που όση φθορά κι αν τους φέρνει η καθημερινότητα, όσο και αν η ρουτίνα τους απομακρύνει, εκείνοι πάντα βρίσκουν τρόπους και λύσεις ώστε να μείνουν ενωμένοι, αγαπημένοι, ανεξάντλητοι. Και φαίνεται πως όσα νιώθουν δεν τα αφήνουν να σβήσουν. Μετά λύπης όμως διακρίνουμε ότι είναι λιγοστά τα ζευγάρια αυτά κι ελπίζουμε τουλάχιστον να πάρουμε ένα μάθημα απ’ αυτά.
Απ’ την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που τους κρατά μαζί μόνο η συνήθεια, χωρίς να τους συνδέει τίποτα άλλο πια. Είναι αυτοί που μένουν μαζί από φόβο πως θα μείνουν μόνοι αν χωρίσουν, πως δε θα βρουν κάτι καινούργιο, πως δε θα αντέξουν τον αποχωρισμό. Είναι πολλά τα ζευγάρια εκείνα γύρω μας που συμβιβάζονται και βολεύονται σε μια σχέση, χωρίς να υπάρχει η φλόγα ανάμεσά τους. Αυτό είναι μια συνεχή δυστυχία για εκείνα, καθώς δύσκολα θα μπορέσουν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση.
Η δειλία για μια καινούργια αρχή τα κρατάει δέσμια στο παρόν, σε μια σχέση χωρίς μέλλον και προδιαγραφές.
Αν κάποια στιγμή αντιληφθείς ότι είσαι σε σχέση με έναν άνθρωπο που ο συμβιβασμός κι ο φόβος είναι τα μόνα πράγματα που σε κρατάνε δίπλα του, ίσως ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις και να αναζητήσεις αυτό που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Ίσως ήρθε η ώρα να δώσεις την αγάπη, τη φροντίδα και την προσοχή σου σε κάποιον που σου προκαλεί μόνο θετικά αισθήματα, που σε γεμίζει.
Είναι αξιολάτρευτο αλλά και άξιο απορίας όταν συναντάς ανθρώπους στον δρόμο που φαίνονται να είναι χρόνια μαζί αλλά ταυτόχρονα μοιάζουν πολύ αγαπημένα. Μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς «τι είναι αυτό άραγε που τους κρατάει ενωμένους;». Χαίρεσαι να τους βλέπεις γιατί σου δημιουργούν μόνο θετικά συναισθήματα κι ένα χαμόγελο. Πιθανόν να έχουν πασχίσει πολύ για να κρατηθούν μαζί και να δημιουργήσουν αυτό που σε εσένα δημιουργεί αυτό το αίσθημα και το χαζό χαμόγελο. Πιθανόν πέρασαν πολλά, έκαναν υπομονή, ανοίχτηκαν, μάλωσαν, έμαθαν.
Και θα ήθελες κι εσύ -αν δεν το ζεις ήδη- να το ζήσεις κάποια στιγμή, να είσαι στη θέση εκείνων των αγαπημένων ανθρώπων, να μη συμβιβάζεσαι με κανέναν και τίποτα αλλά να αγαπάς και να αγαπιέσαι αληθινά. Να έχεις τη δύναμη να είσαι ο εαυτός σου κι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια σχέσης, να νιώθει όπως την πρώτη στιγμή.
Υπάρχουν λοιπόν και τα δυο είδη ζευγαριών, μετά από πολλά χρόνια σχέσης. Υπάρχουν εκείνα που απλά συμβιβάζονται και βολεύονται χωρίς να το παραδέχονται κι εκείνα που η αγάπη τους είναι μεγαλύτερη από καθετί, ισχυρότερη από κάθε πρόβλημα.
Σας εύχομαι να μη συμβιβαστείτε ξανά στις σχέσεις σας και να αναζητάτε πάντα αυτό που σας γεμίζει, άλλωστε ο συμβιβασμός, δεν προσέφερε ποτέ πολλά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μελετία-Σοφία Κώνστα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
